Το e-mail μου είναι το:
Φίλος είναι ο αυτός που θα ενδιαφερθεί για μένα. Αυτός που κρατά λογαριασμό με τα προβλήματα, τους πόνους, τα βάσανα που θα εμφανιστούν σε κάποια περίοδο της ζωής μου. Αυτός που μπορώ να του εμπιστευτώ όλα τα μυστικά μου. Εννοείται πως φίλος μπορεί να είναι μόνο ένας.
Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τους ανθρώπους που με ρωτάνε για τον αριθμό των φίλων που έχω. Να με ρωτήσουν για αριθμό εραστών ή περιστασιακών σχέσεων, ναι, το βρίσκω πιο λογικό, αλλά η ερώτηση για αριθμό φίλων είναι τόσο κουτή ερώτηση…
Φίλος είναι αυτός που θα βρει πάντα τον χρόνο να ακούσει τις ιστορίες μου ακόμη κι αν είναι οι μεγαλύτερες μαλακίες ή αν του περιγράφω με λεπτομέρειες όλη την ερωτική μου δραστηριότητα. Για να μη μακρηγορώ όλα αυτά τα γνωρίσματα τα βρήκα σ’ εσένα φίλε, σ’ εμπιστεύομαι πραγματικά, μοιραζόμαστε τα πάντα, καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο, χαμογελάμε.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα και συνειδητοποίησα πως τα συναισθήματα μου για εσένα έχουν αλλάξει. Θέλω να δω την χαριτωμένη σου φατσούλα, ν’ ακούσω την γλυκιά φωνή σου, να αισθανθώ το χέρι σου πάνω στο χέρι μου όταν με παρηγορείς, αλλά το ενδιαφέρον μου τη συγκεκριμένη στιγμή είναι μόνο το μωρό μου. Η καρδιά μου σφυροκοπά, οι σκέψεις μου είναι μπερδεμένες… σήμερα περιμένω το μωρό μου.
Σου τηλεφωνώ, σου λέω τις σκέψεις μου. ανησυχείς, αναρωτιέσαι αν έχεις κάνει τίποτα που να μ’ έχει πειράξει. Σε διαβεβαιώνω πως δεν τρέχει τίποτα, απλά είμαι μπερδεμένος, θέλω να ρίξω όλο το βάρος της προσοχής μου στη σχέση μου.
Μου λες πως είμαι τρελός. Πως δεν πρέπει να περιμένω τίποτα από μια σχέση, από ένα άτομο που μας χωρίζουν πάνω από δέκα χρόνια. Πως το μωρό μου σε λίγο καιρό θα είναι μωρό άλλου. Έμεινα σιωπηλός. Δεν είχα να πως κάτι, δεν έβρισκα καμία λέξη, καμία ιστορία, τίποτα.
Κατάφερα για πρώτη φορά να κρατήσω τα συναισθήματά μου κρυμμένα από εσένα. Θέλω όλο αυτό να τελειώσει, η νέα ημέρα έχει μόλις αρχίσει, δεν μπορώ να κάνω τίποτα, δεν έχω διάθεση να μελαγχολήσω, θέλω να ξεκουραστώ, να δω το μωρό μου, να απολαύσω στην αγκαλιά του το βράδυ το αμυδρό σεληνόφωτο.
Μου τηλεφώνησες ξανά.
«Τι έκανα λάθος;», ρώτησες.
Τίποτα. Δεν υπάρχει κανένα λάθος, δεν γίνεται να εξηγούνται τα πάντα. Μου θυμίζεις την Α. που την χώρισες όταν έχασα τον Γ. για να μου συμπαρασταθείς. Τα δάκρυα τρέχουν στα μάγουλά μου. Σε καταλαβαίνω, το ξέρεις πως σε καταλαβαίνω.
«Όχι, δεν καταλαβαίνεις», μου λες.
Δεν έχω το δικαίωμα να αλλάξω τα συναισθήματα μου προς εσένα, έχοντας σε προτεραιότητα την σχέση μου; Μου λες πως μ’ αγαπάς. Μιλάμε δέκα λεπτά, μου φαίνεται ότι μιλάμε ώρες ατελείωτες. Με κυριεύει θλίψη.
«Κι εγώ τώρα τι θα κάνω;», με ρωτάς.
Εκτιμώ την φιλία μας, αλλά δεν μπορώ να αισθανθώ αυτό το ηλίθιο συναίσθημα που ονομάζεται αγάπη. Σε εκτιμώ ως φίλο αλλά δεν έχω κανένα συναίσθημα για σένα. Μου λες πως κρύβω τα συναισθήματά μου. Κάνεις λάθος. Ποτέ δεν έκρυψα τίποτα. Μου προτείνεις να συναντηθούμε, δεν έχω κανένα πρόβλημα, αλλά δεν μπορώ σήμερα.
Μου λες ένα γεια, κλείνεις το τηλέφωνο, λέω γεια σε μια βουβή γραμμή. Ξανατηλεφωνάς.
«Γιατί;», λες.
«Γιατί δεν είμαι αντάξιος να είμαι φίλος σου», είπα.
Ξέρω πως έχεις ταραχτεί, κι εγώ πονώ, κρύβω τον πόνο μέσα μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Ξέρω πως θα με καταλάβει, αν όχι, κάτι πήγε λάθος, οι φίλοι καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο. Λυπάμαι.
Συγκεντρώνω όλες τις χαρές και τις λύπες που περάσαμε αγαπητέ φίλε και κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα τα πούμε ξανά.
Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τους ανθρώπους που με ρωτάνε για τον αριθμό των φίλων που έχω. Να με ρωτήσουν για αριθμό εραστών ή περιστασιακών σχέσεων, ναι, το βρίσκω πιο λογικό, αλλά η ερώτηση για αριθμό φίλων είναι τόσο κουτή ερώτηση…
Φίλος είναι αυτός που θα βρει πάντα τον χρόνο να ακούσει τις ιστορίες μου ακόμη κι αν είναι οι μεγαλύτερες μαλακίες ή αν του περιγράφω με λεπτομέρειες όλη την ερωτική μου δραστηριότητα. Για να μη μακρηγορώ όλα αυτά τα γνωρίσματα τα βρήκα σ’ εσένα φίλε, σ’ εμπιστεύομαι πραγματικά, μοιραζόμαστε τα πάντα, καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο, χαμογελάμε.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα και συνειδητοποίησα πως τα συναισθήματα μου για εσένα έχουν αλλάξει. Θέλω να δω την χαριτωμένη σου φατσούλα, ν’ ακούσω την γλυκιά φωνή σου, να αισθανθώ το χέρι σου πάνω στο χέρι μου όταν με παρηγορείς, αλλά το ενδιαφέρον μου τη συγκεκριμένη στιγμή είναι μόνο το μωρό μου. Η καρδιά μου σφυροκοπά, οι σκέψεις μου είναι μπερδεμένες… σήμερα περιμένω το μωρό μου.
Σου τηλεφωνώ, σου λέω τις σκέψεις μου. ανησυχείς, αναρωτιέσαι αν έχεις κάνει τίποτα που να μ’ έχει πειράξει. Σε διαβεβαιώνω πως δεν τρέχει τίποτα, απλά είμαι μπερδεμένος, θέλω να ρίξω όλο το βάρος της προσοχής μου στη σχέση μου.
Μου λες πως είμαι τρελός. Πως δεν πρέπει να περιμένω τίποτα από μια σχέση, από ένα άτομο που μας χωρίζουν πάνω από δέκα χρόνια. Πως το μωρό μου σε λίγο καιρό θα είναι μωρό άλλου. Έμεινα σιωπηλός. Δεν είχα να πως κάτι, δεν έβρισκα καμία λέξη, καμία ιστορία, τίποτα.
Κατάφερα για πρώτη φορά να κρατήσω τα συναισθήματά μου κρυμμένα από εσένα. Θέλω όλο αυτό να τελειώσει, η νέα ημέρα έχει μόλις αρχίσει, δεν μπορώ να κάνω τίποτα, δεν έχω διάθεση να μελαγχολήσω, θέλω να ξεκουραστώ, να δω το μωρό μου, να απολαύσω στην αγκαλιά του το βράδυ το αμυδρό σεληνόφωτο.
Μου τηλεφώνησες ξανά.
«Τι έκανα λάθος;», ρώτησες.
Τίποτα. Δεν υπάρχει κανένα λάθος, δεν γίνεται να εξηγούνται τα πάντα. Μου θυμίζεις την Α. που την χώρισες όταν έχασα τον Γ. για να μου συμπαρασταθείς. Τα δάκρυα τρέχουν στα μάγουλά μου. Σε καταλαβαίνω, το ξέρεις πως σε καταλαβαίνω.
«Όχι, δεν καταλαβαίνεις», μου λες.
Δεν έχω το δικαίωμα να αλλάξω τα συναισθήματα μου προς εσένα, έχοντας σε προτεραιότητα την σχέση μου; Μου λες πως μ’ αγαπάς. Μιλάμε δέκα λεπτά, μου φαίνεται ότι μιλάμε ώρες ατελείωτες. Με κυριεύει θλίψη.
«Κι εγώ τώρα τι θα κάνω;», με ρωτάς.
Εκτιμώ την φιλία μας, αλλά δεν μπορώ να αισθανθώ αυτό το ηλίθιο συναίσθημα που ονομάζεται αγάπη. Σε εκτιμώ ως φίλο αλλά δεν έχω κανένα συναίσθημα για σένα. Μου λες πως κρύβω τα συναισθήματά μου. Κάνεις λάθος. Ποτέ δεν έκρυψα τίποτα. Μου προτείνεις να συναντηθούμε, δεν έχω κανένα πρόβλημα, αλλά δεν μπορώ σήμερα.
Μου λες ένα γεια, κλείνεις το τηλέφωνο, λέω γεια σε μια βουβή γραμμή. Ξανατηλεφωνάς.
«Γιατί;», λες.
«Γιατί δεν είμαι αντάξιος να είμαι φίλος σου», είπα.
Ξέρω πως έχεις ταραχτεί, κι εγώ πονώ, κρύβω τον πόνο μέσα μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Ξέρω πως θα με καταλάβει, αν όχι, κάτι πήγε λάθος, οι φίλοι καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο. Λυπάμαι.
Συγκεντρώνω όλες τις χαρές και τις λύπες που περάσαμε αγαπητέ φίλε και κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα τα πούμε ξανά.
(Copyright protected OW ref: 8365 "Erotic stories archive")
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.