Το e-mail μου είναι το:
Ήμουν το πιο ευτυχισμένο άτομο στο πλανήτη. Είχα περάσει στο Φυσικομαθηματικό Πατρών και το ίδιο βράδυ -για πρώτη φορά στη ζωή μου- ήπια τόσο πολύ, σ’ ένα μπαράκι στα Σεπόλια. Γύρισα σπίτι παραπατώντας με το μυαλό μου να κάνει όνειρα για το καινούργιο θαυμαστό κόσμο που με περίμενε…
Προσπάθησα να μη κάνω θόρυβο για να μη ξυπνήσω τους γονείς μου και κατευθύνθηκα στο μπάνιο, να κατουρήσω. Είδα μια χαραμάδα φως στο δωμάτιο του αδελφού μου και μπήκα μέσα χαρούμενος, ελπίζοντας ν’ ακούσω και τα δικά του συγχαρητήρια. Έμεινα στήλη άλατος απ’ αυτό που είδα.
Ο Λεωνίδας ήταν ξαπλωμένος με κατεβασμένο το σλιπάκι κρατώντας στο αριστερό χέρι το playboy και στο δεξί το τεράστιο ορθωμένο πέος του. Δεν είχα ξαναδεί τόσο μεγάλο! Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου και ένοιωθα περίεργα.
Ο Λεωνίδας μ’ ένα πλατύ χαμόγελο (και χωρίς καμιά προσπάθεια να καλύψει τη στύση του), με καλωσόρισε, με συνεχάρη και με τελειώνοντας είπε:
‘’Σ' αρέσει ότι βλέπεις αδελφούλη; Γιατί δεν κάθεσαι δίπλα μου να 'τιμήσουμε' την Εύη Αδάμ!"
Σαν υπνωτισμένος υπάκουσα και κάθισα δίπλα του.
"Βγάλε κι εσύ το εργαλείο σου να πασαλείψουμε κρέμα αυτή τη χάρτινη κούκλα...", είπε γελώντας στραβά...
Διστακτικά, ξεκούμπωσα το φερμουάρ και ο αδελφός μου χωρίς να διστάσει, άπλωσε το χέρι του και χούφτωσε το μισοσηκωμένο πουλί μου. Αισθάνθηκα λίγο άβολα, αλλά και διεστραμμένα καλά, μ’ αυτή τη κίνησή του... Το πέος μου, ακόμα και σε πλήρη στύση, ήταν το μισό από του Λεωνίδα, αλλά ήμουν τόσο μεθυσμένος και ερεθισμένος που νόμιζα πως αυτό ήταν ένα παιχνιδάκι. Ανώμαλο αλλά καυλωτικό...
Ο Λεωνίδας αυνανιζότανε σιγά-σιγά, βασανιστικά και άρχισα να τον παίζω κι’ εγώ, μια κοιτώντας το περιοδικό και μια το καυλί του αδελφού μου. Ξαφνικά άλλαξε το ρυθμό του, άρχισε να βγάζει σιγανά μουγκρητά και με κοίταξε με μισόκλειστα μάτια. Χωρίς να το περιμένω, με άρπαξε και με καθήλωσε μπρούμυτα και με το δεξί του χέρι μου έκλεισε το στόμα.
Σε κλάσματα δευτερολέπτου, έχωσε το δάκτυλο του στο κώλο μου και ψιθύρισε απειλητικά:
"Μη βγάλεις κιχ αδελφούλα! Θα σου ξεσκίσω το ωραίο κωλαράκι σου! Θα είναι το δώρο μου που πέρασες στο Πανεπιστήμιο... Αν πεις έστω και το παραμικρό, σου υπόσχομαι ότι όλοι οι συνάδελφοι μου της ΧΧ Τεθωρακισμένης Μεραρχίας, θα ξεσκίσουν το κωλαράκι σου..." (Ο Λεωνίδας ήταν μόνιμος υπαξιωματικός στα τανξ...).
Έκλαιγα και πάσχιζα να ξεφύγω, προσπαθώντας απελπισμένα να φωνάξω.. Ο Λεωνίδας έχωσε ένα δεύτερο δάκτυλο στη τρύπα μου κι’ εγώ ούρλιαξα από το πόνο... Αλλά δεν ακούστηκε η κραυγή μου... Στην προσπάθεια του να βάλει η ψωλή του μέσα μου, κατάφερα να δαγκώσω το χέρι του και να βγάλω μια κραυγή. Έμεινε ακίνητος και άκουσα θορύβους από το χωλ. Ο Λεωνίδας τινάχτηκε και πήγε στη πόρτα. Ακούστηκε η φωνή του πατέρα μας:
"Λεωνίδα.. Είσαι καλά;"
"Ναι μπαμπά", απάντησε! "Τα λέγαμε με το Στέφανο..."
"Άντε. Φτάνει! Πηγαίνετε για ύπνο...", απάντησε ο πατέρας.
Κλαμένος, θυμωμένος και ταπεινωμένος, σήκωσα το παντελόνι μου και κατευθύνθηκα προς τη πόρτα. Με περίμενε ο Λεωνίδας...
"Ούτε λέξη γι’ αυτό πουστράκι!", μου επανέλαβε την απειλή του, πριν βγω απ’ το δωμάτιο...
Τις επόμενες μέρες, απέφευγα τον αδελφό μου όπως ο διάολος το λιβάνι. Προσπαθώντας να ξεπεράσω το σοκ, έπεσα με τα μούτρα στις διαδικασίες εγγραφής και τα γραφειοκρατικά τερτίπια που χρειάζεται ένας φοιτητής... Τελικά, έφτασα στ Πάτρα και η ανάμνηση της ταπείνωσης, ξεθώριαζε μέσα στις ατέλειωτες ώρες μελέτης και στα εργαστήρια...
.........................................................
Είχαν περάσει κοντά τρία χρόνια... Ο Φλεβάρης είναι συμπονετικός στην Αχαϊκή πρωτεύουσα και το καρναβάλι ήταν σε εξέλιξη... Η ζωή έχει τη δική της δυναμική και κάποιες φορές απονέμει δικαιοσύνη... Το τηλεφώνημα ήταν η αρχή...
"Στέφανε αγόρι μου!", η φωνή της μάνας μου ήταν πάντα διαπεραστική...
Αφού είπαμε τα τετριμμένα, ήρθε και η ανακοίνωση:
"Ξέρεις, ο αδελφός σου θα είναι στη Πάτρα το Σαββατοκύριακο και ίσως είναι μια ευκαιρία να τα πείτε..."
Η ανάμνηση του εφιάλτη με κτύπησε απότομα... Αφού ψέλλισα κάτι περί πολύ διαβάσματος και άλλες κοτσάνες, της έκλεισα το τηλέφωνο και κάθισα με φουρτουνιασμένο μυαλό στο γραφειάκι μου... Η Κάτια -η συγκάτοικός μου- με βρήκε στο σκοτάδι να κοιτάω στο άπειρο... Δεν είχα κοπέλα (Ναι, ήμουν ακόμα παρθένος...) και η Κάτια ήταν ο καλός μου άγγελος! Φίλη, βοηθός στα μαθήματα, επιδειξίας και... λεσβία (δυστυχώς)! Μεγαλόσωμη και χαρωπή, πάντα βοηθούσε σε όλα... Είχα τραβήξει αμέτρητες μαλακίες γι’ αυτήν (δεν έκλεινε τη πόρτα του μπάνιου και της κρεβατοκάμαρας όταν το έκανε με τη φίλη της)...
Της τα είπα όλα... Την ταπείνωση, τη λανθάνουσα λαγνεία μου, τις αμφιβολίες μου για το αν ήμουν straight και κυρίως για την εμμονή μου να πάρω εκδίκηση... Εκείνο το βράδυ, ο αδελφός μου είχε αλλάξει τον τρόπο σκέψης μου...
"Είσαι σίγουρος ότι κατά βάθος δεν ζηλεύεις το τεράστιο καυλί του;", ρώτησε... "Μην απαντήσεις... Ακαδημαϊκή ερώτηση..." είπε χασκογελώντας...
Μια ώρα και ένα μπουκάλι achaia clauss μετά το σχέδιο ήταν έτοιμο: Ξύρισα όλο το σώμα μου (ποτέ δεν ήμουν και ιδιαίτερα τριχωτός) και η Κάτια έβαλε όλη τη τέχνη της στο μακιγιάζ. Στο καθρέφτη αντίκρισα ένα νόστιμο κοριτσίστικο πρόσωπο... Δοκίμασα τα ρούχα της και τα εσώρουχα της και το αποτέλεσμα ήταν παραπάνω από ικανοποιητικό..
"Αν δεν ήξερα ότι είσαι αγόρι, θα σου την έπεφτα...", μου είπε με ψευτοσοβαρό ύφος...
"Αν δεν είχες άλλες... προτιμήσεις, θα ήμασταν ζευγάρι...." απάντησα, με εξίσου σοβαροφανές ύφος... και ξεσπάσαμε στα γέλια...
........................................................
Η Κυριακή Της Μεγάλης Αποκριάς, ήταν συννεφιασμένη. Η διάθεσή μου όμως ήταν καλή. Έκρυβα το άγχος μου πίσω από την επεξεργασία των παραμέτρων του σχεδίου... Η μεγάλη ώρα πλησίαζε! Μούλιασα στη μπανιέρα! Έβαλα τα εσώρουχα της Κάτιας και φούσκωσα το σουτιέν με βαμβάκι... όχι πολύ! Ίσα να φαίνεται...
Φόρεσα ένα διχτυωτό κολάν, μια μίνι φούστα της και ένα λαμέ μπλουζάκι αμάνικο, αλλά κλειστό στο λαιμό και ασορτί τσάντα. Είχα φροντίσει να πάρω και γόβες στο ίδιο χρώμα! Δυσκολεύτηκα λίγο, γιατί το Νο 41 δεν είναι και ιδιαίτερα εύκολο... Η Κάτια με περίμενε με ύφος αρχιμακιγιέρ της max factor...
Μισή ώρα κράτησε το βάψιμο! Το αποτέλεσμα ήταν άψογο! Η Κάτια μου έβαψε και τα νύχια!
Η τελευταία λεπτομέρεια ήταν ένα ποστίς στο "ακαζού της Βενετίας¨ (κερασί δηλαδή!). Κοιτάχθηκα στον ολόσωμο καθρέφτη: Wow! Ήμουν ...κούκλα!
........................................................
Καθόταν στο μπαρ με δύο συναδέλφους του και οι τρεις ντυμένοι σαν Σπαρτιάτες πολεμιστές (όχι και πολύ πειστικοί...). Κοίταξα με... ύφος, προς το μέρος του. Ο λιγούρης αδελφός μου αμέσως ανταποκρίθηκε... Σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου!
"Είμαι σίγουρος ότι σ’ έχω ξαναδεί..." η προσέγγισή του ήταν... πρωτότυπη!
"Εγώ πάλι όχι", απάντησα όσο πιο σιγανά μπορούσα. "Είμαι σίγουρη ότι θα σε θυμόμουνα..." Ο Λεωνίδας δεν έχασε χρόνο:
"Λεωνίδας" συστήθηκε.. "Σαν το μεγάλο βασιλιά! Εξ΄ου και η στολή μου", χασκογέλασε...
"Στέφη" είπα και κάναμε χειραψία.
Μου πρόσφερε ποτό (τεκίλα σανράϊζ, μπλιαχ...) και απαρίθμησε τα κατορθώματά του στο στρατό. Σε μισή ώρα μου πρότεινε να πάμε στο δωμάτιο του. Είπα ναι και είδα στα μάτια του ότι δεν πίστευε την καλή του τύχη, για ένα τόσο ¨εύκολο πήδημα¨!
Το δωμάτιο του Ξενοδοχείου ήταν όπως το περίμενα. Ο Λεωνίδας κάθισε στο κρεβάτι και μου είπε να κάτσω δίπλα του. Του απάντησα ότι ήθελα να κάνω 'παιχνίδι' με τους δικούς όρους και το αποδέχτηκε άμεσα. Του είπα να γδυθεί και το έκανε σε χρόνο ντετέ! Το καυλί του ήταν μισοσηκωμένο και στη θέα του κάτι σκίρτησε μέσα μου!
"Ίσως τελικά να μην είμαι και τόσο straight..."’σκέφτηκα… "Γιατί να με συναρπάζει το πέος του;"
Έδιωξα κάθε τέτοια σκέψη από το μυαλό μου γρήγορα και επικεντρώθηκα στο σχέδιο. Του είπα να ξαπλώσει και υπάκουσε. Πήγα προς το κρεβάτι χαμογελώντας όσο πιο πουτανιάρικα μπορούσα, βγάζοντας από την τσάντα μου ένα ζευγάρι χειροπέδες. Γέλασε και μου είπε ότι γουστάρει το χοντρό παιχνίδι. Του έδεσα το δεξί χέρι στο κάγκελο του κρεβατιού και ξαναγύρισα στη πόρτα. Την κλείδωσα και είδα τον ενθουσιασμό του να ανεβαίνει στα ύψη...
Πήρα μια καρέκλα και κάθισα απέναντί του! Κάθισα σταυροπόδι αποκαλύπτοντας όσο περισσότερα μπορούσα και τον διέταξα:
"Παίχτον για μένα βασιλιά Λεωνίδα..."
Ο αδελφός μου άρπαξε τον πούτσο του και άρχισε να τον παίζει με ρυθμό. Σε δευτερόλεπτα έφτασε σε πλήρη στύση και το θέαμα ήταν wow...! Ήταν απίστευτα μεγάλη η ψωλή του... Ίσως και 25 εκατοστά και χοντρή σαν το χέρι μου...
"Δείξε μου τα βυζιά σου Στέφη μου..." είπε λαχανιασμένος...
Σηκώθηκα και πήγα δίπλα του. Τώρα τον έπαιζε σαν μανιακός... Με μια αστραπιαία κίνηση τον γύρισα μπρούμυτα και κάθισα επάνω του, παγιδεύοντας το χέρι του κάτω από το σώμα του.
Ξαφνιασμένος είπε κάτι σαν "τι στο διάολο..." κι εγώ κάγχασα με την πραγματική μου φωνή:
"Φώναξε όσο θέλεις μαλάκα! Ημέρα πληρωμής‼!"
Προσπαθώντας να πάρει ανάσα και αναγνωρίζοντας τη φωνή μου, ο αδελφός μου τσίριξε: "Στέφανε... συγνώμη..."
Εγώ, έριξα όλο το βάρος μου επάνω του και του έχωσα στην αρχή δύο και μετά ένα τρίτο δάκτυλο στη κωλοτρυπίδα του. Ούρλιαξε και τινάχτηκε σαν ψάρι, αλλά ήμουν αποφασισμένος...
"Σου αρέσει μεγάλε αδελφέ;" του ψιθύρισα στο αυτί!
"Το μόνο που ήθελα ήταν να παίξω εκείνο το βράδυ μαλάκα. Αλλά όχι! Εσύ ήθελες να με βιάσεις... Πως σου φαίνεται τώρα μεγάλε βασιλιά;"
Έκλαιγε και παρακάλαγε να τον αφήσω. Καταλάγιασα την οργή μου και σηκώθηκα. Το πρόσωπό του ήταν γεμάτο δάκρυα και μύξες. Πήγα στη πόρτα, ξεκλείδωσα και τον κοίταξα...
"Πάτσι", δήλωσα...
Κατέβηκα στο μπαρ και κατευθύνθηκα στους συναδέλφους του. Με κοίταζαν με πονηρά χαμόγελα... Χωρίς να πω λέξη, έριξα το κλειδί των χειροπέδων στο ποτήρι του ενός και έφυγα...
......................................................
Έχουν περάσει πέντε χρόνια, από τότε. Δουλεύω σένα εργαστηριακό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ο Λεωνίδας είναι Αρχιλοχίας στις Σέρρες. Η Κάτια είναι στην Ολλανδία.
Προσπάθησα να μη κάνω θόρυβο για να μη ξυπνήσω τους γονείς μου και κατευθύνθηκα στο μπάνιο, να κατουρήσω. Είδα μια χαραμάδα φως στο δωμάτιο του αδελφού μου και μπήκα μέσα χαρούμενος, ελπίζοντας ν’ ακούσω και τα δικά του συγχαρητήρια. Έμεινα στήλη άλατος απ’ αυτό που είδα.
Ο Λεωνίδας ήταν ξαπλωμένος με κατεβασμένο το σλιπάκι κρατώντας στο αριστερό χέρι το playboy και στο δεξί το τεράστιο ορθωμένο πέος του. Δεν είχα ξαναδεί τόσο μεγάλο! Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου και ένοιωθα περίεργα.
Ο Λεωνίδας μ’ ένα πλατύ χαμόγελο (και χωρίς καμιά προσπάθεια να καλύψει τη στύση του), με καλωσόρισε, με συνεχάρη και με τελειώνοντας είπε:
‘’Σ' αρέσει ότι βλέπεις αδελφούλη; Γιατί δεν κάθεσαι δίπλα μου να 'τιμήσουμε' την Εύη Αδάμ!"
Σαν υπνωτισμένος υπάκουσα και κάθισα δίπλα του.
"Βγάλε κι εσύ το εργαλείο σου να πασαλείψουμε κρέμα αυτή τη χάρτινη κούκλα...", είπε γελώντας στραβά...
Διστακτικά, ξεκούμπωσα το φερμουάρ και ο αδελφός μου χωρίς να διστάσει, άπλωσε το χέρι του και χούφτωσε το μισοσηκωμένο πουλί μου. Αισθάνθηκα λίγο άβολα, αλλά και διεστραμμένα καλά, μ’ αυτή τη κίνησή του... Το πέος μου, ακόμα και σε πλήρη στύση, ήταν το μισό από του Λεωνίδα, αλλά ήμουν τόσο μεθυσμένος και ερεθισμένος που νόμιζα πως αυτό ήταν ένα παιχνιδάκι. Ανώμαλο αλλά καυλωτικό...
Ο Λεωνίδας αυνανιζότανε σιγά-σιγά, βασανιστικά και άρχισα να τον παίζω κι’ εγώ, μια κοιτώντας το περιοδικό και μια το καυλί του αδελφού μου. Ξαφνικά άλλαξε το ρυθμό του, άρχισε να βγάζει σιγανά μουγκρητά και με κοίταξε με μισόκλειστα μάτια. Χωρίς να το περιμένω, με άρπαξε και με καθήλωσε μπρούμυτα και με το δεξί του χέρι μου έκλεισε το στόμα.
Σε κλάσματα δευτερολέπτου, έχωσε το δάκτυλο του στο κώλο μου και ψιθύρισε απειλητικά:
"Μη βγάλεις κιχ αδελφούλα! Θα σου ξεσκίσω το ωραίο κωλαράκι σου! Θα είναι το δώρο μου που πέρασες στο Πανεπιστήμιο... Αν πεις έστω και το παραμικρό, σου υπόσχομαι ότι όλοι οι συνάδελφοι μου της ΧΧ Τεθωρακισμένης Μεραρχίας, θα ξεσκίσουν το κωλαράκι σου..." (Ο Λεωνίδας ήταν μόνιμος υπαξιωματικός στα τανξ...).
Έκλαιγα και πάσχιζα να ξεφύγω, προσπαθώντας απελπισμένα να φωνάξω.. Ο Λεωνίδας έχωσε ένα δεύτερο δάκτυλο στη τρύπα μου κι’ εγώ ούρλιαξα από το πόνο... Αλλά δεν ακούστηκε η κραυγή μου... Στην προσπάθεια του να βάλει η ψωλή του μέσα μου, κατάφερα να δαγκώσω το χέρι του και να βγάλω μια κραυγή. Έμεινε ακίνητος και άκουσα θορύβους από το χωλ. Ο Λεωνίδας τινάχτηκε και πήγε στη πόρτα. Ακούστηκε η φωνή του πατέρα μας:
"Λεωνίδα.. Είσαι καλά;"
"Ναι μπαμπά", απάντησε! "Τα λέγαμε με το Στέφανο..."
"Άντε. Φτάνει! Πηγαίνετε για ύπνο...", απάντησε ο πατέρας.
Κλαμένος, θυμωμένος και ταπεινωμένος, σήκωσα το παντελόνι μου και κατευθύνθηκα προς τη πόρτα. Με περίμενε ο Λεωνίδας...
"Ούτε λέξη γι’ αυτό πουστράκι!", μου επανέλαβε την απειλή του, πριν βγω απ’ το δωμάτιο...
Τις επόμενες μέρες, απέφευγα τον αδελφό μου όπως ο διάολος το λιβάνι. Προσπαθώντας να ξεπεράσω το σοκ, έπεσα με τα μούτρα στις διαδικασίες εγγραφής και τα γραφειοκρατικά τερτίπια που χρειάζεται ένας φοιτητής... Τελικά, έφτασα στ Πάτρα και η ανάμνηση της ταπείνωσης, ξεθώριαζε μέσα στις ατέλειωτες ώρες μελέτης και στα εργαστήρια...
.........................................................
Είχαν περάσει κοντά τρία χρόνια... Ο Φλεβάρης είναι συμπονετικός στην Αχαϊκή πρωτεύουσα και το καρναβάλι ήταν σε εξέλιξη... Η ζωή έχει τη δική της δυναμική και κάποιες φορές απονέμει δικαιοσύνη... Το τηλεφώνημα ήταν η αρχή...
"Στέφανε αγόρι μου!", η φωνή της μάνας μου ήταν πάντα διαπεραστική...
Αφού είπαμε τα τετριμμένα, ήρθε και η ανακοίνωση:
"Ξέρεις, ο αδελφός σου θα είναι στη Πάτρα το Σαββατοκύριακο και ίσως είναι μια ευκαιρία να τα πείτε..."
Η ανάμνηση του εφιάλτη με κτύπησε απότομα... Αφού ψέλλισα κάτι περί πολύ διαβάσματος και άλλες κοτσάνες, της έκλεισα το τηλέφωνο και κάθισα με φουρτουνιασμένο μυαλό στο γραφειάκι μου... Η Κάτια -η συγκάτοικός μου- με βρήκε στο σκοτάδι να κοιτάω στο άπειρο... Δεν είχα κοπέλα (Ναι, ήμουν ακόμα παρθένος...) και η Κάτια ήταν ο καλός μου άγγελος! Φίλη, βοηθός στα μαθήματα, επιδειξίας και... λεσβία (δυστυχώς)! Μεγαλόσωμη και χαρωπή, πάντα βοηθούσε σε όλα... Είχα τραβήξει αμέτρητες μαλακίες γι’ αυτήν (δεν έκλεινε τη πόρτα του μπάνιου και της κρεβατοκάμαρας όταν το έκανε με τη φίλη της)...
Της τα είπα όλα... Την ταπείνωση, τη λανθάνουσα λαγνεία μου, τις αμφιβολίες μου για το αν ήμουν straight και κυρίως για την εμμονή μου να πάρω εκδίκηση... Εκείνο το βράδυ, ο αδελφός μου είχε αλλάξει τον τρόπο σκέψης μου...
"Είσαι σίγουρος ότι κατά βάθος δεν ζηλεύεις το τεράστιο καυλί του;", ρώτησε... "Μην απαντήσεις... Ακαδημαϊκή ερώτηση..." είπε χασκογελώντας...
Μια ώρα και ένα μπουκάλι achaia clauss μετά το σχέδιο ήταν έτοιμο: Ξύρισα όλο το σώμα μου (ποτέ δεν ήμουν και ιδιαίτερα τριχωτός) και η Κάτια έβαλε όλη τη τέχνη της στο μακιγιάζ. Στο καθρέφτη αντίκρισα ένα νόστιμο κοριτσίστικο πρόσωπο... Δοκίμασα τα ρούχα της και τα εσώρουχα της και το αποτέλεσμα ήταν παραπάνω από ικανοποιητικό..
"Αν δεν ήξερα ότι είσαι αγόρι, θα σου την έπεφτα...", μου είπε με ψευτοσοβαρό ύφος...
"Αν δεν είχες άλλες... προτιμήσεις, θα ήμασταν ζευγάρι...." απάντησα, με εξίσου σοβαροφανές ύφος... και ξεσπάσαμε στα γέλια...
........................................................
Η Κυριακή Της Μεγάλης Αποκριάς, ήταν συννεφιασμένη. Η διάθεσή μου όμως ήταν καλή. Έκρυβα το άγχος μου πίσω από την επεξεργασία των παραμέτρων του σχεδίου... Η μεγάλη ώρα πλησίαζε! Μούλιασα στη μπανιέρα! Έβαλα τα εσώρουχα της Κάτιας και φούσκωσα το σουτιέν με βαμβάκι... όχι πολύ! Ίσα να φαίνεται...
Φόρεσα ένα διχτυωτό κολάν, μια μίνι φούστα της και ένα λαμέ μπλουζάκι αμάνικο, αλλά κλειστό στο λαιμό και ασορτί τσάντα. Είχα φροντίσει να πάρω και γόβες στο ίδιο χρώμα! Δυσκολεύτηκα λίγο, γιατί το Νο 41 δεν είναι και ιδιαίτερα εύκολο... Η Κάτια με περίμενε με ύφος αρχιμακιγιέρ της max factor...
Μισή ώρα κράτησε το βάψιμο! Το αποτέλεσμα ήταν άψογο! Η Κάτια μου έβαψε και τα νύχια!
Η τελευταία λεπτομέρεια ήταν ένα ποστίς στο "ακαζού της Βενετίας¨ (κερασί δηλαδή!). Κοιτάχθηκα στον ολόσωμο καθρέφτη: Wow! Ήμουν ...κούκλα!
........................................................
Καθόταν στο μπαρ με δύο συναδέλφους του και οι τρεις ντυμένοι σαν Σπαρτιάτες πολεμιστές (όχι και πολύ πειστικοί...). Κοίταξα με... ύφος, προς το μέρος του. Ο λιγούρης αδελφός μου αμέσως ανταποκρίθηκε... Σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου!
"Είμαι σίγουρος ότι σ’ έχω ξαναδεί..." η προσέγγισή του ήταν... πρωτότυπη!
"Εγώ πάλι όχι", απάντησα όσο πιο σιγανά μπορούσα. "Είμαι σίγουρη ότι θα σε θυμόμουνα..." Ο Λεωνίδας δεν έχασε χρόνο:
"Λεωνίδας" συστήθηκε.. "Σαν το μεγάλο βασιλιά! Εξ΄ου και η στολή μου", χασκογέλασε...
"Στέφη" είπα και κάναμε χειραψία.
Μου πρόσφερε ποτό (τεκίλα σανράϊζ, μπλιαχ...) και απαρίθμησε τα κατορθώματά του στο στρατό. Σε μισή ώρα μου πρότεινε να πάμε στο δωμάτιο του. Είπα ναι και είδα στα μάτια του ότι δεν πίστευε την καλή του τύχη, για ένα τόσο ¨εύκολο πήδημα¨!
Το δωμάτιο του Ξενοδοχείου ήταν όπως το περίμενα. Ο Λεωνίδας κάθισε στο κρεβάτι και μου είπε να κάτσω δίπλα του. Του απάντησα ότι ήθελα να κάνω 'παιχνίδι' με τους δικούς όρους και το αποδέχτηκε άμεσα. Του είπα να γδυθεί και το έκανε σε χρόνο ντετέ! Το καυλί του ήταν μισοσηκωμένο και στη θέα του κάτι σκίρτησε μέσα μου!
"Ίσως τελικά να μην είμαι και τόσο straight..."’σκέφτηκα… "Γιατί να με συναρπάζει το πέος του;"
Έδιωξα κάθε τέτοια σκέψη από το μυαλό μου γρήγορα και επικεντρώθηκα στο σχέδιο. Του είπα να ξαπλώσει και υπάκουσε. Πήγα προς το κρεβάτι χαμογελώντας όσο πιο πουτανιάρικα μπορούσα, βγάζοντας από την τσάντα μου ένα ζευγάρι χειροπέδες. Γέλασε και μου είπε ότι γουστάρει το χοντρό παιχνίδι. Του έδεσα το δεξί χέρι στο κάγκελο του κρεβατιού και ξαναγύρισα στη πόρτα. Την κλείδωσα και είδα τον ενθουσιασμό του να ανεβαίνει στα ύψη...
Πήρα μια καρέκλα και κάθισα απέναντί του! Κάθισα σταυροπόδι αποκαλύπτοντας όσο περισσότερα μπορούσα και τον διέταξα:
"Παίχτον για μένα βασιλιά Λεωνίδα..."
Ο αδελφός μου άρπαξε τον πούτσο του και άρχισε να τον παίζει με ρυθμό. Σε δευτερόλεπτα έφτασε σε πλήρη στύση και το θέαμα ήταν wow...! Ήταν απίστευτα μεγάλη η ψωλή του... Ίσως και 25 εκατοστά και χοντρή σαν το χέρι μου...
"Δείξε μου τα βυζιά σου Στέφη μου..." είπε λαχανιασμένος...
Σηκώθηκα και πήγα δίπλα του. Τώρα τον έπαιζε σαν μανιακός... Με μια αστραπιαία κίνηση τον γύρισα μπρούμυτα και κάθισα επάνω του, παγιδεύοντας το χέρι του κάτω από το σώμα του.
Ξαφνιασμένος είπε κάτι σαν "τι στο διάολο..." κι εγώ κάγχασα με την πραγματική μου φωνή:
"Φώναξε όσο θέλεις μαλάκα! Ημέρα πληρωμής‼!"
Προσπαθώντας να πάρει ανάσα και αναγνωρίζοντας τη φωνή μου, ο αδελφός μου τσίριξε: "Στέφανε... συγνώμη..."
Εγώ, έριξα όλο το βάρος μου επάνω του και του έχωσα στην αρχή δύο και μετά ένα τρίτο δάκτυλο στη κωλοτρυπίδα του. Ούρλιαξε και τινάχτηκε σαν ψάρι, αλλά ήμουν αποφασισμένος...
"Σου αρέσει μεγάλε αδελφέ;" του ψιθύρισα στο αυτί!
"Το μόνο που ήθελα ήταν να παίξω εκείνο το βράδυ μαλάκα. Αλλά όχι! Εσύ ήθελες να με βιάσεις... Πως σου φαίνεται τώρα μεγάλε βασιλιά;"
Έκλαιγε και παρακάλαγε να τον αφήσω. Καταλάγιασα την οργή μου και σηκώθηκα. Το πρόσωπό του ήταν γεμάτο δάκρυα και μύξες. Πήγα στη πόρτα, ξεκλείδωσα και τον κοίταξα...
"Πάτσι", δήλωσα...
Κατέβηκα στο μπαρ και κατευθύνθηκα στους συναδέλφους του. Με κοίταζαν με πονηρά χαμόγελα... Χωρίς να πω λέξη, έριξα το κλειδί των χειροπέδων στο ποτήρι του ενός και έφυγα...
......................................................
Έχουν περάσει πέντε χρόνια, από τότε. Δουλεύω σένα εργαστηριακό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Ο Λεωνίδας είναι Αρχιλοχίας στις Σέρρες. Η Κάτια είναι στην Ολλανδία.
(Copyright protected OW ref: 8365 "Erotic stories archive")
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.