Η ιστορία:
Γονατίζω. φρόνιμα και ήσυχα. Φοράω μόνο το σλιπάκι μου κι ένα ρολόι, στο αριστερό χέρι. Η απόλυτα αντρική φωνή του με διατάζει:
- «Το κεφάλι ψηλά, και τα πόδια ανοιχτά!»
Υπακούω στο σύνθημά του.
- «Μπράβο, καλό αγόρι!», μου λέει και χαϊδεύει το κεφάλι μου. «Τώρα, μην κινείσαι και κυρίως, μη βγάλεις άχνα!», μου λέει.
Βαδίζει ολόγυρά μου και με κοιτάει σαν να είμαι θήραμα. Ακούω τα βαριά βήματά του να επαναλαμβάνονται πάνω στο σκληρό ξύλινο πάτωμα. Ακουμπάει το ένα χέρι του στον ώμο μου και κολλάει σαν βεντούζα την παλάμη του άλλου του χεριού στο κέντρο του στήθους μου. Τα δάχτυλά του κάνουν αστεία στις ρώγες μου και τις τσιμπάνε.
Δεν είναι καθόλου δύσκολο να ερεθιστούν, το αντίθετο μάλιστα. Ξέρω καλύτερα από τον καθένα, να βγάζω ήχους που φανερώνουν τον βαθμό παράδοσής μου. Ήχους που με κάνουν να δείχνω σε καταστολή. Στο απόλυτο μηδέν του λαχανιάσματος. Δεν κάνω ούτε μια προσπάθεια να ξεφύγω από την επήρεια του.
- «Άριστος! Σαν Έλληνας…», μου ψιθυρίζει στο αφτί.
Συνεχίζει τον βηματισμό του. Στέκεται από πίσω μου. Επιχειρώ να γυρίσω το κεφάλι για να δω που ακριβώς βρίσκεται, όμως γρήγορα μετανιώνω. Δεν ακούω πλέον βήματα, αλλά για πόσο καιρό; Γνωρίζω ότι του αρέσει να κρύβεται. Το πάτωμα είναι κρύο και σκληρό στα γόνατά μου, αλλά δεν μου κάνει καρδιά να κινηθώ. Περιμένω σιωπηλός. Ούτε βήματα ακούω, ούτε την ανάσα του.
Με πιάνει ξανά η περιέργεια να δω που στο καλό βρίσκεται. Σίγουρος για την απόφασή μου, γυρίζω ελαφρά το κεφάλι μου προς τα πίσω. Ένα ίχνος ζεστού πόνου εμφανίζεται στον κώλο μου. Μου δίνει ένα περιποιημένο χαστούκι.
- «Σου είπα να μη κινηθείς!», μου λέει.
- «Συγγνώμη…», του ζητώ.
Δέχομαι ένα ακόμη χαστούκι. πιο χαμηλά. στα κωλομάγουλα.
- «Και να μη μιλήσεις, σου ζήτησα!», μου υπενθυμίζει.
Αναστενάζω, βαθιά.
- «Κακό και ανυπάκουο αγόρι. Άνοιξε το στόμα σου!», μου λέει.
Ανοίγω το στόμα μου σύμφωνα με την οδηγία του. Νιώθω τον βηματισμό του και σύντομα τον βλέπω μπροστά μου. Το βλέμμα μου υψώνεται από τους αστράγαλούς του, στα τριχωτά πόδια του κι από εκεί στον καλά σηκωμένο πούτσο του. Αισθάνομαι την καρδιά μου να σταματάει να χτυπά ή μάλλον πρέπει να χτυπά πολύ αργά μέσα στο στήθος μου. Η άκρη του πούτσου του διασπά τα χείλια μου προτού επιχειρήσει να κατέβει στα βάθη του στόματός μου. Το βλέμμα μου ανεβαίνει στην επίπεδη κοιλιά του και μετά κατεβαίνει και εντοπίζει το σημείο που το ηβικό τρίχωμά του ξεκινά.
Ο πούτσος του περνάει εύκολα μέσα μου. Τα μπροστινά δόντια μου τον χαράσσουν ελαφρώς. Τα χείλια μου νιώθουν για τα καλά το πάχος του. Σταματάει για λίγο να κινείται και μετά προχωρά καθοδικά μέσα στον λάρυγγά μου. Όλο το μήκος του σπρώχνεται ώστε να χωρέσει μέσα μου, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται. Καθώς προχωρά, τον τρίβω με τα ζεστά χείλια μου. Είναι τόσο υγρός, που γλιστράει σαν χέλι.. αβίαστα.
Γονατιστός και ακίνητος, με το στόμα ορθάνοικτο, δίνω την καλύτερη ερμηνεία μου. Η χαρά μου είναι ανείπωτη, μιας και γνωρίζω πολύ καλά τι πρόκειται να μου προσφέρει. Ο πούτσος του εξαφανίζεται μέσα μου και μάλλον αργεί να μου αποκαλύψει το δώρο που θα μου φέρει λίγο αργότερα.
Νιώθει έντονα την απαλή επαφή του πούτσου του με τα χείλια μου. Οι κινήσεις μου είναι αλάνθαστες. Σχηματίζω ένα τεράστιο, κεφαλαίο «Ο» για να χωράει ο πούτσος του. Η είσοδος του στόματός μου δείχνει καλύτερη κι από αυτή ενός τούνελ. Τα χείλια μου ιχνηλατούν την επιφάνεια του δέρματος του πούτσου του.
- «Είσαι πολύ καλός!», μου λέει. «Μπορείς να καταπιείς το δώρο σου…»
Ρίχνει το σπέρμα του μέσα κι έξω από το στόμα μου. Διψασμένα καταπίνω το σπέρμα που χύνεται ξανά και ξανά στο στόμα μου. Ο πούτσος του συσπάται και εκσπερματίζει.. σκληρά. Τα χύσια του συγκρούονται με το πίσω μέρος του λαιμού μου κι εγώ τα καταπίνω, χωρίς δισταγμό, μέχρις ότου εκκενώνω τα αρχίδια του από το πολύτιμο φορτίο τους.
(Copyright protected OW ref: 12367)
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.