Η ιστορία:
Το απόγευμα της περσινής πρωτομαγιάς, είχα πραγματικά διάθεση για κάποια ερωτική περιπέτεια. Είχα κανονίσει να πάω στο σπίτι ενός φίλου (μόνο φίλου) για να φάμε και να λιώσουμε στους καναπέδες βλέποντας ταινίες, ενώ αν ήμουνα τυχερός, ίσως κανόνιζα καμιά καλή "φάση" αργότερα το βράδυ με κάποιο από τα "φιλαράκια" που κατά καιρούς συναντιόμαστε για να… μοιραστούμε τις ανησυχίες μας. Τελικά όμως η μέρα μου είχε φυλαγμένη μια όμορφη έκπληξη.
Ανέβαινα την Πατησίων με τα πόδια, περπατώντας στο δεξί πεζοδρόμιο (στο ρεύμα προς Πατήσια) και ακούγοντας μουσικούλα για παρέα. Στο ύψος περίπου της πλατείας Κολιάτσου, σταμάτησα σε μια διασταύρωση και περίμενα να ανάψει το πράσινο για να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο. Καθώς στεκόμουν, βλέπω στην απέναντι δεξιά γωνία της διασταύρωσης έναν τύπο να μιλάει σε ένα καρτοτηλέφωνο. Έτσι όπως τον είδα, πλάτη αρχικά, εντυπωσιάστηκα από το αρκετά μυώδες σώμα του και τα πόδια του (ένα από τα μεγαλύτερα φετίχ μου).
Ώσπου κάποια στιγμή - και ενώ εγώ είχα κολλήσει το βλέμμα μου επάνω του - γυρίζει και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου με ανακαλύπτει να τον κοιτάζω έντονα. Το φανάρι των πεζών ανάβει πράσινο κι εγώ αρχίζω να διασχίζω το δρόμο κοιτάζοντάς τον έντονα. Η διαδρομή που σκόπευα να ακολουθήσω θα με πέρναγε μοιραία από δίπλα του, οπότε και θα τον έβλεπα καλύτερα από πολύ κοντά.
Ανοιχτό καστανό μαλλί, ωραίο πρόσωπο ταλαιπωρημένο όσο πρέπει για να σου τονίζει ότι μπροστά σου έχεις ένα αρσενικό και μάτια που με ακολουθούσαν καθώς τον προσπερνούσα. «Όχι ακόμα…» έλεγα μέσα μου, «Δεν θα γυρίσω ακόμα…» και περπάτησα λίγο μέχρι να φτάσω στο άλλο στενό. Εκεί λέω «Για να δούμε…» και όπως γύρισα, τον είδα να έχει ακουμπήσει στο πλάι του καρτοτηλεφώνου και να με καρφώνει. Το βλέμμα του με πέτρωσε - σαν να μου μετέδωσε όλη του την ενέργεια εκείνη τη στιγμή – και ακούμπησα κι εγώ σε έναν τοίχο κοιτάζοντάς τον.
Ξαφνικά φεύγει από το τηλέφωνο και με γρήγορα βήματα περνάει απέναντι την Πατησίων. Σταματάει και με κοιτάζει. Πάει να μπει σε ένα στενό και γυρίζει να με κοιτάξει και πάλι. Αυτό σήμαινε «Έλα μαζί μου…» και ως γνήσιος οπαδός της υποτακτικής φιλοσοφίας απλά υπάκουσα. Πέρασα απέναντι και ένα ιδιότυπο κυνηγητό στα στενάκια της περιοχής ξεκίνησε σε αναζήτηση ενός διακριτικού μέρους.
Τελικά, μετά από κανένα δεκάλεπτο, βρίσκουμε σε ένα μικρό στενό μια οικοδομή, περιφραγμένη γύρω - γύρω. Έκατσα σε μια γωνία διακριτικά και περίμενα. Πήγε πρώτος και αφού βρήκε ένα άνοιγμα στην περίφραξη, μπήκε στην οικοδομή. Εγώ δεν έφυγα αμέσως. Κοίταξα προσεκτικά γύρω μου για να μην με δει κανείς και μόνο όταν σιγουρεύτηκα ξεκίνησα. Μπήκα από το άνοιγμα και προχώρησα στο εσωτερικό της οικοδομής.
Με περίμενε σε ένα σκοτεινό δωματιάκι και μόλις τον πλησίασα μου χαμογέλασε - είχε πολύ όμορφο χαμόγελο. Με αγκάλιασε και με φίλησε αμέσως στο στόμα αρκετά παθιασμένα. Του χάιδευα τα μαλλιά καθώς φιλιόμασταν, ενώ πολύ γρήγορα δεν άντεξα και άρχισα να κατεβάζω τα χέρια μου προς τα κάτω. Ένιωθα το σώμα του σκληρό και δυνατό καθώς με φιλούσε πιέζοντάς με προς τον τοίχο.
Αρπάζει το δεξί μου χέρι και το βάζει στο όργανό του - εξίσου σκληρό και δυνατό - και εγώ άρχισα αμέσως να εξερευνώ την ‘μικρή περιοχή’ του. Σε λίγα λεπτά μου πιάνει το κεφάλι και με πιέζει προς τα κάτω. Γονάτισα μπροστά του. Εκείνος έλυσε την ζώνη του, άνοιξε το φερμουάρ του παντελονιού του και έχοντας το αριστερό του χέρι πίσω από το κεφάλι μου, έσπρωξε το ερεθισμένο του όργανο στο στόμα μου. Ήταν πεντακάθαρος και αυτό με έκανε να τον γλείφω με ακόμα μεγαλύτερη όρεξη.
Έφερε και το άλλο του χέρι στο κεφάλι μου και πλέον το έκανε ότι ήθελε - εγώ είχα παραδοθεί εντελώς. Για τα επόμενα δέκα λεπτά το όργανό του μπαινόβγαινε στο στόμα μου και εκείνος είχε κλείσει τα μάτια και το απολάμβανε τόσο, όσο κι εγώ που τον έβλεπα από κάτω.
Τελείωσε σχετικά γρήγορα, προφανώς είχε καυλώσει πολύ με την όλη κατάσταση. Βγήκε από το στόμα μου, γύρισε λίγο δεξιά και το ηφαίστειο εξερράγη - υπέροχο θέαμα. Σηκώθηκα όρθιος και σε αντίθεση με αυτό που περίμενα (να κουμπωθεί βιαστικά και να φύγει) άρχισε να με φιλάει δυνατά όπως πριν και να με ‘παίζει’ για να τελειώσω. Και μόνο η κίνηση με καύλωσε τόσο πολύ που ούτε εγώ άργησα να εκραγώ.
Μετά τη "φάση", μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο και βγήκε πρώτος από την οικοδομή. Δεν είχε νόημα να τον ρωτήσω το όνομά του, ίσως σας φανεί περίεργο και λίγο αστείο, αλλά ντράπηκα κιόλας.
Είναι αυτό που λένε όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος… Πολλά φιλιά σε όλους… Πάμε για άλλα…
(Copyright protected OW ref: 11343)
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.