Τον συγκεκριμένο κύριο τον είχα δει δεκάδες φορές πηγαίνοντας να πληρώσω τον λογαριασμό του ΟΤΕ, σε κατάστημα κάπου στην Αθήνα και βέβαια μια αδερφούλα σαν εμένα (βέβαια σημειωτέον ότι είμαι απολύτως αρρενωπός) δεν θα μπορούσε να μην δώσει σημασία σε έναν τέτοιο παίδαρο (γούστα είναι αυτά) ο οποίος εκτός των παραπάνω κιλών ήταν κάπως κοντός με μαλλιά που σιγά - σιγά τον εγκαταλείπουν και ένα πυκνό μουστάκι. Έμοιαζε απόλυτα με Κρητικό αλλά όπως αργότερα τελικώς αποδείχτηκε ήταν από κάπου από τα Τρίκαλα. Το σκηνικό της συνάντησης μου μαζί του είναι αυτό (και πραγματικά όσο το θυμάμαι κάθομαι και την παίζω)…
Μια μέρα και αφού βεβαίως του την είχα στημένη έξω από τον ΟΤΕ (είχα πάει για λογαριασμό αλλά δυστυχώς σε άλλο υπάλληλο) μόνο και μόνο για να τον πάρω από πίσω και να ονειρευτώ για λίγο ότι γαμιέμαι μαζί του, τα έφερε έτσι ο βηματισμός μου (επίτηδες) που απλώς περνώντας δίπλα του λίγο τον ακούμπησα στον ώμο, απλώς και μόνο για να του ζητήσω συγνώμη (δηλαδή να του μιλήσω). Βέβαια εκείνο το τελευταίο δεκάλεπτο είχα χάσει πραγματικά το μυαλό μου γιατί αλλιώς στο δρόμο με τίποτα δεν θα επιχειρούσα το παραμικρό.
Όμως επειδή η φάση έγινε κοντά στη Βικτώρια (Πατησίων), όπου ούτως ή άλλως έχει πάρα πολύ κόσμο, σκέφτηκα (όσο μπορούσα εκείνη τη στιγμή) ότι δεν κινδύνευα να γίνω ρεζίλι και αν ήμουν και λίγο τυχερός μπορεί ο καυλιάρης μου να μου έλεγε έστω και μια λέξη. Πραγματικά, μετά το σπρώξιμο και ενώ αστραπιαία με κοίταξε, χωρίς ωστόσο να μου μιλήσει ή να με γνωρίσει, τελείως ασυναίσθητα τον ρωτάω:
- «Εσείς δεν είστε που δουλεύετε στον ΟΤΕ στο..;»
- «Ναι. Εσείς από πού είσαστε;»
- «E....πληρώνω συχνά κάποιο λογαριασμό και…», του απάντησα. «Θα μπορούσα να σας ρωτήσω κάτι;»
- «Ναι, παρακαλώ» μου απάντησε με ύφος αυστηρό που μου έδειχνε ότι ήμουνα πολύ κοντά στο σημείο πια κάποιος να με ξεφωνήσει μέσα στο δρόμο και να αρχίσω να τρέχω και να μην φτάνω.
- «Έχω μαζί μου έναν λογαριασμό που πλήρωσα σήμερα και δεν βλέπω πουθενά να φαίνεται πάνω ότι έχει πληρωθεί. Μήπως μπορείτε να μου δείξετε αν γίνεται;»
Σχεδόν είχαμε σταματήσει αλλά περπατάγαμε με πολύ αργό ρυθμό.
- «Μπορώ να τον δω;» μου λέει.
Ακόμη και μέχρι εκεί ούτε ευτυχώς είχα κάνει κάτι για να προδοθώ και να με ξεφτιλίσει αλλά του έβγαλα και του έδωσα τον λογαριασμό (δεν το πίστευα ότι μ’ αυτόν τον καυλιάρη είχα πιάσει την κουβέντα έστω και για μισό λεπτό).
- «Ορίστε, εδώ φαίνεται ότι ο λογαριασμός σας. Είναι εντάξει» μου είπε.
- «Α, ευχαριστώ πάρα πολύ!» του απάντησα.
- «Πηγαίνετε σπίτι;»
- «Ναι. Εσείς;»
- «Ναι κι εγώ κατεβαίνω να πάρω το τρένο».
- «Μένετε μακριά;» τον ρωτάω.
- «Στα Πετράλωνα» μου απαντάει.
- «Α, τι σύμπτωση! Κι εγώ εκεί κοντά πηγαίνω!» του λέω.
Αφού μιλήσαμε ακόμη για λίγο μέσα στο τρένο και του πούλησα κάτι μούσια ότι είχα σπουδάσει στην Αγγλία κλπ. κλπ. στην πραγματικότητα, αν και άσχετο, έχω όντως σπουδάσει στην Ελλάδα) χωρίσαμε με μια σημαντική ομως λεπτομέρεια: Μου είχε αφήσει μια κάρτα του (!) (ήταν και ασφαλιστής) σε περίπτωση που ενδιαφερόμουν να κάνω ιδιαίτερα αγγλικών στην κόρη του. Ένας τέτοιος παίδαρος ασφαλώς και θα ήταν παντρεμένος.
Μπορεί να είμαι πούστης αλλά όταν δεν έχω τίποτε να χάσω, δείχνω τρομερή μαγκιά και τρέλα. Την επομένη, αφού προηγουμένως τον πήρα τηλέφωνο και του ζήτησα να περάσω από το σπίτι του, έσκασα μύτη. Ήταν μόνος του (έτυχε).
- «Γεια σας! Τι κάνετε; Η κόρη σας;»
- «Θα είναι εδώ σε λίγο. Θα καθίσετε;»
- «Ναι βέβαια!»
Μετά από δυο - τρία δευτερόλεπτα…
- «Δεν ξέρω… όσο περιμένουμε μήπως θα μπορούσα να…;»
- «Παρακαλώ, τι θέλετε; Να σας φέρω κάτι να πιείτε;»
«Μήπως θα μπορούσα να σας πάρω ένα τσιμπούκι;»
Μόλις το είπα, είμαι στην τσίτα να αρχίσω να τρέχω προς την πόρτα και το πολύ - πολύ ο κωλόγερος να μου ρίξει και καμιά κλωτσιά. Σιγά μη με πιάσει!
- «Ποιός;» μου απαντάει.
- «Εγώ. Να σας πάρω μια πίπα…»
- «Θέλεις;» μου λέει.
Δεν μίλησα. Τον πλησιάζω και τον χαϊδεύω. Φτάνω στο παντελόνι και στα πόδια του. Είναι περιττό να συνεχίσω. Ήταν μια από τις πιο τυχερές μέρες της ζωής μου. Ο πούτσος του ήταν εμφανώς εγκαταλελειμμένος (αυτή η σκρόφα η γυναίκα του δεν γνώριζε τι λεβέντη είχε δίπλα της;). Οι συναντήσεις μας περιορίστηκαν στις πέντε με έξι αλλά μπορείτε να καταλάβετε τι χάρηκα. Ποτέ στο γαμήσι που μου πρόσφερε δεν με έβρισε (εντάξει μια δυο φορές με αποκάλεσε αυτό που ήμουνα δηλαδή πούστη ή πουστράκο ή ακόμη και μουνάκια και με ξέσκισε με έναν τρόπο πολύ ευγενικό αλλά παρόλα αυτά βλάχικο! Ο λεβέντης μου ήταν βλαχαδερό.
Η ψωλή του, αν και μεσαίου μεγέθους, είχε μονίμως μια γλύκα και επίσης μονίμως ήταν υγρή (όσο και αν την έγλειφα). Εκείνο που με τρέλανε ήταν σίγουρα ο κώλος του (στρουμπουλός) τον οποίο έγλειψα ατελείωτα χωρίς το μωρό μου να διαμαρτυρηθεί καθόλου. Απλά το απολάμβανε! Όλα βέβαια στη ζωή έχουν ένα όριο και αν και θα μπορούσα να γαμηθώ από αυτόν χωρίς καπότα (δεν υπήρχε κίνδυνος γιατί κι αυτός ήταν υγιής κι εγώ παρθένος, εντούτοις καπότα φόρεσε -για παν ενδεχόμενο- και κάποιες φορές αρκέστηκα στο να βάλω την καπότα στην είσοδο του στόματος μου και να τη φορέσει εκεί παίρνοντας του μετά ένα τσιμπούκι).
Μια μέρα και αφού βεβαίως του την είχα στημένη έξω από τον ΟΤΕ (είχα πάει για λογαριασμό αλλά δυστυχώς σε άλλο υπάλληλο) μόνο και μόνο για να τον πάρω από πίσω και να ονειρευτώ για λίγο ότι γαμιέμαι μαζί του, τα έφερε έτσι ο βηματισμός μου (επίτηδες) που απλώς περνώντας δίπλα του λίγο τον ακούμπησα στον ώμο, απλώς και μόνο για να του ζητήσω συγνώμη (δηλαδή να του μιλήσω). Βέβαια εκείνο το τελευταίο δεκάλεπτο είχα χάσει πραγματικά το μυαλό μου γιατί αλλιώς στο δρόμο με τίποτα δεν θα επιχειρούσα το παραμικρό.
Όμως επειδή η φάση έγινε κοντά στη Βικτώρια (Πατησίων), όπου ούτως ή άλλως έχει πάρα πολύ κόσμο, σκέφτηκα (όσο μπορούσα εκείνη τη στιγμή) ότι δεν κινδύνευα να γίνω ρεζίλι και αν ήμουν και λίγο τυχερός μπορεί ο καυλιάρης μου να μου έλεγε έστω και μια λέξη. Πραγματικά, μετά το σπρώξιμο και ενώ αστραπιαία με κοίταξε, χωρίς ωστόσο να μου μιλήσει ή να με γνωρίσει, τελείως ασυναίσθητα τον ρωτάω:
- «Εσείς δεν είστε που δουλεύετε στον ΟΤΕ στο..;»
- «Ναι. Εσείς από πού είσαστε;»
- «E....πληρώνω συχνά κάποιο λογαριασμό και…», του απάντησα. «Θα μπορούσα να σας ρωτήσω κάτι;»
- «Ναι, παρακαλώ» μου απάντησε με ύφος αυστηρό που μου έδειχνε ότι ήμουνα πολύ κοντά στο σημείο πια κάποιος να με ξεφωνήσει μέσα στο δρόμο και να αρχίσω να τρέχω και να μην φτάνω.
- «Έχω μαζί μου έναν λογαριασμό που πλήρωσα σήμερα και δεν βλέπω πουθενά να φαίνεται πάνω ότι έχει πληρωθεί. Μήπως μπορείτε να μου δείξετε αν γίνεται;»
Σχεδόν είχαμε σταματήσει αλλά περπατάγαμε με πολύ αργό ρυθμό.
- «Μπορώ να τον δω;» μου λέει.
Ακόμη και μέχρι εκεί ούτε ευτυχώς είχα κάνει κάτι για να προδοθώ και να με ξεφτιλίσει αλλά του έβγαλα και του έδωσα τον λογαριασμό (δεν το πίστευα ότι μ’ αυτόν τον καυλιάρη είχα πιάσει την κουβέντα έστω και για μισό λεπτό).
- «Ορίστε, εδώ φαίνεται ότι ο λογαριασμός σας. Είναι εντάξει» μου είπε.
- «Α, ευχαριστώ πάρα πολύ!» του απάντησα.
- «Πηγαίνετε σπίτι;»
- «Ναι. Εσείς;»
- «Ναι κι εγώ κατεβαίνω να πάρω το τρένο».
- «Μένετε μακριά;» τον ρωτάω.
- «Στα Πετράλωνα» μου απαντάει.
- «Α, τι σύμπτωση! Κι εγώ εκεί κοντά πηγαίνω!» του λέω.
Αφού μιλήσαμε ακόμη για λίγο μέσα στο τρένο και του πούλησα κάτι μούσια ότι είχα σπουδάσει στην Αγγλία κλπ. κλπ. στην πραγματικότητα, αν και άσχετο, έχω όντως σπουδάσει στην Ελλάδα) χωρίσαμε με μια σημαντική ομως λεπτομέρεια: Μου είχε αφήσει μια κάρτα του (!) (ήταν και ασφαλιστής) σε περίπτωση που ενδιαφερόμουν να κάνω ιδιαίτερα αγγλικών στην κόρη του. Ένας τέτοιος παίδαρος ασφαλώς και θα ήταν παντρεμένος.
Μπορεί να είμαι πούστης αλλά όταν δεν έχω τίποτε να χάσω, δείχνω τρομερή μαγκιά και τρέλα. Την επομένη, αφού προηγουμένως τον πήρα τηλέφωνο και του ζήτησα να περάσω από το σπίτι του, έσκασα μύτη. Ήταν μόνος του (έτυχε).
- «Γεια σας! Τι κάνετε; Η κόρη σας;»
- «Θα είναι εδώ σε λίγο. Θα καθίσετε;»
- «Ναι βέβαια!»
Μετά από δυο - τρία δευτερόλεπτα…
- «Δεν ξέρω… όσο περιμένουμε μήπως θα μπορούσα να…;»
- «Παρακαλώ, τι θέλετε; Να σας φέρω κάτι να πιείτε;»
«Μήπως θα μπορούσα να σας πάρω ένα τσιμπούκι;»
Μόλις το είπα, είμαι στην τσίτα να αρχίσω να τρέχω προς την πόρτα και το πολύ - πολύ ο κωλόγερος να μου ρίξει και καμιά κλωτσιά. Σιγά μη με πιάσει!
- «Ποιός;» μου απαντάει.
- «Εγώ. Να σας πάρω μια πίπα…»
- «Θέλεις;» μου λέει.
Δεν μίλησα. Τον πλησιάζω και τον χαϊδεύω. Φτάνω στο παντελόνι και στα πόδια του. Είναι περιττό να συνεχίσω. Ήταν μια από τις πιο τυχερές μέρες της ζωής μου. Ο πούτσος του ήταν εμφανώς εγκαταλελειμμένος (αυτή η σκρόφα η γυναίκα του δεν γνώριζε τι λεβέντη είχε δίπλα της;). Οι συναντήσεις μας περιορίστηκαν στις πέντε με έξι αλλά μπορείτε να καταλάβετε τι χάρηκα. Ποτέ στο γαμήσι που μου πρόσφερε δεν με έβρισε (εντάξει μια δυο φορές με αποκάλεσε αυτό που ήμουνα δηλαδή πούστη ή πουστράκο ή ακόμη και μουνάκια και με ξέσκισε με έναν τρόπο πολύ ευγενικό αλλά παρόλα αυτά βλάχικο! Ο λεβέντης μου ήταν βλαχαδερό.
Η ψωλή του, αν και μεσαίου μεγέθους, είχε μονίμως μια γλύκα και επίσης μονίμως ήταν υγρή (όσο και αν την έγλειφα). Εκείνο που με τρέλανε ήταν σίγουρα ο κώλος του (στρουμπουλός) τον οποίο έγλειψα ατελείωτα χωρίς το μωρό μου να διαμαρτυρηθεί καθόλου. Απλά το απολάμβανε! Όλα βέβαια στη ζωή έχουν ένα όριο και αν και θα μπορούσα να γαμηθώ από αυτόν χωρίς καπότα (δεν υπήρχε κίνδυνος γιατί κι αυτός ήταν υγιής κι εγώ παρθένος, εντούτοις καπότα φόρεσε -για παν ενδεχόμενο- και κάποιες φορές αρκέστηκα στο να βάλω την καπότα στην είσοδο του στόματος μου και να τη φορέσει εκεί παίρνοντας του μετά ένα τσιμπούκι).
(Copyright protected OW ref: 8365 "Erotic stories archive")
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.