To e-mail μου είμαι το:
Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από τότε που μου συνέβη το πιο extreme γεγονός της ζωής μου, που άλλαξε την προσέγγισή μου στα πράγματα.
Ήμουν τότε 38 χρονών, 1.86 (όσο και τώρα) και με μια φυσιολογική ερωτική ζωή, με την πανέμορφη γυναίκα που λάτρεψα (και συνεχίζω να λατρεύω) πιο πολύ κι από την ίδια μου τη ζωή και με την οποία είμαστε μαζί 17 ολόκληρα χρόνια. Οφείλω να παραδεχτώ ότι, χωρίς να είμαι αυτό που λέμε όμορφος, με φλερτάρουν συχνά, συνήθως μάλιστα αρκετά μεγαλύτερες και αρκετά μικρότερές μου γυναίκες. Το σώμα μου, παρότι έχω να γυμναστώ μια δεκαετία περίπου, δεν με έχει προδώσει. Ε, λίγα κιλάκια παραπάνω τα ‘χω. Λίγα όμως, 5-6.
Κατεβαίνω τουλάχιστον 2-3 φορές το χρόνο στην Αθήνα, από τη μικρή επαρχιακή μου πόλη. Συνήθως μόνος μου. Πέρσι λοιπόν, ανέβηκα στον ηλεκτρικό για να πάω στο αεροδρόμιο και να επιστρέψω στη συμπαθητική και ρουτινιάρικη ζωή μου. Κάπου, στον Περισσό νομίζω, μεταξύ άλλων, ανέβηκε ένας νεαρός. Ήταν κάτω από 20, μάλλον κοντούλης και φορούσε φαρδιά ρούχα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η απίστευτη γλυκύτητα που απέπνεε η όλη του αύρα.
Σκέφτηκα… «σίγουρα κατάγεται από κάποια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης… Ιγκόρ θα τον λένε σίγουρα». Και έπαψε να με απασχολεί άλλο. Πρέπει να πω, ότι ποτέ μου δεν είχα ερωτική επαφή με άλλον άντρα και για την ακρίβεια, από τότε που γνώρισα τη γυναίκα μου, 3-4 φορές ήταν που πήγα με άλλη γυναίκα, σε κάποια από τα μοναχικά μου ταξίδια στην Αθήνα.
Δεν θυμάμαι ακριβώς πως, αλλά βρεθήκαμε, καμιά 15αριά επιβάτες, να περιμένουμε τον Προαστιακό, σ’ έναν ανοιχτό σταθμό, μάλλον στη Νερατζιώτισσα. Εκεί διαπιστώσαμε ότι θα έπρεπε να περιμένουμε 30′ περίπου για το συρμό. Ανέβηκα λοιπόν επάνω, για να καπνίσω κάνα δυο τσιγάρα. Δεν είχα προλάβει να κάνω πάνω από 3 τζούρες και μια φωνή διακόπτει την αποχαύνωσή μου…
- «Μήπως έχετε φωτιά;»
Γύρισα νωχελικά και βλέπω τον μικρό που περιέγραψα πριν.
- «Βεβαίως!»
Του απαντώ και βάζω το χέρι μου στην τσέπη για να βρω τον αναπτήρα μου.
Στα 2 δευτερόλεπτα που διήρκησε η αναζήτηση, διαπίστωσα ότι το βλέμμα του είχε κάτι περίεργο. «Λες;…» σκέφτηκα. «Μήπως κάτι προσπαθεί να μου πει;… μπα…».
Ανάβοντας τον μικρό bic αναπτήρα μου, ο πιτσιρικάς σκύβοντας μπροστά, απλώνει το χέρι του για να καλύψει τη φλόγα. «Ναι, κάτι θέλει να μου πει και πλέον χρησιμοποιεί και το χέρι του…». Αφού άναψε το τσιγάρο του, έφερε τον κορμό του σε ίσια θέση, χωρίς όμως να πάρει το χέρι του από το δικό μου. Μοιραία τραβώ πρώτος το δικό μου και προσπαθώντας να σπάσω την αμηχανία μου τον ρωτάω πόσο χρονών είναι.
- «Δεκαοκτώ…» μου απαντά «… και έχω μια πελώρια λαχτάρα να σε πάρω» συνεχίζει.
Κεραμίδα! Τι κεραμίδα δηλαδή, στέγη ολόκληρη ήρθε στο κεφάλι μου.
- «Τι;…» ψέλλισα.
Αιφνιδιάστηκα όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου.
- «Μένω Δουκίσσης Πλακεντίας. Οι γονείς μου λείπουν στην Ουκρανία και ο αδελφός μου θα λείπει.» λέει αποφασιστικά.
- «Ε….» ήταν το μόνο που μπόρεσε να βγει απ’ το στόμα μου.
- «Θα δεις, θα σου μείνει αξέχαστο» συνέχισε τολμηρά.
Γύρισα και απομακρύνθηκα. «Τι συμβαίνει;» αναρωτήθηκα βλακωδώς. Με τύλιξε ένας απίστευτος εκνευρισμός. Συνειδητοποίησα ότι δεν προέρχονταν από την πρόταση του μικρού. Προέρχονταν από το γεγονός ότι άκουγα μια φωνή μέσα μου να επαναλαμβάνει τα λόγια του «…θα σου μείνει αξέχαστο». Διάολε, ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ποθήσει τόσο πολύ. Αλλά τι πραγματικά ποθούσα; Ναι, γρήγορα η απάντηση πλημμύρισε τη σκέψη μου. Απλά ποθώ….
Αφού κάπνισα άλλα 2 τσιγάρα, κατέβηκα κάτω στο σταθμό και στάθηκα κάπου απόμερα. Ωστόσο, είχα τη δυνατότητα να ρίχνω κλεφτές ματιές στο αντικείμενο του πόθου μου. Δεν πέρασαν πάνω από 3′ και έφτασε το τρένο. Με γρήγορο βήμα δρασκέλισα την πόρτα για να βρεθώ στο ίδιο βαγόνι με τον «Ιγκόρ». Τώρα καθόμασταν διαγώνια, σε αντικριστά καθίσματα. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι δε σταμάτησα να τον κοιτώ. Δεν ήταν πάνω από 1.70, είχε καστανόξανθα μαλλιά, αδύνατο αλλά γυμνασμένο σώμα και η αύρα του τελικά δεν ήταν γλυκιά. Ήταν καυλιάρικη. Αιφνιδιάστηκα. Πολλές φορές στο παρελθόν είχα σκεφτεί έτσι για κάποια γυναίκα, ποτέ μα ποτέ όμως για κάποιον άντρα… αγόρι.
«Ναι, θέλω να το κάνω… και θα το κάνω» σκέφτηκα αποφασιστικά. «Πώς όμως;» Τότε τον είδα να σηκώνεται και να πηγαίνει προς την πόρτα. Σηκώθηκα πίσω του. Πολύ κοντά του. Μύριζε υπέροχα. Ρουφούσα με δύναμη όσο περισσότερο αέρα μπορούσαν να χωρέσουν τα πνευμόνια μου. Οι πόρτες άνοιξαν και κατέβηκα πίσω του. Αυτό λέγετε μαγνητισμός. Αυτό το καυλάκι είχε κάτι που με τραβούσε απ’ τη μύτη. Κυριολεκτικά. Σταμάτησε… σταμάτησα. Με κοίταξε με τα πονηρά του ματάκια. Δεν είπε τίποτε περισσότερο απ’ ότι το βλέμμα του μπορούσε να πει. Μα δεν χρειαζόταν και τίποτε περισσότερο. Βγήκαμε από το σταθμό περπατώντας αυτός μπροστά κι εγώ μισό βήμα πίσω του. Η μέρα ήταν δροσερή, αλλά ηλιόλουστη. Κοίταξα το ρολόι μου. Είχα 4 ώρες μπροστά μου μέχρι να πετάξει το αεροπλάνο μου. Έτσι κι αλλιώς είχα ξεκινήσει πολύ νωρίτερα για το «Ελ. Βενιζέλος».
Σε λιγότερο από 5 λεπτά σταματούσαμε έξω από την είσοδο μιας μικρής, όχι και τόσο καινούριας πολυκατοικίας. Άνοιξε με σιγουριά την εξώπορτα. Ήταν σίγουρος. Ήξερε ακριβώς τι ήθελε. Και ήξερε ακριβώς πώς να το πάρει. Ανεβήκαμε λίγα σκαλιά και ξεκλείδωσε την πρώτη πόρτα που συναντήσαμε. Τον ακολούθησα μέσα από ένα μικρό χολ και μπήκαμε στο σαλόνι. Τα έπιπλα ήταν μια μίξη παλιών (δεκαετίας ‘70) με κάποια έπιπλα αγορασμένα από το ΙΚΕΑ, γεγονός που δήλωνε ότι η οικονομική κατάσταση της οικογένειας δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Ήταν η τελευταία άσχετη σκέψη που έκανα.
Σταμάτησε απότομα και γύρισε προς το μέρος μου. Σήκωσε τα χέρια του και τα έβαλε γύρω από το λαιμό μου. Τα χείλη του, υγρά και μαλακά… ώ θεέ μου πόσο μαλακά ήταν… ακούμπησαν τα δικά μου. Απαλά, για να μη με τρομάξει. Ήξερε, σίγουρα ήξερε πώς να με αποπλανήσει. Ναι, ένας 18χρονος ήταν έτοιμος να αποπλανήσει έναν 38χρονο. Επιτέλους, γευόμουν την οσμή του. Τα χέρια μου χάιδευαν τα ίσια του μαλλιά. Η γλώσσα μου μαθημένη στη διαδρομή, κύλησε προς το αυτί του. Ήθελα να τον γλύψω ολόκληρο, σαν ένα πελώριο παγωτό, που θα το κάνω να λιώσει. Επιτέλους, καλώς την. Η αυτοπεποίθησή μου είχε αρχίσει να επανέρχεται. Πιάνω ελαφρά τον μικρό από τους ώμους και τραβιέμαι προς τα πίσω.
- «Θέλω να κάνω ένα ντουζάκι, γιατί έχω ιδρώσει από το 5λεπτο βάδισμα».
Η αλήθεια ήταν ότι είχα κάνει ήδη ντους, λίγο πριν ξεκινήσω από το ξενοδοχείο, αλλά ήθελα να πάρω εγώ την πρωτοβουλία των κινήσεων. Με οδήγησε στο μικρό, πεντακάθαρο μπάνιο. Βιαστικά έβγαλα τα ρούχα μου και μπήκα μέσα στην μπανιέρα. Το νερό ήταν κρύο, ακριβώς ότι μου χρειαζόταν. Μόλις τελείωσα, τύλιξα μια άσπρη πετσέτα, που στο μεταξύ μου είχε ακουμπήσει στο χερούλι της πόρτας και βγήκα από το μπάνιο. Εκείνη την ώρα, περνώντας μπροστά από τον μεγάλο καθρέφτη που βρίσκονταν στο χολ, πρόσεξα ότι οι σταγόνες που κύλαγαν ακόμη στο σώμα μου έμοιαζαν σαν δάκρυα.
Δάκρυα λύπης; Ίσως. Χαράς; Σίγουρα. Για ποιο πράγμα όμως λυπόμουνα. Γι’ αυτό που πήγαινα να κάνω; Σίγουρα όχι. Μήπως λυπόμουν επειδή έπρεπε να περάσουν 38 ολόκληρα χρόνια για να νοιώσω τόσο έντονα τον πόθο. Και τι περίεργο. Δεν είχα καμία ενοχή που το αντικείμενο του πόθου μου ήταν ένας άλλος άντρας. Για το μόνο πράγμα άλλωστε που θα έπρεπε να νιώσω ένοχος, ήταν που δεν μπορούσα αυτόν το πόθο να τον μοιραστώ με τη γυναίκα μου. Και τότε αποφάσισα να «ξαναβαφτίσω» τον Ιγκόρ και να τον πω «πόθο». Τον πόθο ήταν, τελικά, που ήθελα να μοιραστώ με τη γυναίκα μου. Για την ώρα όμως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Γι’ αυτό λοιπόν «ξέχνα τις ηλίθιες και άσχετες σκέψεις…» είπα μέσα μου «…και απόλαυσέ το». Ζήσε το όνειρο, που ποτέ σου δεν είχες ονειρευτεί, όχι γιατί δεν τολμούσες, αλλά γιατί δεν ήξερες ότι υπάρχει.
Μπήκα στο σαλονάκι και τον είδα. Ήταν ξαπλωμένος στον μεγάλο καναπέ, είχε βγάλει τα ρούχα του και είχε μείνει φορώντας μόνο το άσπρο εφαρμοστό μποξεράκι του.
Όμως θα σταματήσω εδώ. Αυτό που έζησα θα το κρατήσω για μένα.
Ένα τελευταίο μόνο θα πω. Από τότε η σεξουαλική μου ζωή έχει αλλάξει. Για την ακρίβεια έχει γίνει πιο πλούσια. Το μόνο που δεν κατάφερα είναι να βρω τρόπο να βάλω στην καινούργια μου ζωή και τη γυναίκα μου. Και είναι ο μόνος λόγος, για τον οποίο νιώθω πραγματικά ένοχος. Γιατί το κρατώ μόνο για μένα και για όσους πόθους περιστασιακά συναντώ, στις μοναχικές μου επισκέψεις στην Αθήνα.
Ήμουν τότε 38 χρονών, 1.86 (όσο και τώρα) και με μια φυσιολογική ερωτική ζωή, με την πανέμορφη γυναίκα που λάτρεψα (και συνεχίζω να λατρεύω) πιο πολύ κι από την ίδια μου τη ζωή και με την οποία είμαστε μαζί 17 ολόκληρα χρόνια. Οφείλω να παραδεχτώ ότι, χωρίς να είμαι αυτό που λέμε όμορφος, με φλερτάρουν συχνά, συνήθως μάλιστα αρκετά μεγαλύτερες και αρκετά μικρότερές μου γυναίκες. Το σώμα μου, παρότι έχω να γυμναστώ μια δεκαετία περίπου, δεν με έχει προδώσει. Ε, λίγα κιλάκια παραπάνω τα ‘χω. Λίγα όμως, 5-6.
Κατεβαίνω τουλάχιστον 2-3 φορές το χρόνο στην Αθήνα, από τη μικρή επαρχιακή μου πόλη. Συνήθως μόνος μου. Πέρσι λοιπόν, ανέβηκα στον ηλεκτρικό για να πάω στο αεροδρόμιο και να επιστρέψω στη συμπαθητική και ρουτινιάρικη ζωή μου. Κάπου, στον Περισσό νομίζω, μεταξύ άλλων, ανέβηκε ένας νεαρός. Ήταν κάτω από 20, μάλλον κοντούλης και φορούσε φαρδιά ρούχα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η απίστευτη γλυκύτητα που απέπνεε η όλη του αύρα.
Σκέφτηκα… «σίγουρα κατάγεται από κάποια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης… Ιγκόρ θα τον λένε σίγουρα». Και έπαψε να με απασχολεί άλλο. Πρέπει να πω, ότι ποτέ μου δεν είχα ερωτική επαφή με άλλον άντρα και για την ακρίβεια, από τότε που γνώρισα τη γυναίκα μου, 3-4 φορές ήταν που πήγα με άλλη γυναίκα, σε κάποια από τα μοναχικά μου ταξίδια στην Αθήνα.
Δεν θυμάμαι ακριβώς πως, αλλά βρεθήκαμε, καμιά 15αριά επιβάτες, να περιμένουμε τον Προαστιακό, σ’ έναν ανοιχτό σταθμό, μάλλον στη Νερατζιώτισσα. Εκεί διαπιστώσαμε ότι θα έπρεπε να περιμένουμε 30′ περίπου για το συρμό. Ανέβηκα λοιπόν επάνω, για να καπνίσω κάνα δυο τσιγάρα. Δεν είχα προλάβει να κάνω πάνω από 3 τζούρες και μια φωνή διακόπτει την αποχαύνωσή μου…
- «Μήπως έχετε φωτιά;»
Γύρισα νωχελικά και βλέπω τον μικρό που περιέγραψα πριν.
- «Βεβαίως!»
Του απαντώ και βάζω το χέρι μου στην τσέπη για να βρω τον αναπτήρα μου.
Στα 2 δευτερόλεπτα που διήρκησε η αναζήτηση, διαπίστωσα ότι το βλέμμα του είχε κάτι περίεργο. «Λες;…» σκέφτηκα. «Μήπως κάτι προσπαθεί να μου πει;… μπα…».
Ανάβοντας τον μικρό bic αναπτήρα μου, ο πιτσιρικάς σκύβοντας μπροστά, απλώνει το χέρι του για να καλύψει τη φλόγα. «Ναι, κάτι θέλει να μου πει και πλέον χρησιμοποιεί και το χέρι του…». Αφού άναψε το τσιγάρο του, έφερε τον κορμό του σε ίσια θέση, χωρίς όμως να πάρει το χέρι του από το δικό μου. Μοιραία τραβώ πρώτος το δικό μου και προσπαθώντας να σπάσω την αμηχανία μου τον ρωτάω πόσο χρονών είναι.
- «Δεκαοκτώ…» μου απαντά «… και έχω μια πελώρια λαχτάρα να σε πάρω» συνεχίζει.
Κεραμίδα! Τι κεραμίδα δηλαδή, στέγη ολόκληρη ήρθε στο κεφάλι μου.
- «Τι;…» ψέλλισα.
Αιφνιδιάστηκα όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου.
- «Μένω Δουκίσσης Πλακεντίας. Οι γονείς μου λείπουν στην Ουκρανία και ο αδελφός μου θα λείπει.» λέει αποφασιστικά.
- «Ε….» ήταν το μόνο που μπόρεσε να βγει απ’ το στόμα μου.
- «Θα δεις, θα σου μείνει αξέχαστο» συνέχισε τολμηρά.
Γύρισα και απομακρύνθηκα. «Τι συμβαίνει;» αναρωτήθηκα βλακωδώς. Με τύλιξε ένας απίστευτος εκνευρισμός. Συνειδητοποίησα ότι δεν προέρχονταν από την πρόταση του μικρού. Προέρχονταν από το γεγονός ότι άκουγα μια φωνή μέσα μου να επαναλαμβάνει τα λόγια του «…θα σου μείνει αξέχαστο». Διάολε, ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ποθήσει τόσο πολύ. Αλλά τι πραγματικά ποθούσα; Ναι, γρήγορα η απάντηση πλημμύρισε τη σκέψη μου. Απλά ποθώ….
Αφού κάπνισα άλλα 2 τσιγάρα, κατέβηκα κάτω στο σταθμό και στάθηκα κάπου απόμερα. Ωστόσο, είχα τη δυνατότητα να ρίχνω κλεφτές ματιές στο αντικείμενο του πόθου μου. Δεν πέρασαν πάνω από 3′ και έφτασε το τρένο. Με γρήγορο βήμα δρασκέλισα την πόρτα για να βρεθώ στο ίδιο βαγόνι με τον «Ιγκόρ». Τώρα καθόμασταν διαγώνια, σε αντικριστά καθίσματα. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι δε σταμάτησα να τον κοιτώ. Δεν ήταν πάνω από 1.70, είχε καστανόξανθα μαλλιά, αδύνατο αλλά γυμνασμένο σώμα και η αύρα του τελικά δεν ήταν γλυκιά. Ήταν καυλιάρικη. Αιφνιδιάστηκα. Πολλές φορές στο παρελθόν είχα σκεφτεί έτσι για κάποια γυναίκα, ποτέ μα ποτέ όμως για κάποιον άντρα… αγόρι.
«Ναι, θέλω να το κάνω… και θα το κάνω» σκέφτηκα αποφασιστικά. «Πώς όμως;» Τότε τον είδα να σηκώνεται και να πηγαίνει προς την πόρτα. Σηκώθηκα πίσω του. Πολύ κοντά του. Μύριζε υπέροχα. Ρουφούσα με δύναμη όσο περισσότερο αέρα μπορούσαν να χωρέσουν τα πνευμόνια μου. Οι πόρτες άνοιξαν και κατέβηκα πίσω του. Αυτό λέγετε μαγνητισμός. Αυτό το καυλάκι είχε κάτι που με τραβούσε απ’ τη μύτη. Κυριολεκτικά. Σταμάτησε… σταμάτησα. Με κοίταξε με τα πονηρά του ματάκια. Δεν είπε τίποτε περισσότερο απ’ ότι το βλέμμα του μπορούσε να πει. Μα δεν χρειαζόταν και τίποτε περισσότερο. Βγήκαμε από το σταθμό περπατώντας αυτός μπροστά κι εγώ μισό βήμα πίσω του. Η μέρα ήταν δροσερή, αλλά ηλιόλουστη. Κοίταξα το ρολόι μου. Είχα 4 ώρες μπροστά μου μέχρι να πετάξει το αεροπλάνο μου. Έτσι κι αλλιώς είχα ξεκινήσει πολύ νωρίτερα για το «Ελ. Βενιζέλος».
Σε λιγότερο από 5 λεπτά σταματούσαμε έξω από την είσοδο μιας μικρής, όχι και τόσο καινούριας πολυκατοικίας. Άνοιξε με σιγουριά την εξώπορτα. Ήταν σίγουρος. Ήξερε ακριβώς τι ήθελε. Και ήξερε ακριβώς πώς να το πάρει. Ανεβήκαμε λίγα σκαλιά και ξεκλείδωσε την πρώτη πόρτα που συναντήσαμε. Τον ακολούθησα μέσα από ένα μικρό χολ και μπήκαμε στο σαλόνι. Τα έπιπλα ήταν μια μίξη παλιών (δεκαετίας ‘70) με κάποια έπιπλα αγορασμένα από το ΙΚΕΑ, γεγονός που δήλωνε ότι η οικονομική κατάσταση της οικογένειας δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Ήταν η τελευταία άσχετη σκέψη που έκανα.
Σταμάτησε απότομα και γύρισε προς το μέρος μου. Σήκωσε τα χέρια του και τα έβαλε γύρω από το λαιμό μου. Τα χείλη του, υγρά και μαλακά… ώ θεέ μου πόσο μαλακά ήταν… ακούμπησαν τα δικά μου. Απαλά, για να μη με τρομάξει. Ήξερε, σίγουρα ήξερε πώς να με αποπλανήσει. Ναι, ένας 18χρονος ήταν έτοιμος να αποπλανήσει έναν 38χρονο. Επιτέλους, γευόμουν την οσμή του. Τα χέρια μου χάιδευαν τα ίσια του μαλλιά. Η γλώσσα μου μαθημένη στη διαδρομή, κύλησε προς το αυτί του. Ήθελα να τον γλύψω ολόκληρο, σαν ένα πελώριο παγωτό, που θα το κάνω να λιώσει. Επιτέλους, καλώς την. Η αυτοπεποίθησή μου είχε αρχίσει να επανέρχεται. Πιάνω ελαφρά τον μικρό από τους ώμους και τραβιέμαι προς τα πίσω.
- «Θέλω να κάνω ένα ντουζάκι, γιατί έχω ιδρώσει από το 5λεπτο βάδισμα».
Η αλήθεια ήταν ότι είχα κάνει ήδη ντους, λίγο πριν ξεκινήσω από το ξενοδοχείο, αλλά ήθελα να πάρω εγώ την πρωτοβουλία των κινήσεων. Με οδήγησε στο μικρό, πεντακάθαρο μπάνιο. Βιαστικά έβγαλα τα ρούχα μου και μπήκα μέσα στην μπανιέρα. Το νερό ήταν κρύο, ακριβώς ότι μου χρειαζόταν. Μόλις τελείωσα, τύλιξα μια άσπρη πετσέτα, που στο μεταξύ μου είχε ακουμπήσει στο χερούλι της πόρτας και βγήκα από το μπάνιο. Εκείνη την ώρα, περνώντας μπροστά από τον μεγάλο καθρέφτη που βρίσκονταν στο χολ, πρόσεξα ότι οι σταγόνες που κύλαγαν ακόμη στο σώμα μου έμοιαζαν σαν δάκρυα.
Δάκρυα λύπης; Ίσως. Χαράς; Σίγουρα. Για ποιο πράγμα όμως λυπόμουνα. Γι’ αυτό που πήγαινα να κάνω; Σίγουρα όχι. Μήπως λυπόμουν επειδή έπρεπε να περάσουν 38 ολόκληρα χρόνια για να νοιώσω τόσο έντονα τον πόθο. Και τι περίεργο. Δεν είχα καμία ενοχή που το αντικείμενο του πόθου μου ήταν ένας άλλος άντρας. Για το μόνο πράγμα άλλωστε που θα έπρεπε να νιώσω ένοχος, ήταν που δεν μπορούσα αυτόν το πόθο να τον μοιραστώ με τη γυναίκα μου. Και τότε αποφάσισα να «ξαναβαφτίσω» τον Ιγκόρ και να τον πω «πόθο». Τον πόθο ήταν, τελικά, που ήθελα να μοιραστώ με τη γυναίκα μου. Για την ώρα όμως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Γι’ αυτό λοιπόν «ξέχνα τις ηλίθιες και άσχετες σκέψεις…» είπα μέσα μου «…και απόλαυσέ το». Ζήσε το όνειρο, που ποτέ σου δεν είχες ονειρευτεί, όχι γιατί δεν τολμούσες, αλλά γιατί δεν ήξερες ότι υπάρχει.
Μπήκα στο σαλονάκι και τον είδα. Ήταν ξαπλωμένος στον μεγάλο καναπέ, είχε βγάλει τα ρούχα του και είχε μείνει φορώντας μόνο το άσπρο εφαρμοστό μποξεράκι του.
Όμως θα σταματήσω εδώ. Αυτό που έζησα θα το κρατήσω για μένα.
Ένα τελευταίο μόνο θα πω. Από τότε η σεξουαλική μου ζωή έχει αλλάξει. Για την ακρίβεια έχει γίνει πιο πλούσια. Το μόνο που δεν κατάφερα είναι να βρω τρόπο να βάλω στην καινούργια μου ζωή και τη γυναίκα μου. Και είναι ο μόνος λόγος, για τον οποίο νιώθω πραγματικά ένοχος. Γιατί το κρατώ μόνο για μένα και για όσους πόθους περιστασιακά συναντώ, στις μοναχικές μου επισκέψεις στην Αθήνα.
(Copyright protected OW ref: 8365 "Erotic stories archive")
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.