Ήμουν φοιτητής και με ένα φίλο είχαμε κατέβει Πάτρα με τρελές διαθέσεις, γνωρίζοντας ότι τα πράγματα είναι έξαλλα αυτές τις ημέρες.
Ο φίλος, Παρασκευή φτάσαμε, Παρασκευή του φέξε και εξαφανίστηκε... εγώ όμως, τζίφος! Γύριζα με γνωστούς, έπινα, χαβαλέδιαζα, ξεσάλωνα μέχρι που το έβγαλα από το μυαλό μου τελείως. Και τότε συνέβη…
Ήταν μελαχρινή με απίστευτα μάτια, φιδίσιο κορμί, τέλεια σε όλα και δεν φανταζόμουν ότι κοιτάει εμένα, άλλωστε δεν ήταν μόνη της. Ξαφνικά, κρατώντας τον φίλο της από το χέρι έρχεται μπροστά μου, με αγκαλιάζει, με φιλάει στα μάγουλα και λέει:
- «Που είσαι ρε φίλε; Χάθηκες! Έτσι κάνει ο κόσμος;»
Τα έχω χάσει τελείως όμως… δεν ξέρω τι να πω και η γκόμενα συνεχίζει:
- «Θέλω εκείνη την εργασία που λέγαμε. Δώσε το τηλέφωνο σου να σε πάρω, γιατί πρέπει να φύγω τώρα…»
Της το γράφω και απλά φεύγει, αφήνοντας με το μεγαλύτερο μαλάκα στον κόσμο! Κατά τις τέσσερις το πρωί και πάνω που πίστευα ότι με δούλευε, με παίρνει (με απόκρυψη). Μου εξηγεί που είναι και τσακίζομαι να πάω να την πάρω. Οδηγάω… ανεβαίνουμε ένα λόφο κι αισθάνομαι το χέρι να με χαϊδεύει και ακούω τα ανεπανάληπτα λόγια:
- «Νόμιζα ότι δεν θα κοιμόταν ο μαλάκας με τίποτα! Δεν θέλω να ξέρω πως σε λένε, ούτε ποιος είσαι. Το μόνο που θέλω είναι ένα καλό γαμήσι!»
Σταματάω κάπου, ούτε που θυμάμαι και βουτάω… της βγάζω τα ρούχα και αρχίζω τις γλύκες. Με κόβει και λέει:
- «Δεν θέλω να μάθω αν είμαι όμορφη, το ξέρω! Θέλω να είμαι πουτάνα!»
Περιττό να πω ότι έχω καυλώσει τόσο, που εντυπωσιάστηκα με τον εαυτό μου. Άρχισε να με ρουφάει ασταμάτητα. Της τράβαγα τα μαλλιά και φώναζα:
- «Ρούφα πουτάνα! Πάρ’ τα βρώμα!»
Παράλληλα της είχα χώσει δυο δάκτυλα βαθιά και την ρώταγα:
- «Στάζεις, ε; Και τι θες τώρα;»
- «Θέλω να με σκίσεις! Θέλω την πουτσάρα σου! Έλα…», έλεγε.
Με καβάλησε, με τρέλανε και όσο την γαμούσα μου έχωνε σφαλιάρες.
- «Πιο δυνατά! Ναι, πιο δυνατά! Χύνω επιτέλους!»
Και ευτυχώς τελείωσε, γιατί μάλλον δεν θα άντεχα πολύ ακόμα. Ακόμα και τώρα, δέκα χρόνια μετά το θυμάμαι πεντακάθαρα και κάθε φορά της δίνω και άλλο όνομα!
Ο φίλος, Παρασκευή φτάσαμε, Παρασκευή του φέξε και εξαφανίστηκε... εγώ όμως, τζίφος! Γύριζα με γνωστούς, έπινα, χαβαλέδιαζα, ξεσάλωνα μέχρι που το έβγαλα από το μυαλό μου τελείως. Και τότε συνέβη…
Ήταν μελαχρινή με απίστευτα μάτια, φιδίσιο κορμί, τέλεια σε όλα και δεν φανταζόμουν ότι κοιτάει εμένα, άλλωστε δεν ήταν μόνη της. Ξαφνικά, κρατώντας τον φίλο της από το χέρι έρχεται μπροστά μου, με αγκαλιάζει, με φιλάει στα μάγουλα και λέει:
- «Που είσαι ρε φίλε; Χάθηκες! Έτσι κάνει ο κόσμος;»
Τα έχω χάσει τελείως όμως… δεν ξέρω τι να πω και η γκόμενα συνεχίζει:
- «Θέλω εκείνη την εργασία που λέγαμε. Δώσε το τηλέφωνο σου να σε πάρω, γιατί πρέπει να φύγω τώρα…»
Της το γράφω και απλά φεύγει, αφήνοντας με το μεγαλύτερο μαλάκα στον κόσμο! Κατά τις τέσσερις το πρωί και πάνω που πίστευα ότι με δούλευε, με παίρνει (με απόκρυψη). Μου εξηγεί που είναι και τσακίζομαι να πάω να την πάρω. Οδηγάω… ανεβαίνουμε ένα λόφο κι αισθάνομαι το χέρι να με χαϊδεύει και ακούω τα ανεπανάληπτα λόγια:
- «Νόμιζα ότι δεν θα κοιμόταν ο μαλάκας με τίποτα! Δεν θέλω να ξέρω πως σε λένε, ούτε ποιος είσαι. Το μόνο που θέλω είναι ένα καλό γαμήσι!»
Σταματάω κάπου, ούτε που θυμάμαι και βουτάω… της βγάζω τα ρούχα και αρχίζω τις γλύκες. Με κόβει και λέει:
- «Δεν θέλω να μάθω αν είμαι όμορφη, το ξέρω! Θέλω να είμαι πουτάνα!»
Περιττό να πω ότι έχω καυλώσει τόσο, που εντυπωσιάστηκα με τον εαυτό μου. Άρχισε να με ρουφάει ασταμάτητα. Της τράβαγα τα μαλλιά και φώναζα:
- «Ρούφα πουτάνα! Πάρ’ τα βρώμα!»
Παράλληλα της είχα χώσει δυο δάκτυλα βαθιά και την ρώταγα:
- «Στάζεις, ε; Και τι θες τώρα;»
- «Θέλω να με σκίσεις! Θέλω την πουτσάρα σου! Έλα…», έλεγε.
Με καβάλησε, με τρέλανε και όσο την γαμούσα μου έχωνε σφαλιάρες.
- «Πιο δυνατά! Ναι, πιο δυνατά! Χύνω επιτέλους!»
Και ευτυχώς τελείωσε, γιατί μάλλον δεν θα άντεχα πολύ ακόμα. Ακόμα και τώρα, δέκα χρόνια μετά το θυμάμαι πεντακάθαρα και κάθε φορά της δίνω και άλλο όνομα!
(Copyright protected OW ref: 9030)
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.