Μια μέρα έτυχε να περνάμε από το Σέιχ Σου, ήταν βράδυ και καθόμασταν μέσα στο αμάξι και μιλούσαμε. Κάποια στιγμή είδα τρομαγμένη την κοπέλα μου.
- Δαμο πάμε να φύγουμε... φοβάμαι.
Είχε τρομάξει με την ιστορία του Δράκου του Σέιχ Σου, λογικό, το καταλαβαίνω αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρχει εκείνη την στιγμή κάποιος ηδονοβλεψίας. Αφού βεβαιωθήκαμε, η Ζωή ηρέμησε.
Την είδα πιο χαλαρή και με αγκάλιασε. Μου είπε ότι φοβόταν πολύ παρ’ όλο που πέρασαν σχεδόν 52 χρόνια από την ιστορία του Δράκου του Σέιχ Σου. Άρχισε να βγάζει την τιραντέ μπλούζα της , το σουτιέν της ήταν λεοπάρ και ένιωθα ότι οι ρώγες της ήταν τσιτωμένες, πράγμα που φάνηκε όταν έβγαλε το σουτιέν. Ήταν τόσο σκληρές που έσκυψα και άρχισα να τις φιλάω και να τις γλείφω. Πάλι έβγαζε εκείνες τις φωνούλες που με καύλωναν.
- Αχ Δάμο… σε αγαπώ.
- Παλιοκόριτσο, πόση ώρα είσαι καυλωμένη;
- Εδώ και αρκετή ώρα που με κοιτούσες καθώς έβγαζα το σουτιέν μου.
- Σου έχω πει ότι με καυλώνει το λεοπάρ σουτιέν που φοράς.
Ανέβηκε πάνω μου και κουνιόταν. Ένιωθα ότι θα προλάβω να τελειώσω πριν από εκείνη. Τελειώσαμε μαζί . Της φίλαγα τις ρώγες και το αιδοίο και της το έγλειφα με μανία σαν τρελός. Όταν τελειώσαμε καθίσαμε να ηρεμήσουμε και λίγο αργότερα το επαναλάβαμε.
Βογκούσε τόσο δυνατά που δεν άντεχα. Την πήδηξα άγρια ξανά και ξανά. Όταν φτάσαμε σπίτι το επαναλάβαμε μέχρι το πρωί.
Copyright protected OW ref: 181441
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.