Απέραντη θλιμμένη Αγγελική

Όλα αυτά δεν είναι παρά ένας γελοίος πρόλογος σε ένα έργο που ήδη έχει τελειώσει απλά εγώ έχω ένα μικρό πρόβλημα με το χρόνο και έτσι είμαι καταδικασμένος να ζω και να σκέφτομαι τα πράγματα δυο και τρεις φορές.

Μέσα σε αυτήν την χρονική μου δίνη την είδα… ένα καθόλα τυχαίο γεγονός κέντρισε τον όχι και πάντα δημιουργικό εγωισμό μου μαζί με τον παφλασμό μιας παράξενης νοσταλγίας να έρχεται σε κύματα και να με χτυπάνε ένα απόγευμα Παρασκευής μέσα στον ηλεκτρικό.

Έχω αδυναμίες, αυτό είναι σίγουρο. Έχω ασταθή αυτοπεποίθηση, πράγμα εντελώς φυσιολογικό για εμένα, αλλά η δήθεν άνεση με τις πρώην μου φαντάζει τόσο αστεία όσο και η αμηχανία που μου προκαλούσε το γεγονός να κρυφοκοιτάζω ένα -κατά τα άλλα- ερωτευμένο ζευγαράκι.

Το παρελθόν το ξεχνάω εύκολα για να μπορώ να απολαμβάνω χωρίς τύψεις το ανυπόμονο παρών που στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ένα ανυπόφορο συνονθύλευμα από στιγμές να με ιδρώνουν μαζί με την απογευματινή ζέστη… μα η Αγγελική ήταν εκεί πιασμένη χεράκι με κάποιον τύπο. Μίλαγαν ψιθυριστά στο αυτί και οι ματιές μας συναντήθηκαν επιτέλους στην αντανάκλαση ενός βρώμικου παραθύρου…

Το ότι ο χωρισμός μας ήταν μια υγιής αντίδραση δυο ενηλίκων ανθρώπων η περιορισμένη λογική μου το κατανοούσε μα, δεν θα ξεχάσω την πρώτη εντύπωση όταν μετά από ένα απολαυστικότατο γαμήσι με κοίταξε με το μονίμως μελαγχολικό της πρόσωπο. Εγώ την κοίταξα λίγο πιο κάτω στο υπέροχο χαμογελαστό της στήθος που συνεννοούμαι τέλεια μαζί του…
Κάπου εκεί μέσα στην σιωπή της εσωτερικής μας επικοινωνίας μου ήρθε στο μυαλό ένας τίτλος από ένα τραγούδι. Της τον είπα:

«Απέραντη θλιμμένη Αγγελική (όπου Αγγελική έμπαινε το Ανταρτική αλλά δεν της άξιζε κάτι τόσο κρύο…)» Μου χαμογέλασε, με χάιδεψε στο μάγουλο με την ίδια έκφραση στο πρόσωπο της…
-    Έτσι είμαι εγώ καρδιά μου..

Μετά συνεχίσαμε τις ερωτικές μας βουτιές μέσα στην μελαγχολική θάλασσα του κορμιού της… μια αρκετά έντονη σχέση που κατέληξε στο φυσιολογικό χωρισμό μας. Λίγο με ενόχλησε τότε. Εγώ όμως ήμουνα αλλού: μέσα σε υπέροχα καλοκαίρια που η Απέραντη θλιμμένη Αγγελική ήταν μια μακρινή και κρύα χώρα.

Αλλά εγώ είμαι εδώ τώρα μέσα στην ζέστη με την σκέψη μου σε αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή. Ήταν όνειρα πρώην εραστών που ανταλλάσσονται μέσα από το τζάμι; ..ίσως. Μακάρι να μπορούσα να είμαι καλύτερος αλλά δεν είμαι και θα πρέπει να ζήσω έτσι. Την θαύμαζα και ας ήταν εμφανώς ερωτευμένη με κάποιον άλλον. Εγώ δεν της άξιζα ούτε μια ευθεία ματιά, παρά μόνο ένα παρελθόν που γρήγορα το έσβησε τραβώντας την μάτια της από την αντανάκλαση μου.

Της πήγαινε αφάνταστα όλη αυτή η γλυκιά μελαγχολία που σιγά-σιγά άρχιζε να με χαϊδεύει πάνω στο ιδρωμένο πρόσωπο μου.. μια ηλικιωμένη γυναίκα κατέβασε το τζάμι του παραθύρου και κάπου εκεί έσκυψα το κεφάλι μου κάτω..

Μέχρι την επόμενη στάση όπου κατέβηκαν αγκαλιασμένοι, κάρφωσα το βλέμμα μου πάνω της μέχρι που χάθηκε μέσα στον κόσμο… δεν γύρισε ούτε καν να με δει. Ένα αναίτιο παράπονο που γλίστρησε μαζί της έξω από την πόρτα του τρένου…

Μου έλειπε το προσωπάκι της ίσως λίγο περισσότερο από το στήθος της, και ακόμα περισσότερο από την δροσιά του αρωματισμένου κορμιού της. Τι σημασία είχε άλλωστε; Σε λίγο θα την ξέχναγα. Ακόμα και οι αναμνήσεις μου χάνονται μα ποτέ δεν έμαθα που πάνε… ίσως γυρίζουν από εκεί που ήρθαν σε μια κρύα χώρα… μια θλιμμένη Ανταρτική που εγώ δεν πρόκειται να πάω ποτέ…
Τουλάχιστον όχι τώρα. Έχω ένα καλοκαίρι να ξοδέψω και βιάζομαι.