Το e-mail μου είναι το:
Μπήκα στο σπιτάκι μας βιαστικά. Δεν ήθελα με τίποτα να κάνω κακή εντύπωση για δεύτερη φορά. Δεν “έκρυβα” πλέον από τον εαυτό μου ότι μου άρεσε η Μαίρη. Η κοπέλα αυτή φάνταζε τόσο διαφορετική από τις υπόλοιπες στα μάτια μου,...
που με έκανε να σκέφτομαι αν ήταν όντως έτσι όπως φανταζόμουν ότι είναι.
Μπήκα για μπάνιο και καθώς το νερό έτρεχε πάνω μου διάφορες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Έκανα σχέδια για το πως θα περάσουμε την βραδιά, συνέχεια έλεγα στον εαυτό μου “θα κάνουμε έτσι, θα πάμε εκεί, εκείνον τον χορό θα τον χορέψουμε αλλιώς” και διάφορα άλλα τέτοια τα οποία ήθελα να κάνω.
Σε μια στιγμή μια φευγαλέα σκέψη με “ταρακούνησε”, “μα τι λέω;” Είπα “όποτε έχω κάνει πρόγραμμα έγινε ακριβώς το αντίθετο. Τι κάθομαι και σκέφτομαι μαλακίες; Θα πάμε να περάσουμε καλά και ότι γίνει”. Βγήκα από το μπάνιο και άρχισα να ετοιμάζομαι. Ο φίλος μου ο Γιάννης είχε δίλλημα στο τι να φορέσει.
- “Πουκάμισο ή μπλουζάκι;” με ρωτάει, για να του απαντήσω:
- “Φόρεσε ότι σε κάνει να είσαι ο εαυτός σου και να αισθάνεσαι άνετα.”
Εγώ φόρεσα ένα πουκάμισο, τζην παντελόνι έριξα και μια μπλούζα στον ώμο και ήμουν έτοιμος. Ο Γιάννης ντύθηκε με ένα εφαρμοστό μπλουζάκι και τζην παντελόνι, κλειδώσαμε το σπίτι μας και ξεκινήσαμε να πάρουμε την Μαίρη και την Νανά, άλλωστε η ώρα ήταν 21:40 δεν μας έπαιρνε να αργήσουμε περισσότερο.
Στις 21:45 ακριβώς ήμασταν έξω από το σπίτι των κοριτσιών, και πριν προλάβω να χτυπήσω την πόρτα, αυτή άνοιξε και εμφανίστηκαν μπροστά μας δυο “άγνωστες” σε εμάς γυναίκες. “Θεέ μου” είπα “πόσο όμορφες είναι!”. Η Νανά ντυμένη με ένα στενό μαύρο παντελόνι και μαύρο μπλουζάκι με τιράντες, και η Μαίρη με μια κοντή μαύρη φούστα και ένα γαλάζιο στράπλες το οποίο αναδείκνυε το στήθος της. Και οι δυο βαμμένες σαν τα μοντέλα που βλέπουμε κατά καιρούς στα περιοδικά. Η Νανά είχε κάνει μια πολύ όμορφη κοτσίδα στα μακριά καστανά μαλλιά της, αντίθετα η Μαίρη τα είχε αφήσει ελεύθερα να πέφτουν στους ώμους της. Είχε πολύ όμορφα καστανόξανθα σπαστά μαλλιά.
Είχαμε μείνει με τα μάτια γουρλωμένα μη μπορώντας να αρθρώσουμε λέξη. Την βουβαμάρα μας αυτή διέκοψε η Μαίρη λέγοντάς μας:
- “Τελικά ήρθατε στην ώρα σας. Και ο Άγιος φοβέρα θέλει!” Για να απαντήσει ο Γιάννης:
- “Δεν υπήρχε περίπτωση να σας στήναμε, δεν είναι του χαρακτήρα μας”.
Και μετά από αυτά αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς την είσοδο, όπου θα μαζευόμασταν για να πάμε να διασκεδάσουμε.
Επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο που θα μας μετέφερε στο ξενοδοχείο. Δεν ήταν μακριά, 5 λεπτά ήταν η απόσταση με μεταφορικό μέσο. Μόλις φτάσαμε ανεβήκαμε στον 4ο όροφο του ξενοδοχείου όπου το πρόγραμμα είχε αρχίσει. Μπήκαμε μέσα, ο χώρος θύμιζε πάρα πολύ τις disco που βλέπαμε στις ταινίες. Αφού νόμιζα ότι κάπου από το βάθος θα εμφανιστούν οι πρωταγωνιστές των ταινιών της εποχής, ο Στάθης, η Καίτη, ο Σταμάτης, ο Πάνος, η Σοφία και τόσοι άλλοι.
Στα ηχεία ακούγονταν οι επιτυχίες της εποχής καθώς και κάποιες παλαιότερες, κάνοντας τους συνοδούς μας να αναπολούν τα δικά τους ανέμελα χρόνια. Καθίσαμε σε έναν καναπέ με πρόσωπο στην πίστα. Πολλοί από τους επισκέπτες-πελάτες του ξενοδοχείου είχαν αρχίσει να λικνίζονται στους ρυθμούς της μουσικής.
Παραγγείλαμε τα ποτά μας και αρχίσαμε μια πολύ χαλαρή συζήτηση, με θέμα την διασκέδαση σε παλαιότερες εποχές. Ο dj παρότρυνε τον κόσμο να ανέβει στην πίστα και να χορέψει. Κάπου εκεί πήρα το θάρρος και πρότεινα στην Μαίρη να χορέψουμε. Δέχτηκε την πρόταση μου και σε την επόμενη στιγμή ήμασταν στην πίστα.
Το έντονο τραγούδι διαδέχτηκε σύντομα ένα αργό μπλουζ, και η αισθαντική φωνή του dj ακούστηκε από τα ηχεία:
«Και τώρα οι γοητευτικοί καβαλιέροι ας πάρουν τις όμορφες ντάμες και να λικνιστούν σε ένα αργό μπλουζ».
Από τα ηχεία ακούστηκε το υπέροχο careless whisper ερμηνευμένο από την αισθαντική φωνή του George Michael. Όλα θύμιζαν σκηνικό δεκαετίας 1980 βγαλμένο μέσα από τις ταινίες του βίντεο τις οποίες βλέπαμε όταν ήμασταν μικρότεροι. Χαμηλά φώτα, απαλή μουσική και τα ζευγάρια να χορεύουν με το βλέμμα “καρφωμένο” το ένα στο άλλο.
Από το μυαλό μου πέρασε σαν σκέψη: “πως θα ήταν άραγε να ζούσα αυτήν την εποχή όταν πραγματικά συνέβαινε;”. Την σκέψη μου αυτή διέκοψε η φωνή της Μαίρης:
- “Τι σκέφτεσαι; Που ταξιδεύει το μυαλό σου;”
Δεν της απάντησα. Άφησα την μουσική να παρασύρει τα βήματά μας. Δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει αυτή η στιγμή. Το άρωμα της όμορφο και διακριτικό, αντίστοιχο του χαρακτήρα της. Σε όλη την διάρκεια του χορού την κοιτούσα μέσα στα μάτια. Την είχα ερωτευτεί, αυτή ήταν η αλήθεια, αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Φοβόμουν τον εαυτό μου, δεν είχα ξανανιώσει έτσι ποτέ στην ζωή μου.
Η ματιά της βαθιά και έντονη κοιτούσε μια εμένα και μια το άπειρο. Το τραγούδι τελείωσε και άρχισε ένα χορευτικό κομμάτι. Πήγαμε να καθίσουμε για να πιούμε και τα ποτά μας και να μιλήσουμε με τον Γιάννη και την Νανά που τους είχαμε αφήσει ώρα μόνους. Η συζήτηση και τα γέλια διάχυτα στην παρέα, το κλίμα ιδανικό για μια εκδρομή.
Η ώρα ήταν 00:30 και από τα ηχεία ακούστηκε μια ανακοίνωση που μας ενημέρωνε ότι σε μισή ώρα να συγκεντρωθούμε στη είσοδο του ξενοδοχείου για να επιστρέψουμε πίσω. Αυτό ομολογώ ότι δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. “Πότε πέρασε η ώρα;” αναρωτήθηκα, για να με διακόψει η Νανά ρωτώντας με:
- “Μήπως ξέρεις που είναι η Μαίρη;”
Γυρίζω δίπλα και τι να δω; Η θέση δίπλα μου άδεια…! Η Μαίρη είχε εξαφανιστεί. Θεώρησα ότι πήγε στο μπάνιο να φρεσκαριστεί, άλλωστε το κάνουν αυτό οι γυναίκες. “Αλλά πήγε μόνη της; Χωρίς την Νανά;” Σκέφτηκα. “Αυτές δεν πάνε πουθενά χώρια. Που χάθηκε τώρα αυτή;” Η επόμενη στιγμή θα έλυνε όλες τις απορίες που είχε η Νανά.
Ο Χρήστος, ένα παιδί από την διπλανή παρέα, ήρθε στο τραπέζι μας ρωτώντας μήπως ήταν ο Γιώργος μαζί μας. Η απάντηση αρνητική, αλλά το βλέμμα της Νανάς πρόδιδε κάτι άλλο, κάτι που μόνο αυτή ήξερε. Σηκώθηκε από το τραπέζι και πήγε προς τις σκάλες. Έτρεξα πίσω της να την προλάβω. Ήθελα να μάθω τι συμβαίνει, τι ήταν αυτό που δεν ήξερα. Σταμάτησα την Νανά στις σκάλες και της ζήτησα να μάθω τι συμβαίνει. Η απάντηση της Νανάς έπεσε σαν κεραυνός!
- “Τιιιιιιιιιιιιιιι; Δεν είναι αλήθεια έτσι; Μου κάνεις πλάκα; Ο Γιώργος με την Μαίρη ζευγάρι;”
- “Ναι. Ήταν ζευγάρι έναν χρόνο. Χώρισαν πριν 2,5 μήνες” μου είπε.
Κάτι έσπασε μέσα μου, δεν ήθελα να το πιστέψω. “Και ο χορός, οι ματιές που ανταλλάξαμε; Που πήγαν όλα αυτά;” Για να έρθουν αμέσως μπροστά μου οι λοξές ματιές που έριχνε κατά διαστήματα την ώρα που χορεύαμε. “Δεν είναι δυνατόν κοιτούσε εκείνον ήταν κολλημένη πάνω μου, και κοιτούσε ΕΚΕΙΝΟΝ!”
Δεν άργησαν να ενημερωθούν οι συνοδοί μας για τις δυο απουσίες που υπήρχαν. Αφού μας κατέβασαν στην είσοδο και μας επιβίβασαν στο λεωφορείο, άρχισαν να ψάχνουν τα δυο παιδιά τα οποία ήταν κάπου μέσα στο ξενοδοχείο. Πολλοί από τους συμμαθητές μας πήγαν να βοηθήσουν στο ψάξιμο. Προσφέρθηκα να πάω και εγώ αλλά ο κύριος Στέφανος δεν με άφησε, προφανώς είχε καταλάβει το ενδιαφέρον μου για την Μαίρη. Άλλωστε ήταν ο νεότερος απ’ όλους και καταλάβαινε περισσότερα από τους άλλους.
Ένα τέταρτο αργότερα η αγωνία όλων έλαβε τέλος. Δυο καθηγητές συνόδευαν τους δυο “φυγάδες” στο λεωφορείο. Τα πρόσωπά τους σκυμμένα, αφενός γιατί έκαναν ένα ολόκληρο φροντιστήριο να ανησυχήσει, και αφετέρου γιατί είχαν πιεί. Το συμβάν για την ώρα έληξε εκεί. Μόλις φτάσαμε στο camping, οι συνοδοί μας συγκέντρωσαν όλους μπροστά από την πύλη και μας τόνισαν ότι δεν θα ανεχθούν άλλη τέτοια συμπεριφορά από κανέναν.
«Την επόμενη φορά που θα γίνει κάτι παρόμοιο, τα μαζεύουμε και φεύγουμε!»
Ήταν τα λόγια του επικεφαλή συνοδού. Με τα κεφάλια μας κατεβασμένα και την κούραση “ζωγραφισμένη” στα πρόσωπά μας, διαλυθήκαμε και ξεκίνησε ο καθένας για το κατάλυμα του. Αύριο ξημέρωνε μια νέα μέρα δραστηριοτήτων…
Συνεχίζεται…
Μπήκα για μπάνιο και καθώς το νερό έτρεχε πάνω μου διάφορες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Έκανα σχέδια για το πως θα περάσουμε την βραδιά, συνέχεια έλεγα στον εαυτό μου “θα κάνουμε έτσι, θα πάμε εκεί, εκείνον τον χορό θα τον χορέψουμε αλλιώς” και διάφορα άλλα τέτοια τα οποία ήθελα να κάνω.
Σε μια στιγμή μια φευγαλέα σκέψη με “ταρακούνησε”, “μα τι λέω;” Είπα “όποτε έχω κάνει πρόγραμμα έγινε ακριβώς το αντίθετο. Τι κάθομαι και σκέφτομαι μαλακίες; Θα πάμε να περάσουμε καλά και ότι γίνει”. Βγήκα από το μπάνιο και άρχισα να ετοιμάζομαι. Ο φίλος μου ο Γιάννης είχε δίλλημα στο τι να φορέσει.
- “Πουκάμισο ή μπλουζάκι;” με ρωτάει, για να του απαντήσω:
- “Φόρεσε ότι σε κάνει να είσαι ο εαυτός σου και να αισθάνεσαι άνετα.”
Εγώ φόρεσα ένα πουκάμισο, τζην παντελόνι έριξα και μια μπλούζα στον ώμο και ήμουν έτοιμος. Ο Γιάννης ντύθηκε με ένα εφαρμοστό μπλουζάκι και τζην παντελόνι, κλειδώσαμε το σπίτι μας και ξεκινήσαμε να πάρουμε την Μαίρη και την Νανά, άλλωστε η ώρα ήταν 21:40 δεν μας έπαιρνε να αργήσουμε περισσότερο.
Στις 21:45 ακριβώς ήμασταν έξω από το σπίτι των κοριτσιών, και πριν προλάβω να χτυπήσω την πόρτα, αυτή άνοιξε και εμφανίστηκαν μπροστά μας δυο “άγνωστες” σε εμάς γυναίκες. “Θεέ μου” είπα “πόσο όμορφες είναι!”. Η Νανά ντυμένη με ένα στενό μαύρο παντελόνι και μαύρο μπλουζάκι με τιράντες, και η Μαίρη με μια κοντή μαύρη φούστα και ένα γαλάζιο στράπλες το οποίο αναδείκνυε το στήθος της. Και οι δυο βαμμένες σαν τα μοντέλα που βλέπουμε κατά καιρούς στα περιοδικά. Η Νανά είχε κάνει μια πολύ όμορφη κοτσίδα στα μακριά καστανά μαλλιά της, αντίθετα η Μαίρη τα είχε αφήσει ελεύθερα να πέφτουν στους ώμους της. Είχε πολύ όμορφα καστανόξανθα σπαστά μαλλιά.
Είχαμε μείνει με τα μάτια γουρλωμένα μη μπορώντας να αρθρώσουμε λέξη. Την βουβαμάρα μας αυτή διέκοψε η Μαίρη λέγοντάς μας:
- “Τελικά ήρθατε στην ώρα σας. Και ο Άγιος φοβέρα θέλει!” Για να απαντήσει ο Γιάννης:
- “Δεν υπήρχε περίπτωση να σας στήναμε, δεν είναι του χαρακτήρα μας”.
Και μετά από αυτά αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς την είσοδο, όπου θα μαζευόμασταν για να πάμε να διασκεδάσουμε.
Επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο που θα μας μετέφερε στο ξενοδοχείο. Δεν ήταν μακριά, 5 λεπτά ήταν η απόσταση με μεταφορικό μέσο. Μόλις φτάσαμε ανεβήκαμε στον 4ο όροφο του ξενοδοχείου όπου το πρόγραμμα είχε αρχίσει. Μπήκαμε μέσα, ο χώρος θύμιζε πάρα πολύ τις disco που βλέπαμε στις ταινίες. Αφού νόμιζα ότι κάπου από το βάθος θα εμφανιστούν οι πρωταγωνιστές των ταινιών της εποχής, ο Στάθης, η Καίτη, ο Σταμάτης, ο Πάνος, η Σοφία και τόσοι άλλοι.
Στα ηχεία ακούγονταν οι επιτυχίες της εποχής καθώς και κάποιες παλαιότερες, κάνοντας τους συνοδούς μας να αναπολούν τα δικά τους ανέμελα χρόνια. Καθίσαμε σε έναν καναπέ με πρόσωπο στην πίστα. Πολλοί από τους επισκέπτες-πελάτες του ξενοδοχείου είχαν αρχίσει να λικνίζονται στους ρυθμούς της μουσικής.
Παραγγείλαμε τα ποτά μας και αρχίσαμε μια πολύ χαλαρή συζήτηση, με θέμα την διασκέδαση σε παλαιότερες εποχές. Ο dj παρότρυνε τον κόσμο να ανέβει στην πίστα και να χορέψει. Κάπου εκεί πήρα το θάρρος και πρότεινα στην Μαίρη να χορέψουμε. Δέχτηκε την πρόταση μου και σε την επόμενη στιγμή ήμασταν στην πίστα.
Το έντονο τραγούδι διαδέχτηκε σύντομα ένα αργό μπλουζ, και η αισθαντική φωνή του dj ακούστηκε από τα ηχεία:
«Και τώρα οι γοητευτικοί καβαλιέροι ας πάρουν τις όμορφες ντάμες και να λικνιστούν σε ένα αργό μπλουζ».
Από τα ηχεία ακούστηκε το υπέροχο careless whisper ερμηνευμένο από την αισθαντική φωνή του George Michael. Όλα θύμιζαν σκηνικό δεκαετίας 1980 βγαλμένο μέσα από τις ταινίες του βίντεο τις οποίες βλέπαμε όταν ήμασταν μικρότεροι. Χαμηλά φώτα, απαλή μουσική και τα ζευγάρια να χορεύουν με το βλέμμα “καρφωμένο” το ένα στο άλλο.
Από το μυαλό μου πέρασε σαν σκέψη: “πως θα ήταν άραγε να ζούσα αυτήν την εποχή όταν πραγματικά συνέβαινε;”. Την σκέψη μου αυτή διέκοψε η φωνή της Μαίρης:
- “Τι σκέφτεσαι; Που ταξιδεύει το μυαλό σου;”
Δεν της απάντησα. Άφησα την μουσική να παρασύρει τα βήματά μας. Δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει αυτή η στιγμή. Το άρωμα της όμορφο και διακριτικό, αντίστοιχο του χαρακτήρα της. Σε όλη την διάρκεια του χορού την κοιτούσα μέσα στα μάτια. Την είχα ερωτευτεί, αυτή ήταν η αλήθεια, αλλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Φοβόμουν τον εαυτό μου, δεν είχα ξανανιώσει έτσι ποτέ στην ζωή μου.
Η ματιά της βαθιά και έντονη κοιτούσε μια εμένα και μια το άπειρο. Το τραγούδι τελείωσε και άρχισε ένα χορευτικό κομμάτι. Πήγαμε να καθίσουμε για να πιούμε και τα ποτά μας και να μιλήσουμε με τον Γιάννη και την Νανά που τους είχαμε αφήσει ώρα μόνους. Η συζήτηση και τα γέλια διάχυτα στην παρέα, το κλίμα ιδανικό για μια εκδρομή.
Η ώρα ήταν 00:30 και από τα ηχεία ακούστηκε μια ανακοίνωση που μας ενημέρωνε ότι σε μισή ώρα να συγκεντρωθούμε στη είσοδο του ξενοδοχείου για να επιστρέψουμε πίσω. Αυτό ομολογώ ότι δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. “Πότε πέρασε η ώρα;” αναρωτήθηκα, για να με διακόψει η Νανά ρωτώντας με:
- “Μήπως ξέρεις που είναι η Μαίρη;”
Γυρίζω δίπλα και τι να δω; Η θέση δίπλα μου άδεια…! Η Μαίρη είχε εξαφανιστεί. Θεώρησα ότι πήγε στο μπάνιο να φρεσκαριστεί, άλλωστε το κάνουν αυτό οι γυναίκες. “Αλλά πήγε μόνη της; Χωρίς την Νανά;” Σκέφτηκα. “Αυτές δεν πάνε πουθενά χώρια. Που χάθηκε τώρα αυτή;” Η επόμενη στιγμή θα έλυνε όλες τις απορίες που είχε η Νανά.
Ο Χρήστος, ένα παιδί από την διπλανή παρέα, ήρθε στο τραπέζι μας ρωτώντας μήπως ήταν ο Γιώργος μαζί μας. Η απάντηση αρνητική, αλλά το βλέμμα της Νανάς πρόδιδε κάτι άλλο, κάτι που μόνο αυτή ήξερε. Σηκώθηκε από το τραπέζι και πήγε προς τις σκάλες. Έτρεξα πίσω της να την προλάβω. Ήθελα να μάθω τι συμβαίνει, τι ήταν αυτό που δεν ήξερα. Σταμάτησα την Νανά στις σκάλες και της ζήτησα να μάθω τι συμβαίνει. Η απάντηση της Νανάς έπεσε σαν κεραυνός!
- “Τιιιιιιιιιιιιιιι; Δεν είναι αλήθεια έτσι; Μου κάνεις πλάκα; Ο Γιώργος με την Μαίρη ζευγάρι;”
- “Ναι. Ήταν ζευγάρι έναν χρόνο. Χώρισαν πριν 2,5 μήνες” μου είπε.
Κάτι έσπασε μέσα μου, δεν ήθελα να το πιστέψω. “Και ο χορός, οι ματιές που ανταλλάξαμε; Που πήγαν όλα αυτά;” Για να έρθουν αμέσως μπροστά μου οι λοξές ματιές που έριχνε κατά διαστήματα την ώρα που χορεύαμε. “Δεν είναι δυνατόν κοιτούσε εκείνον ήταν κολλημένη πάνω μου, και κοιτούσε ΕΚΕΙΝΟΝ!”
Δεν άργησαν να ενημερωθούν οι συνοδοί μας για τις δυο απουσίες που υπήρχαν. Αφού μας κατέβασαν στην είσοδο και μας επιβίβασαν στο λεωφορείο, άρχισαν να ψάχνουν τα δυο παιδιά τα οποία ήταν κάπου μέσα στο ξενοδοχείο. Πολλοί από τους συμμαθητές μας πήγαν να βοηθήσουν στο ψάξιμο. Προσφέρθηκα να πάω και εγώ αλλά ο κύριος Στέφανος δεν με άφησε, προφανώς είχε καταλάβει το ενδιαφέρον μου για την Μαίρη. Άλλωστε ήταν ο νεότερος απ’ όλους και καταλάβαινε περισσότερα από τους άλλους.
Ένα τέταρτο αργότερα η αγωνία όλων έλαβε τέλος. Δυο καθηγητές συνόδευαν τους δυο “φυγάδες” στο λεωφορείο. Τα πρόσωπά τους σκυμμένα, αφενός γιατί έκαναν ένα ολόκληρο φροντιστήριο να ανησυχήσει, και αφετέρου γιατί είχαν πιεί. Το συμβάν για την ώρα έληξε εκεί. Μόλις φτάσαμε στο camping, οι συνοδοί μας συγκέντρωσαν όλους μπροστά από την πύλη και μας τόνισαν ότι δεν θα ανεχθούν άλλη τέτοια συμπεριφορά από κανέναν.
«Την επόμενη φορά που θα γίνει κάτι παρόμοιο, τα μαζεύουμε και φεύγουμε!»
Ήταν τα λόγια του επικεφαλή συνοδού. Με τα κεφάλια μας κατεβασμένα και την κούραση “ζωγραφισμένη” στα πρόσωπά μας, διαλυθήκαμε και ξεκίνησε ο καθένας για το κατάλυμα του. Αύριο ξημέρωνε μια νέα μέρα δραστηριοτήτων…
Συνεχίζεται…
(Copyright protected OW ref: 8389 "Straight erotic stories archive")
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.