Υπόθεση: Η φίλη μας νομίζει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα κοροϊδεύοντας τους γύρω της. Ο δάσκαλος οδήγησης όμως θα της μάθει να προσέχει στο δρόμο της ζωής, δείχνοντας της τον ευτελισμό...
Η ιστορία που θα σας πω συνέβη αρκετά χρόνια πριν, όταν ακόμα φοιτούσα στο ΦΠΨ Ιωαννίνων. Τότε, όπως όλες οι φοιτήτριες, έτσι και εγώ, ήθελα να ζήσω τη λεγόμενη "φοιτητική ζωή". Νομίζοντας λοιπόν ότι τα ξέρω όλα και πιστεύοντας ότι τίποτα δεν μπορεί να με εμποδίσει να ζήσω όπως θέλω εγώ αυτά τα χρόνια, άρχισα να βγαίνω καθημερινά, να πίνω αρκετά, να προκαλώ, να εκμεταλλεύομαι ανθρώπους που θεωρούσα χαζούς και άλλα πολλά που όμως δεν ήταν ο πραγματικός μου εαυτός. Είχα αρχίσει να γίνομαι ένας άλλος άνθρωπος, δεν φανταζόμουν ποτέ όμως, πόσο απότομα θα έμπαινε φρένο σε όλα αυτά.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών τους, οι περισσότερες κοπέλες ξεκινάνε να βγάλουνε και το δίπλωμα οδήγησης. Βλέπεις μια 19αρα, νομίζει ότι έχει μεγαλώσει αρκετά για να κάνει τα πάντα. Έτσι λοιπόν, ξεκίνησα κι εγώ να κάνω μαθήματα οδήγησης σε μια σχολή που μου σύστησε μια φίλη μου. Ο Σπύρος ήταν ο δάσκαλος, ένας νεαρός γύρω στα 40 που δεν τον έλεγες και όμορφο. Ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που βλέπεις μόνους στα μπαρ με ένα ποτό στο χέρι να κοιτάνε γύρω-γύρω σα λιγούρια και να κερνάνε τις κοπέλες μπας και δούνε άσπρη μέρα.
Η γνωριμία μας σύντομη και το ραντεβού για τα μαθήματα ξεκίνησε από την επόμενη κιόλας μέρα. Η πρώτη μας επαφή ήταν τυπική, τίποτα δεν προμήνυε το τι θα επακολουθούσε. Εγώ φορώντας μια φόρμα αθλητική κι ένα στενό μπλουζάκι, μπήκα στο αμάξι και ξεκίνησε το μάθημα. Όση ώρα οδηγούσα, αυτός ήταν καρφωμένος πότε στα βυζιά μου και πότε στα πόδια μου. Τον κακόμοιρο, σκεφτόμουν, ποιος ξέρει πόσο καιρό έχει να δει γυναίκα. Η ώρα πέρασε μέχρι που τελειώσαμε και με άφησε στο σπίτι κλείνοντας μου το επόμενο ραντεβού. Την επόμενη φορά, αποφάσισα να τον κάνω λίγο άνω κάτω. Έβαλα λοιπόν κάτι πιο προκλητικό. Άσπρο κολάν με μαύρο εσώρουχο που έβγαζε μάτι και μια ροζ διάφανη μπλουζίτσα χωρίς σουτιέν. Μόλις μπήκα στο αμάξι τα έχασε. Δεν μπορούσε να σταυρώσει λέξη. Μέχρι στο αντίθετο ρεύμα μπήκα και αυτός δεν πήρε χαμπάρι τίποτα. Καρφωμένος πάνω μου. Σιγά-σιγά χαλάρωσε, άρχισε τα κομπλιμέντα και ξεκίνησε το φλερτ. Όλο όμορφα λογάκια, που πάντα μέσα τους υπήρχε το βρώμικο υπονοούμενο που όμως ποτέ δεν ήταν φανερά παρεξηγήσιμο.
Οι μέρες πέρασαν κι έφτασε η ώρα που έπρεπε να δώσω τις εξετάσεις για να πάρω το δίπλωμα. Η αλήθεια είναι ότι είχα αγχωθεί αρκετά, γιατί μέσα μου δεν ένιωθα ακόμα έτοιμη και ήξερα πως αν δεν περάσω θα αργήσω αρκετά να το ξαναπροσπαθήσω. Στο τελευταίο μάθημα λοιπόν και αφού φαινόμουν αρκετά αγχωμένη, ο Σπύρος με ρώτησε τι έχω, γιατί με βλέπει κάπως. Του είπα λοιπόν πόσο έχω αγχωθεί με όλο αυτό και πως αν δεν το έπαιρνα θα αργούσα πάρα πολύ να ξαναπροσπαθήσω.
- Μπορώ να σε βοηθήσω, μου λέει. Αρκεί να το θες κι εσύ.
- Μα τι λες τώρα, πες μου τι μπορώ να κάνω.
- Ο εξεταστής είναι φίλος μου, θα κανονίσω εγώ να σε περάσει χωρίς πολλά-πολλά.
- Και θέλει λεφτά γι’ αυτό;… τον ρώτησα.
- Όχι βρε, να, θα του κάνουμε το βράδυ ένα τραπέζι και αυτό είναι όλο...
"Μια χαρά θα τη βγάλουμε", σκέφτηκα από μέσα μου.
- Μα φυσικά βρε δάσκαλε… κανονίζουμε το βράδυ να βγούμε όλοι μαζί αν είναι...
πως και έγινε. Πέρασα στις εξετάσεις χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία και ήρθε η ώρα να ξεπληρώσω το χρέος μου. Κάπου εδώ, να πω ότι ο εξεταστής, Χρήστος το όνομα του, συνομήλικος περίπου με τον Σπύρο και ακόμα πιο άσχημος από αυτόν. Τα μαλλιά του είχαν πέσει στο πάνω μέρος του κεφαλιού του και φόραγε κάτι απαίσια γυαλιά προηγούμενης δεκαετίας σίγουρα.
Αφού ντύθηκα αρκετά προκλητικά, κατέβηκα από το σπίτι και περίμενα να περάσει ο Σπύρος να με πάρει. Όντως, μετά από λίγο ήρθε και μπαίνοντας στο αμάξι μου λέει...
- σήμερα είσαι πολύ πιο όμορφη από όλες τις άλλες μέρες…
και με μια κίνηση, βάζει το χέρι του στο μπούτι μου και αρχίζει να με χαϊδεύει. Με χάλασε πολύ αυτή η κίνηση, αλλά θεώρησα ότι είχα υποχρέωση να πάω και τραβώντας απότομα το χέρι του, συνεχίσαμε για τη βραδινή μας έξοδο. Μόλις συναντήσαμε το Χρήστο, πήγαμε για αρχή να πιούμε ένα ποτάκι κάπου χαλαρά. Τους πρότεινα να πάμε για φαγητό, μιας και ήμουν όλη την ημέρα νηστική αλλά δεν το θέλανε, κρίμα γιατί πεινούσα πραγματικά πολύ. Έτσι λοιπόν ήπιαμε ένα, κι άλλο ένα, κι άλλο ένα και το επόμενο και δώσ’ του γελοία και χαβαλέ. Φύγαμε για άλλο μαγαζί. Κι άλλο ποτό και λίγο ακόμα και άντε στην υγειά μας. Τέλος καταλήξαμε στα μπουζούκια. Το ουίσκι στο τραπέζι, λουλουδοπόλεμος στην πίστα κι εγώ επάνω στο τραπέζι να χορεύω, τραβώντας τα πεινασμένα για γυμνό βλέμματα τους. Τι να με πτοήσει όμως; Το ποτό είχε κάνει μια χαρά τη δουλεία του.
Σιγά-σιγά ένιωθα το Σπύρο να με γυροφέρνει όπως ο λύκος το πρόβατο. Άπλωνε το χέρι του και με άγγιζε έντονα πολλές φορές, αλλά έκανα ότι δεν καταλάβαινα. Κατά τις 5 το πρωί και ενώ ήμουν λίγο "φτιαγμένη" από το ποτό, μιας και ήμουν νηστική, ξεκινήσαμε να φύγουμε. Προορισμός μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν το σπίτι. Κάτι άλλαξε όμως στην πορεία μας και ξαφνικά βρεθήκαμε σταματημένοι σε μια ερημική τοποθεσία έξω από την πόλη.
- Τι κάνουμε εδώ;
- Να χαλαρώσουμε λίγο βρε.
- Πηγαίνετε με σπίτι γιατί νυστάζω.
- Μη βιάζεσαι, σου φέραμε και το δίπλωμα.
- Αλήθεια; Λες αλήθεια; Μου δώσατε πολύ μεγάλη χαρά τώρα.
- Ναι αλλά θα το πάρεις με μια συμφωνία.
- Τι συμφωνία;
- Θέλουμε να μας δείξεις λίγο...
- Τι;
- Να μωρέ, λίγο τα εσώρουχα σου. Δεν σου ζητάμε και τίποτα υπερβολικό, έτσι δεν είναι;
Εκείνη τη στιγμή, όλα ήταν θολά, το μεθύσι σε συνδυασμό με τη χαρά για το δίπλωμα με έκαναν να μην πράττω λογικά. Έτσι, χωρίς μεγάλη σκέψη, βγήκα έξω από το αμάξι και άρχισα να γδύνομαι με την πλάτη γυρισμένη σε αυτούς. Μόλις όμως γύρισα, με περίμενε μια απρόσμενη έκπληξη. Και οι δυο είχαν βγάλει τις πούτσες τους και τις έπαιζαν για μένα. Αντί να ντυθώ και να τσακιστώ να φύγω, ο ηλίθιος εγωισμός μου με άφησε εκεί να τους κοιτάω χαμογελώντας. Είναι αυτό, που θες να το παίξεις άνετη και να δείξεις ότι δεν σοκάρεσαι εύκολα με τέτοια πραγματάκια.
- Θέλεις να πάρεις το δίπλωμα;
Ρωτάει ο Σπύρος.
- Ναι…
απάντησα με όλη την πουτανιά που με διέκρινε.
- Έλα, εδώ το έχω…
και αρχίζει να το τυλίγει γύρω από την πούτσα του, κάνοντας μου νόημα να το πάρω από εκεί. Η επόμενη σκηνή ήταν εγώ να κρατάω την πούτσα του Σπύρου και να την παίζω, δίνοντας μου τον ρυθμό με το χέρι του που κράταγε το δικό μου. Καθ’ όλη τη διάρκεια, ο Χρήστος έπαιζε το καυλί του κοιτάζοντας όλο αυτό που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια του. Με μια κίνηση ο Σπύρος πιάνει το μουνί μου και πριν προλάβω να τραβηχτώ, είχε ήδη χώσει το χοντρό του δάχτυλο του μέσα μου.
- Πουτανάκι έχεις γίνει μούσκεμα βλέπω, Αφού σου αρέσουν τα καυλιά μας γιατί δεν το λες;
Εκείνη τη στιγμή ένιωθα να με γαμάει με τα δάχτυλα του και ξαφνικά με σκύβει και μου δίνει την τριχωτή πούτσα του στο στόμα.
- Για να δούμε. Το δίπλωμα οδήγησης το πήρες, το δίπλωμα της πουτάνας θα το πάρεις η θα σε κόψουμε;
Το σώμα μου ήταν σε ορθή γωνία με την πούτσα του Σπύρου να μπαινοβγαίνει στο στόμα μου και ο Χρήστος κάπου εκεί γύρω, να νιώθω ότι μαλακίζεται. Πριν προλάβω να καταλάβω καλά-καλά τι συμβαίνει, ένιωσα το μουνί μου να ανοίγει διάπλατα. Ήταν ο Χρήστος που μπήκε πολύ άγαρμπα και απότομα μέσα μου και άρχισε να με γαμάει. Ο Σπύρος εξακολουθούσε να με τσιμπουκώνει, βάζοντας πολλές φορές τόσο βαθιά μέσα μου την πούτσα του, που πνιγόμουν φτύνοντας πάνω του πολλά σάλια.
Μετά από λίγα λεπτά με γύρισαν μπρούμυτα και με έστησαν πάνω στο καπό του αυτοκίνητου. Πλέον δεν ένιωθα πολλά πράγματα. Ήμουν απίστευτα καυλωμένη, τόσο που δεν ένιωθα πότε με γάμαγε ο ένας και ποτέ με έσκιζε ο άλλος. Το μόνο που καταλάβαινα ήταν να σέρνονται τα καυλιά τους πάνω στα τοιχία του κόλπου μου. Πότε με φτύνανε στον κώλο, ποτέ μου βάζανε δάχτυλο και κάθε τόσο να αισθάνομαι ένα χέρι να προσγειώνεται με δύναμη πάνω στα κωλομάγουλα μου.
- Μωρή καριόλα, ήθελες να με καυλώνεις; Είσαι πολύ μικρή για να παίξεις μαζί μου. Τώρα θα δεις πως είναι όχι μόνο να το παίζεις, αλλά και να είσαι πουτάνα...
και πριν προλάβω να τραβηχτώ, νιώθω την πούτσα του να σκίζει στην κυριολεξία την στενή κωλοτρυπίδα μου.
- Σου αρέσει μωρή πουτάνα τώρα; Βλέπεις πόσο δύσκολο επάγγελμα διάλεξες;
Εγώ έσκουζα από τον πόνο. Την ίδια στιγμή άκουγα στα αυτιά μου το ειρωνικό γέλιο του Χρήστου και τη φωνή του να λέει...
- δώσ’ της τον κώλο στο χέρι φίλε, αύριο να μην μπορεί να κάτσει πουθενά, ούτε στο αμάξι.
Έτσι και έγινε. Ο Σπύρος με γαμούσε τόσο δυνατά που ένιωθα τον κώλο μου να έχει ανοίξει τελείως. Το αποκορύφωμα ήταν όταν με έβαλαν να γονατίσω στο έδαφος και βάζοντας μου το δίπλωμα στο στόμα, άρχισαν να χύνουν στο πρόσωπο μου σαν τρελή κάνοντας τα πιο αισχρά σχόλια που είχα ακούσει ποτέ μου.
- Κοίτα ρε μαλάκα, τελικά το άξιζε.
- Ναι και κοίτα πως της πάει…
- Αν αποφασίσεις να βγάλεις και επαγγελματικό να μας προτιμήσεις,
- Πουτάνες όλες.
Τα γέλια τους ακόμα ηχούν στα αυτιά μου. Αφού τελείωσαν επάνω μου, ο Σπύρος άνοιξε το πορτ μπαγκάζ του αυτοκίνητου και μου πέταξε ένα κουρέλι.
- Τελείωνε, σκουπίσου βρομιάρα...
Σκούπισα τα χύσια τους με το κουρέλι, όσα μπορούσα βέβαια και καθώς άρχισα να ντύνομαι άκουσα τον Σπύρο να φωνάζει...
- Άντε βρε μαλακισμένο τελείωνε, έχουμε και δουλείες να κάνουμε...
Και συμπληρώνει ο Χρήστος...
- Πάντως αυτή ήταν πιο καυλιάρα από την προηγούμενη.
Τότε ένιωσα μέσα μου πραγματικά πουτάνα και βρώμικη. Ήξερα ότι πουλήθηκα για να πάρω το δίπλωμα, όσο και να με ντρόπιαζε αυτό. Μπήκα στο αμάξι και με οδήγησαν στο σπίτι, χωρίς πολλά λόγια στο δρόμο. Πριν κατεβώ από το αμάξι, με καληνύχτισαν, λέγοντας μου "εις το επανιδείν". Πόσο πρόστυχο από μέρους τους, αλλά και πόσο αληθινό. Ναι καλά διαβάσατε, αληθινό γιατί όσο βρώμικη και αν ένιωθα, ποτέ δεν είχα ξανανιώσει τόσο καυλωμένη στη ζωή μου.
Από εκείνη την ημέρα όλα άλλαξαν. Όπως σας προϊδέασα και στην αρχή, προσγειώθηκα απότομα και αυτό με έκανε να πάρω στροφή 360 μοιρών. Όλο αυτό ήταν κάτι που με ωρίμασε μέσα σε ένα βράδυ. Ασχολήθηκα με τη σχολή μου, σταμάτησα τις πολλές εξόδους και γενικότερα την καλοπέραση. Έκανα και μια σχέση αργότερα που κράτησε για αρκετά χρόνια. Τον "δάσκαλο" τον πετύχαινα πολλές φορές τυχαία στο δρόμο και κάθε φορά με χαιρετούσε σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα. Λες και όλα ήταν ένα όνειρο. Εξακολουθούσε βέβαια να τον διακατέχει εκείνο το ηλίθιο βλέμμα του "τελικά καθόλου" αγάμητου νεαρού. Όσο για ‘μένα... ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το βράδυ για το οποίο τελικά... δεν μετάνιωσα καθόλου.
Υ.Γ. Το δίπλωμα μου, ακόμα έχει επάνω τους λεκέδες, που μου υπενθυμίζουν ότι δεν ήταν απλά ένα όνειρο.
(Copyright protected OW ref: 67260)
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.