Η γυναίκα μου κι εγώ (3ο μέρος)

Το e-mail μου είναι το:

Οι αρραβώνες 28/5/84

Ήταν ένα υπέροχο Μαγιάτικο βράδυ του 1984, με όλες τις ευωδιές της φύσης σε πλήρη ανάπτυξη, όταν συγκεντρωθήκαμε γονείς, συγγενείς και φίλοι των δυο οικογενειών, στο σπίτι της Βέρας στην περιοχή των Θρακομακεδόνων, μια ισόγεια μονοκατοικία με πραγματικά εκπληκτικό κήπο και μια μικρή αλλά πανέμορφη σχεδιαστικά πισίνα, που ήταν εντελώς προστατευμένος από περιοίκους και περαστικούς, με μεγάλες αριζόνες, φρεσκοκουρεμένες, που δεν διέφεραν καθόλου από έναν τοίχο, ύψους 2,5 περίπου μέτρων, για την τελετή των αρραβώνων μας.

Η Βέρα, πανέμορφη όπως πάντα, μ’ ένα μακρύ ολόδροσο φόρεμα μάλλον συντηρητικό, έλαμπε από χαρά, όπως άλλωστε κι εγώ. Το ίδιο χαρούμενος κι ο πατέρας της, ένας ψηλός, αρρενωπός 45άρης περίπου, αθλητικός και πολύ άνετος στη συμπεριφορά του. Το σοκ όμως ήρθε από τη μητέρα της και εντός ολίγου, πεθερά μου.

Εντυπωσιακή, σαραντάρα και κάτι, ψηλή γύρω στο 1.80, με μαλλιά μακριά βαμμένα στο χρώμα του χαλκού, με δυο τεράστια μάτια που μιλούσαν, με σαρκώδη χείλη για ρούφηγμα, στήθος που ξεχείλιζε από το σουτιέν και το λευκό δαντελένιο φόρεμα με το βαθύ ντεκολτέ, κι ένα ιλιγγιώδες άνοιγμα στο ένα πλάι, που με το κάθε βήμα άφηνε ολόκληρο τον μηρό σε κοινή θέα, και που το κρατούσαν στο σώμα της δυο λεπτές σατέν τιράντες.

Το φανταστικό σύνολο αυτής της υπέροχης γυναίκας, συμπλήρωνε η υποψία της βεβαιότητας, ενός εξαιρετικά μικρού εσώρουχου, που πολύ αχνά διαγραφόταν, κι ένα κομψό ζευγάρι ψηλοτάκουνα πέδιλα γεμάτα πετράδια, που σε προκαλούσαν ν’ αρχίσεις το γλείψιμο από εκεί. Η κίνησή της ήταν κάτι μαγευτικό!

Τέτοιο λίκνισμα των γοφών, που ξεκινούσε από την λεκάνη, δεν είχα την τύχη να δω σε γυναίκα. Περπατούσε και έδινε την εντύπωση ότι ο οργασμός της ήταν επί θύραις. Κι όλα αυτά, χωρίς την παραμικρή αίσθηση της χυδαίας πρόκλησης, ούτε και να σου αφήνει το περιθώριο να πεις: «Πω πω! Τι πουτάνα είναι αυτή;», ενώ σίγουρα θα πεις: «Πω πω. Τι μουνάρα είναι!». Η Βέρα, κατάλαβε το «κόλλημα» που έπαθα με την μαμά της και μου ψιθύρισε στ’ αφτί:

-    «Αγάπη μου, να υποθέσω ότι προτιμάς τη μαμά από την κόρη…;»

-    «Όχι μωρό μου, απλά εντυπωσιάστηκα από την γενική της εμφάνιση. Και δεν σου κρύβω ότι, θα ήμουν ευτυχισμένος αν κι εσύ στην ηλικία της ήσουν έτσι».

-    «Και τι θα πεις αγάπη μου αν μάθεις ότι οι γονείς μου κάνουν γυμνισμό εδώ και πολλά χρόνια; Αλήθεια, εσύ θα μ’ άφηνες να κυκλοφορώ ολόγυμνη ανάμεσα σε εκατοντάδες άνδρες;»

-    «Μμμμ… ενδιαφέρον!», είπα. «Ωραίο θέμα για να το συζητήσουμε κάποια στιγμή, αν θέλεις μωρό μου. Πάντως για να μην σ’ αφήσω να αγωνιάς, σου λέω ότι δεν θα είχα κανένα πρόβλημα, αν ήμουν κι εγώ γυμνός, ανάμεσα σε εκατοντάδες γυναίκες!», απάντηση που την έκανε να χαμογελάσει πονηρά.

Περάσαμε μια υπέροχη βραδιά, με τα μάτια μου να είναι καρφωμένα στην πεθερά, που η όλη της συμπεριφορά, η κάθε της λέξη, η κάθε της κίνηση ήταν προσεκτική και διακριτική, επιμελημένα προκλητική και διαχυτική προς όλους. Ήταν ολοφάνερο ότι επρόκειτο για μια εξαιρετικά έμπειρη γυναίκα, με υψηλό επίπεδο αυτοπεποίθησης, απόλυτα σίγουρης για τον εαυτό της, την θηλυκότητα και τον ερωτισμό που εξέπεμπε, χωρίς καμία χυδαιότητα η οτιδήποτε που θα προσέβαλε τον άνδρα της και την οικογένειά της.

Το αγκάλιασμά της και το φιλί που μου έδωσε μετά την ολοκλήρωση της τελετής, τα θυμάμαι ακόμη, κι ας πέρασαν είκοσι τόσα χρόνια. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι, εφόσον όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν με τη Βέρα, θα είχα έναν ακόμη λόγο, για αυτοϊκανοποίηση, έχοντας στο μυαλό μου, την απόλυτη σαραντάρα, που όλοι οι άνδρες μεταξύ είκοσι και τριάντα ετών, έχουμε την κρυφή ελπίδα, ότι θα περάσει απ’ τη ζωή μας και φυσικά απ’ το κρεβάτι μας.

Κατά την διάρκεια των δεκαπέντε μηνών της μνηστείας μας με την Βέρα, τίποτε το συνταρακτικό από ερωτικής πλευράς, διότι δεν ολοκληρώσαμε τη σχέση μας, αφού εκείνη παρέμενε σταθερή στην άποψή της να διατηρήσει την παρθενιά της μέχρι τον γάμο. Μοναδική εξαίρεση, ένα δεκαήμερο κοινών διακοπών στο εξοχικό τους, όταν οι γονείς της έλειψαν, για τις δικές τους διακοπές στις Δαλματικές Ακτές και συγκεκριμένα στο Porec, που όπως εκ των υστέρων έμαθα από τον πεθερό μου, (εκπληκτικός τύπος ακόμη και μέχρι σήμερα στα 65 του), είναι τόπος συνάντησης χιλιάδων ευρωπαίων γυμνιστών.

Στο δεκαήμερο αυτό, η γλυκιά μου Βέρα, μου αποκάλυψε έναν άλλο εαυτό, εντελώς διαφορετικό από εκείνον που είχα γνωρίσει μέχρι τότε. Λες και η απουσία των γονέων της την απελευθέρωσε, κι έγινε πολύ πιο διαχυτική, πιο ερωτική, επιζητούσε το χάδι, τις τολμηρές συζητήσεις σεξουαλικού περιεχομένου, κι όλα αυτά συνοδευόμενα μ’ ανάλαφρο ντύσιμο, κυρίως με πολύ κοντά μπλουζάκια με λεπτές τιραντούλες, φυσικά χωρίς σουτιέν, που μόλις κάλυπταν τον καλοσχηματισμένο κώλο της.

Δεν έχανα ευκαιρία λοιπόν να την καταβρέχω, έτσι ώστε να κολλάει το μπλουζάκι στο κορμί της, οι μεγάλες θηλές και οι ρώγες της να διαγράφονται ολοκάθαρα, κι ο πούτσος μου να κάνει τη δική του επανάσταση. Παρόλα αυτά, δεν κατάφερα να την πείσω να πετάξει πια από πάνω της το ολόσωμο μαγιό που φορούσε στην παραλία και να βάλει κάποιο μπικίνι, να δει κι ο ήλιος το υπέροχο, νεανικό, σφιχτό κορμί της. Σαν κύριο επιχείρημα στην προσπάθειά μου αυτή, χρησιμοποιούσα το γεγονός ότι, η μητέρα της, αν και σαράντα τόσων ετών, έκανε γυμνισμό, κάτι που η ίδια μου είχε πει.

Τελικά, το δεκαήμερο αυτό, θα μπορούσα να το ονομάσω «το δεκαήμερο της γλώσσας», όχι μόνο λόγω των πολλών καυτών συζητήσεων περί τα σεξουαλικά, αλλά κυρίως γιατί κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε, γλείφοντας εγώ μεν ρώγες, βυζιά, κώλο και φυσικά το κοντοκουρεμένο μουνάκι της, που σχεδόν πάντα, ήταν υγρό.. εκείνη δε, απολάμβανε το καυλί μου, κάνοντας καταπληκτικές πίπες, σαν να ήθελε να με αποζημιώσει από την στέρηση του καυτού της κόλπου και να αποδείξει ότι ήταν γνήσια κόρη της εκπληκτικής πεθεράς μου...

Τις τελευταίες τρεις - τέσσερις μέρες, ήταν έντονη η επιθυμία της να γευτεί στη γλώσσα της το καυτό μου σπέρμα, που μέχρι τότε, της άρεσε να το νιώθει στο στήθος της και να το απλώνει με τα δάχτυλά της παντού. Η έκφραση του προσώπου της ήταν κάτι το συγκλονιστικό, όταν άπλωνε το σπέρμα στα στήθη της και συγχρόνως έγλειφε ηδονικά ένα - ένα τα μακριά της δάχτυλα, ρουφώντας τα βαθιά μέχρι τον λάρυγγά της. Την πρώτη φορά που έχυσα στο στόμα της, ήταν τόση η καύλα της, που ήμουν βέβαιος ότι θα ζητούσε να γαμηθεί! Κάτι τέτοιο όμως, δυστυχώς, δεν έγινε.

Εκείνα που μου έχουν μείνει έντονα στη μνήμη, από την περίοδο της μνηστείας μας, είναι αφενός η εξαιρετική τεχνική της όταν μου τον έπαιρνε στο στόμα με πραγματική λατρεία, συνδυάζοντας χείλη, γλώσσα, ουρανίσκο και δάχτυλα, σε σημείο που κυριολεκτικά, τον εξαφάνιζε μέσα στο στόμα της, δίνοντάς μου την αίσθηση ότι θα με ρουφήξει ολόκληρο. Κι όλα αυτά, όχι μόνο για ικανοποιήσει εμένα, αλλά γιατί έδειχνε να λατρεύει το καυλί μου! ]

Το δεύτερο, είναι η καύλα που ένιωθε, όταν της έγλειφα την κωλοτρυπίδα. Στηνόταν στα τέσσερα και οι ωθήσεις της λεκάνης της ήταν τόσο έντονες, που νομίζω ότι θα ήταν πανευτυχής αν ήταν δυνατόν να χώσω ολόκληρη τη γλώσσα μου μέσα της. Το ίδιο συνέβαινε κι όταν μερικές φορές, ακούμπησα το καυλί μου εκεί. Πραγματικά, πολλές φορές είχα την ψευδαίσθηση ότι την άκουσα να μου λέει: «Έλα αγάπη μου… έλα. Σπρώξε λίγο ακόμη. Χώσ’ τον μέσα. Τρύπησέ με. Γάμησέ με!».

Τη στιγμή όμως που ήθελα ένα τσακ, για μπω μέσα στον υπέροχο κώλο της, εκείνη υποχωρούσε. Ήταν φανερό όμως ότι η στιγμή που τα 18 μου εκατοστά, θα εισχωρούσαν μέσα της, δεν ήταν μακριά. Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία, ότι η μικρή μου Βέρα, στα παιχνίδια με τον εαυτό της, έπαιρνε ξεχωριστή ηδονή από την μικρή της ροζ τρυπούλα, είτε με τα δαχτυλάκια της, είτε με κάποιον από τους πολλούς δονητές της μητέρας της, που όπως εκείνες τις μέρες μου αποκάλυψε, είχε ανακαλύψει, κρυμμένους (;) μέσα σ’ ένα από τα τέσσερα (!) συρτάρια με εσώρουχα της.

Η ευχαρίστηση που ένιωσε όταν ο δονητής άγγιξε τις ρώγες της ήταν αρκετή, έτσι ώστε να τολμήσει το άγγιγμα της σαφώς υπερμεγέθους κλειτορίδας της. Μιας κλειτορίδας, που όλες αυτές τις μέρες, την είχα ανάμεσα στα χείλη μου, σκληρή, υπερήφανη και που εύκολα προσέφερε πολλούς, επαναλαμβανόμενους και δυνατούς οργασμούς στη Βέρα, συνοδευόμενους από δυνατές κραυγές και αναστεναγμούς καύλας, όπου διαπίστωσα ότι η Βέρα, δεν ήταν μόνο ηφαίστειο, αλλά ανήκε στην κατηγορία των πολυοργασμικών. Όταν δε έχυνε, τα υγρά της πετάγονταν από το μουνάκι της σαν σιντριβάνι και δυο και τρεις φορές!

Κάπως έτσι λοιπόν, πέρασε το υπόλοιπο διάστημα που ήμασταν αρραβωνιασμένοι, ενώ όσο πλησίαζε η ημέρα του γάμου, ένιωθα περισσότερο την αγάπη της, αλλά και την αγάπη των πεθερικών μου, που έκαναν τα πάντα, προκειμένου να είμαστε ευτυχισμένοι.

Αποκορύφωμα της αγάπης τους, ήταν το πάρτι που οργάνωσε η καταπληκτική πεθερά μου, στον κήπο του σπιτιού τους, όταν πήρα το πτυχίο μου από το πολυτεχνείο και το πλήρως εξοπλισμένο τεχνικό γραφείο που μου δώρισε ο πεθερός μου...

Συνεχίζεται...