Η γυναίκα μου κι εγώ (4ο μέρος)

Το e-mail μου είναι το:

Οι μαλακίες που απόλαυσα, τις επόμενες μέρες, έχοντας στο μυαλό μου, την απίστευτα ζεστή και σφιχτή κορμάρα της πεθεράς μου, που την είχα αγκαλιά αρκετές φορές χορεύοντας μαζί της εκείνο το βράδυ, θα μου μείνουν αξέχαστες!

Όπως αξέχαστη θα μου μείνει, αλλά και σε εκείνη όπως μου ομολόγησε μερικά χρόνια αργότερα, η ντροπή που ένιωσα, όταν χορεύοντας ένα μπλουζ μαζί της, το καυλί μου δυσανασχέτησε από την ασφυκτική πίεση που ασκούσε το μουνί της απίθανης αυτής μουνάρας πάνω στον μηρό μου, αλλά και από το σφίξιμο που έκανε με τα μπούτια της στο πόδι.

Όταν τις πρωινές ώρες έφυγε κι ο τελευταίος καλεσμένος, με σκυμμένο κεφάλι της ζήτησα συγγνώμη για το συμβάν. Εκείνη, ψύχραιμη, χαμογελαστή κι αγέρωχη, με μια εκπληκτική φιλήδονη έκφραση διάχυτη στο πρόσωπό της, μου ψιθύρισε στο αφτί αγγίζοντας το με τα χείλη της:

-    «Ξέχνα το αγόρι μου. Ένα τεστ έκανα, για να βεβαιωθώ ότι η κόρη μου δεν θα στερηθεί αυτό που εγώ λατρεύω...», και συμπλήρωσε: «Είμαι σίγουρη ότι η μικρή, μου έμοιασε σ’ αυτόν τον τομέα!»

Ο γάμος μας έγινε λίγους μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο του ‘85, με πλήθος καλεσμένων, λόγω του τεράστιου κύκλου γνωστών και φίλων, κυρίως από το δικό τους περιβάλλον.
Εγκατασταθήκαμε στο σπίτι των Θρακομακεδόνων, από το οποίο αποχώρησαν οι γονείς της Βέρας και μεταφέρθηκαν σ’ ένα ωραίο διαμέρισμα που είχαν, στα βόρεια προάστια. Το γαμήλιο ταξίδι μας ήταν μαγευτικό.

Περάσαμε 14 ημέρες σ’ ένα υπέροχο σαλέ στο Ίνσμπρουκ της Αυστρίας, χειμώνας γάρ και 13 νύχτες ασταμάτητου σεξ. Οι υποψίες μου ότι η Βέρα είναι πολυοργασμική επιβεβαιώθηκαν στο έπακρο. Οι οργασμοί της αμέτρητοι κάθε φορά, με τα υγρά της να εκτοξεύονται σαν πίδακας!

Όλα αυτά τα όμορφα από πλευράς αναμνήσεων, είναι δυστυχώς, αρκετά πίσω πλέον. Τα χρόνια πέρασαν, εγώ δημιούργησα ένα αξιόλογο τεχνικό γραφείο με πολλή δουλειά, η οποία δυστυχώς δεν μου αφήνει τόσο ελεύθερο χρόνο όσο θα ήθελα και η Βέρα, στα 42 της πλέον, είναι ομορφότερη από ποτέ! Στα χνάρια της μητέρας της. Όχι μόνο εμφανισιακά, αλλά και σαν τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς.

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά… Τα πρώτα δέκα χρόνια του γάμου μας, ήταν κάτι παραπάνω από ευτυχισμένα, με μένα να έχω ρίξει το κύριο βάρος στην επαγγελματική μου ανέλιξη, ώστε να αποκτήσουμε οικονομική ανεξαρτησία και άνεση. Αυτό βέβαια, απαιτούσε ατέλειωτες ώρες εργασίας και βέβαια πολύ κόπο.

Αυτό όμως, δεν δημιουργούσε κάποιο πρόβλημα στις σχέσεις μας με τη Βέρα, γιατί κι εκείνη, προσπαθούσε να πάρει το πτυχίο της από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Οι σεξουαλικές μας σχέσεις ήταν απόλυτα ικανοποιητικές, με τη Βέρα να εξακολουθεί να δίνει τον καλύτερό της εαυτό, στο στοματικό. Πραγματικά, δεν χόρταινε να τον έχει στο στόμα της. Η ευχαρίστησή της ήταν και είναι μοναδική όταν τον παίρνει στο στόμα της.

Ακόμη και μέχρι σήμερα, δεν υπήρξε ούτε ένα πρωινό αργίας, που δεν θα πήγαινα δηλαδή στο γραφείο μου, που να μην ξεκίνησε η μέρα μου, με μια απολαυστική πίπα από τη Βέρα! Το μόνο αρνητικό, ήταν, κι εξακολουθεί να είναι, το ότι δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε ένα ή περισσότερα παιδιά, παρά τις προσπάθειές μας και τις άπειρες επισκέψεις σε γιατρούς, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Όλα αυτά τα χρόνια, όπως είναι φυσικό, δημιουργήσαμε πολλές φιλικές σχέσεις. Μερικές, διατηρούμε μέχρι σήμερα, απλά, γιατί ταιριάξανε τα χνώτα μας, όπως λέμε.

Με δυο - τρία ζευγάρια από αυτούς, έχουμε γίνει κολλητοί και βρισκόμαστε σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο, είτε στα σπίτια μας, είτε κάπου έξω για φαγητό, διασκέδαση ή κάποια εκδρομή. Οι χειμωνιάτικες εκδρομές μας έχουν προορισμό κάποιο χιονοδρομικό κέντρο, τα δε καλοκαίρια, αρματώνουμε το φουσκωτό μας και αρμενίζουμε για ήσυχες ερημικές παραλίες ή κοσμοπολίτικα νησιά.

Κι ενώ όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν και ένιωθα μια απέραντη ευτυχία γιατί όλα ήταν τέλεια σ’ αυτό το κορίτσι και της έλεγα πόσο είμαι τυχερός που ήρθε στην ζωή μου και το πίστευα. Ξαφνικά, άρχισαν οι προβληματισμοί μου, με κάποιες αλλαγές στη συμπεριφορά της Βέρας...

Συνεχίζεται...