Κυνηγώντας την μούσα μου στην Αθήνα

"Καλημέρα. Πως είστε, το ονομά σας;"

Η γνωριμία μας έγινε σε σελίδα γνωριμίων όπου αναζητούσα παρέα στις κάμποσες ώρες μοναξιάς που έχω στη διάθεση μου στο συννεφιασμένο, μουντό κ ίσως ψυχοπλακωτικό Λονδίνο (άλλοι το βρίσκουν ρομαντικό, σημασία λίγη έχει). Πάντα προσεγγίζω και μιλάω στις γυναίκες που γνωρίζω στην εικονική ή στην πραγματική μου ζωή στον πληθυντικό. Έτσι και στη δεσποινίδα (νόμιζα) με το αρχαιοελληνικό όνομα. Εγώ 26, αυτή διαφημίστρια, 6 χρόνια μεγαλύτερη μου.

Οι κουβέντες μας στην αρχή γενικές, όπου σε κάποια στιγμή της ξέφυγε πως είναι παντρεμένη. Δε σοκαρίστηκα, δε με απασχόλησε. Είχαμε αναπτύξει μια ιδιαίτερα ευχάριστη επικοινωνία και κουβεντιάζαμε για ώρες. Από την αρχή και εγώ ειλικρινής μαζί της για τη σχέση μου που βρίσκεται στην Ελλάδα. Κάτι που κάνω για να αποτρέπω τη συνομιλήτρια μου αλλά και τον εαυτό μου να υποπίπτει σε αμαρτίες (και πάλι έτσι νόμιζα), που στο πρόσφατο παρελθόν ήταν πολλές. Δειλά, δειλά για να μην παρεξηγηθώ και με πολύ σεβασμό αποφάσισα να της ζητήσω φωτογραφία ώστε να έχω μια άποψη για τον ανθρωπο που επικοινωνω. Δεν αρνήθηκε. Η φωτογραφία έφτασε. Μαυρισμένη και χυμώδης με σαρκώδη χείλη και λάγνο βλέμμα. Τα μαλλιά της πιασμένα. Υπέροχος λαιμός. Χαρακτηρισμοί που εκφράζονται βέβαια εκ των υστέρων. Πέρασαν και τότε από το μυαλό μου, στιγμιαία όμως. Η φύση των συζητήσεων μας δεν ήταν τέτοια που να επιτρέπει διαφορετικές σκέψεις. Η επικοινωνία μας εξελίχτηκε σιγά σιγά και σε τηλεφωνική.

Δυναμική και σίγουρη για τον εαυτό της πάντα μου διαλαλούσε πως ακόμα δεν έχει γεννηθεί ο άντρας που θα την κάνει να απατήσει το γάμο της αν και εργάζεται στο χώρο της τηλεόρασης όπου οι πειρασμοί είναι πολλοί. Εγώ απλά χαμογελούσα με όλες αυτές τις βαρύγδουπες δηλώσεις. Κάποια στιγμή, σχεδόν ένα μήνα με εμένα ακομά να της απευθύνομαι στον πληθυντικό, και ενώ μιλούσαμε στο τηλέφωνο με ρώτησε πως και δεν της την έχω πέσει ακόμα καθώς ο οποιοσδήποτε θα είχε κάνει κάποια κίνηση, κάποιο υποννοουμενο μέχρι τότε. Η απάντηση μου; Αγαπητή μου κυρία, μην με προκαλείτε και μη μπλέκετε σε παιχνίδια που δε γνωρίζετε πως παίζονται. Το εννοούσα. Αυτή επέμενε. Καλώς, λοιπόν. Έκλεισα το τηλέφωνο και της ζήτησα να συνεχίσουμε απο τον υπολογιστή.

"Είμαστε στο εξοχικό σου στο Λαγωνήσι. Χτυπάει η πόρτα. Ρωτάς ποιος είναι. Η πόρτα κλείνει πίσω μας........"

Μεταφερόμενοι μετά από λίγη ώρα πίσω στο γραφείο της δυναμικής διαφημίστριας, αναστατωμένη μπροστά στην οθόνη αυτή τρέμει. Σταυρώνει συνεχώς τα πόδια της. Με παρακαλά να σταματήσω. Το εσώρουχο της είναι μούσκεμα, το μουνάκι της πλυμμηρισμένο την καίει. Υποφέρει. Προσπαθεί να συνέλθει για να συνειδητοποιήσει τι της έχει συμβεί.

Για πολλές μέρες στη συνέχεια επέστρεφε στο σπίτι με τα εσώρουχα της ποτισμένα τις ηδονές των φανταστικών μας ιστοριών. Πρόστυχα μηνύματα στο κινητό κατά τη διάρκεια των συναντήσεων της στην εταιρεία, όταν βρισκόταν με τον άντρα της, όταν είχε καλεσμένους στο σπίτι. Οι αρχικές δηλώσεις της έχουν δώσει τη θέση τους σε σχέδια για τις συναντήσεις μας κατά την καλοκαιρινή μου επίσκεψη στην Ελλάδα.

Σε θέλω, σε θέλω τόσο πολύ. Έιναι η μούσα μου. Απο τις φωτογραφίες της πλάθω ιστορίες στο μυαλό μου για το πως θα απολαύσω το κορμί της, το πως θα γευτώ τα υγρά της. Εκεί για να υπηρετώ κάθε της επιθυμία. Μια ιδέα που εξελίσσεται σε φετίχ μου, την τρελαίνει περισσότερο απ" όλες. Να ξυρίσω το μουνάκι της.

Είμαι πια στην Ελλάδα. Η επιθυμία μου να τη συναντήσω μεγάλη, η δική της επίσης, αναμεμιγμένη όμως με φόβο και διστακτικότητα. Τη μια στιγμή συμφωνεί, την άλλη κάνει πίσω. Της ζητώ να τη δω έστω και από μακρυά. 20 μέρες στην Ελλάδα αναλώνονται σε μηνύματα, τηλέφωνα και ένα διαρκές κυνηγητό απο μέρους μου. Ερχόμαστε στην προηγούμενη Παρασκευή. Είμαι σε επαγγελματική συνάντηση κάπου στο κέντρο. Με το που τελειώνω και μπαίνω στο αυτοκίνητο διαβάζω μήνυμα της.

"Μάντεψε που είμαι"

Την παίρνω τηλέφωνο.

"Είμαι Κολωνάκι και πίνω καφέ"

Εκείνη τη στιγμή σταματημένος στο φανάρι στη Φιλολάου, το αποφασίζω. Σήμερα δε μου τη γλυτώνει. Στρίβω δεξιά. Έρχομαι της λέω.

Όχι, μην έρθεις, απαντά τρομαγμένη. Ετοιμάζομαι να φύγω. Είμαι Τσακάλωφ και πηγαίνω προς το αυτοκίνητο για να γυρίσω πίσω. Με περιμένει ένας φίλος μου. Μου το κλείνει. Συνεχίζω να την παίρνω αλλα δεν απαντά.. Φοβισμένη σίγουρα σκέφτομαι, αλλά και κολακευμένη συνάμα. Σε 5 λεπτά απο τη Φιλολάου έχω φτάσει. Σταματημένος στην πλατεία του Κολωνακίου συνεχίζω να την καλώ και να κοιτάζω για το αυτοκίνητο της. Ξεκινάω για Τσακάλωφ με την ελπίδα πως δε θα έχει φύγει ακόμα. Αγωνία και προσμονή να την αντικρύσω έστω και για λίγο. Τρέμω. Μπλέκω στα στενά με το αυτοκίνητο. Μου απαντά επιτέλους.

"Είμαι Τσακάλωφ, που βρίσκεσαι;"

"Αααααααααχ, έχω φύγει. Είμαι μπροστά στη Βουλή."

Παίζει μαζί μου και το απολαμβάνει, μα δε θυμώνω. Τυφλωμένος από πόθο θέλω να την αντικρύσω.

"Περίμενε με"

"Δε μπορωωωωωωωώ, έχω αργήσει. Είμαι μπροστά στο Πολεμικό Μουσείο τώρα."

Τραβάει ναζιάρικα τη φωνή της.

Κίνηση, φανάρια. Έχω μπλέξει. Απελπίζομαι. Αυτή γελάει. Στρίβω δεξιά. Φτάνω στο Χίλτον, περίμενε με.

"Ειμαι στο Γυάλινο Πύργο στο Μαρούσι"

"Κάνε δεξιά και περίμενε με"

"Δε μπορωωωωωωωώ, έχω αργήσει. Με περιμένουν στο Χαλάνδρι"

Δε μιλάω, αριστερά δεξιά, περνάω με κόκκινα.

"Καλά εντάξει, πηγαίνω σιγά σιγά για να με προλάβεις", την ακούω επιτέλους να λέει.

Τη βλέπω από μακρυά μέσα στο ανοιχτό της αυτοκίνητο. Μου σηκώνει το χέρι. Βγαίνουμε απο την Κηφισίας, είναι μόνο πια 2 αυτοκίνητα μπροστά μου.

"Σταμάτα το αυτοκίνητο". Αυτή συνεχίζει να γελάει. Επιτέλους το κάνει. Βγαίνω και την πλησιάζω. Στέκομαι δίπλα της. Εμφανώς ταραγμένη θέλει να φύγει. Αποφεύγει ακόμα και να με κοιτάξει. Γέρνω πάνω απο το αυτοκίνητο, την πλησιάζω και προσπαθώ να τη φιλήσω. Προσπαθεί να με διώξει. Στα λίγα δευτερόλεπτα που είχαμε επαφή πρόλαβε η αύρα της και με κυρίευσε, το άρωμα της με ζάλισε. Φεύγω μου είπε. Έβαλε μπρος και εξαφανίστηκε πριν καν προλάβω να μπω στο δικό μου αυτοκίνητο.

Εγώ χαμογελούσα, την είχα πια δει. Έκανα μια μικρή προσπάθεια να την ακολουθήσω στην Κηφισίας αλλά χάθηκε.

Τα μηνύματα της στο κινητό μου πάλι μπερδεμένα. Η άρνηση έπαιρνε το μέρος του πόθου και τανάπαλιν. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν υπομονή. Τη Δευτέρα μου είχε υποσχεθεί πως θα βρεθούμε. Φοβόταν που θα καταλήγαμε, γι αυτό μου είπε να πάω απο την εταιρεία της να πιούμε καφέ ώστε να νιώθει σίγουρη πως δε θα κάνω και δε θα υποκύψει και αυτή σε κάτι.

Δευτέρα πρωί. Μπαίνω στην εταρεία της και την παίρνω τηλέφωνο. Σε περιμένω στην είσοδο. Την αντικρύζω. Φοράει παντελόνι, άσπρη μπλούζα με βαθυ ντεκολτε που τονίζει το στήθος της και απο πάνω ενα καφτάνι. Ασημί σανδάλια και νύχια προσεγμένα και βαμμένα. Η μεγάλη μου αδυναμία. Το βλέμμα μου δε μπορεί να ξεκολλήσει απο τα πόδια της. Θέλω τόσο πολύ να τα πάρω στο στόμα μου. Δε θα πάμε στο γραφείο σου, ρωτάω. Δεν επιτρέπεται μου λεει, θα πάμε στην αίθουσα συναντήσεων.

Μπήκαμε σε μια μεγάλη αίθουσα συναντήσεων. Ένα μεγάλο ελλειπτικό τραπέζι με καρεκλες. Παρατηρούσα με προσοχή το χώρο. Ένας προτζέκτορας στο ταβάνι, μια τηλεοραση. Ηχεία στους τοίχους. Χμ, σκεφτηκα. Δεν ειναι και άσχημα εδω. Αποκλείεται να μας δει κανείς. Καθήσαμε δίπλα και ξεκινήσαμε να κουβεντιάζουμε γενικά. Μου μιλούσε για τον άντρα της, για το πως πέρασε το Σ/Κ. Της απάντησα πως τη θέλω. Την παρατηρούσα. Το βλέμμα μου την έγδυνε στην κυριολεξία. Τα μάτια μου καρφωμένα στα χείλη της, στο στήθος της. Πόσες φορές φαντασιώθηκα πως τελειώνω πάνω τους. Η αμηχανία, ο πόθος, η προσμονή, ο φόβος του χώρου παλεύαν μέσα της. Ενιωθα πως έτρεμε. Προσπαθούσε να με αγνοήσει και συνεχίζε να μιλάει. Έφερα την καρέκλα μου πιο κοντά της. Μην πλησιάζεις μου λέει, μπορεί να μπει κανείς. Θέλω να γευτώ τα χείλη σου. Θέλω και εγώ, σε θέλω τόσο πολύ, απαντά αλλα δε γίνεται εδώ. Την αγνόησα. Πλησιάσα, προσπάθησε να απομακρυνθεί αλλά την τράβηξα κοντά μου για να τη φιλήσω. Κάπως άτσαλα. Η αλήθεια είναι πως και εγώ μέσα μου φοβόμουν την αντίδραση της. Λυτρώθηκα, τα χείλη μας σε επαφή. Η γλώσσα μου στο στόμα της. Με σφίγγει πια κοντά της. Η γλώσσα της κάνει έρωτα στη δική μου. Τα χέρια μου ταξιδεύουν στην πλάτη της, στο στήθος της. Κράτησε μόνο για λίγα δευτερόλεπτα. Αποτραβήχτηκε. Τι κάνεις μου φώναζει, θα μπει κανείς. Πες κάτι να ηρεμήσω.

Η καρδιά μου πάει να σπάσει μου δηλώνει. Πιάσε να δεις. Πλησιάζω το χέρι μου και το βάζω μέσα από τη μπλούζα της. Πριν προλάβει να αντιδράσει, έχω αγγίξει τη ρώγα της. Τραβιέται και πάλι.

Κάθεται σταυροπόδι μπροστά μου. Της μιλάω, κατεβάζω το χέρι μου παράλληλα και ακουμπάω τα δάχτυλα των ποδιών της. Γαλλικό μανικιούρ. Η αδυναμία μου. Θέλω να τα πάρω στο στόμα μου. Μη, μου λεει προσπαθωντας να με επαναφέρει.

Η κουβέντα συνεχίζεται. Την τράβηξα και πάλι κοντά μου για λίγα δευτερόλεπτα βγαλμένα απο τις φαντασιώσεις μας. Τη φίλησα στο λαιμό, πίσω απο το αυτί. Η γλώσσα μου αργά την ανακαλύπτε. Κατέβηκα προς το στήθος της. Το χέρι μου ανάμεσα στα ανοιχτα της πόδια πιέζε το καυτο μουνάκι της. Πόσο ποθούσα εκείνη τη στιγμή να το γευτώ.

Είχε πια απελευθερωθεί. Θέλω τόσο πολύ να με πάρεις στο στόμα σου της είπα. Και εγώ αλλα δε γίνεται εδώ. Δεν άκουγα τίποτα. Κάθομουν απεναντί της. Ξεκούμπωσα το κουμπι του παντελονιου μου. Μη, μου λεει, θα μπει κανείς και πλησιάζει το χέρι της να με αποτρέψει. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε πόσο καυλωμένος ήμουν γι αυτή. Ακούμπησε, καθώς προσπαθούσε να με συγκρατήσει το χέρι της, την πούτσα μου. Κόμπιασε. Έγειρε πίσω στην καρέκλα και παραπονέθηκε, τον θέλω στο στόμα μου τόσο πολύ αλλά δε γίνεται εδώ. Την αγνόησα και πάλι και ξεκουμπωσα και το φερμουάρ. Η ίδια σκήνη επαναλήφθηκε. Στην προσπάθεια της να με αποτρέψει πάλι ήρθε σε επαφη με το αντικείμενο του πόθου της. Γιατι με βασανίζεις έτσι, μου έλεγε. Χαμογέλασα κ σηκώθηκα. Πήγα προς την πόρτα και κλείδωσα αθόρυβα. Επέστρεψα μπροστα της. Κατέβασα λίγο το εσωρουχο μου και εμφανίστηκε το πουτσοκέφαλο. Κόκκινο και απίστευτα ερεθισμένο αναζητούσε το στόμα της. Πονούσα από την καύλα μου γι αυτήν. Πάρτο λίγο στο στόμα σου της είπα. Υπάκουσε, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το βύθισε σιγά σιγά. Καθώς χανόταν στο στόμα της τα μάτια μου έκλειναν, βυθιζόμουν πια στο φανταστικό. Η ζεστασιά του στόματος της απερίγραπτη. Αργές παλινδρομικές κινήσεις. Τα χείλη της να διαγράφουν αργά και βασανιστικά κάθε φλέβα. Το άλλο της χέρι με χούφτωνε και με τραβούσε παράλληλα κοντά της για να με πάρει όλον μέσα της. Μου χάιδευε τα αρχίδια, σταματούσε και κρατούσε μόνο το κεφαλάκι στο στόμα της ενώ με το χέρι της με μαλάκιζε. Το σώμα μου σχημάτιζε τόξο, έγερνα και ακουμπούσα πίσω στον τοίχο για να μην πέσω. Τα πόδια μου έτρεμαν.

Ξαφνικά σταμάτησε και σηκώθηκε απο την καρέκλα. Πρέπει να σταματήσουμε μου είπε, μπορεί να έρθει κανείς. Το μόνο που έκανα ήταν να την σπρώξω να ξανακάτσει στην καρέκλα για να με ξαναπάρει μέσα της. Την περισσότερη ώρα είχα τα μάτια μου κλειστά, δεν έβλεπα τι μου έκανε. Δάγκωνα τα χείλη μου μόνο για να μη φωνάξω και ακουστούμε. Αυτή, τον είχε στο στόμα της, με έσφιγγε κοντά της και τον εξαφανιζε. Με είχε ολο μέσα της και μπορούσα να νιώσω τη γλώσσα της να μου γλύφει το κάτω μέρος της πούτσας, να με σαλιώνει, να μου κάνει παιχνίδια. Με τα χέρια μου μέσα στα μαλλιά της την έσπρωχνα για να την πάρω, να της γαμήσω το στόμα. Όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα. Κατάφερα να ανοίξω τα μάτια και να ψιθυρίσω, ετοιμάσου, τελειώνω. Την κοιτούσα. Οταν με άκουσε, δε σταμάτησε να κάνει παλινδρομικές κινήσεις, της περιόρισε όμως μονο στο πουτσοκέφαλο. Γρήγορες και κοφτές, το είχε φυλακίσει με τα χείλη της και περίμενε να με γευτεί. Με ρουφούσε και περίμενε. Ζαλιζόμουν, αδυνατούσα να σταθώ. Τα μάτια μου κλειστα και πάλι, βίωνα την απόλυτη φαντασίωση. Ένιωθα το σπέρμα μου να καταλήγει στο στόμα της ενώ συνέχιζε να με γλύφει. Όταν κατάλαβε πως τελείωσα με ξαναπήρε και πάλι όλον μέσα της μερικές φορές και στη συνέχεια έβγαλε τη γλώσσα της, με λαχτάρα με καθάρισε και με κοίταξε. Την τράβηξα κοντά μου και τη φίλησα. Έγειρα στην καρέκλα, προσπαθώντας να συνέλθω. Σηκώθηκα και πάλι προς την πορτα, ξεκλείδωσα και επέστρεψα στη θέση μου.

Κάθησα απέναντι της αποκαμωμένος και την κοιτούσα προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι είχε μόλις συμβει. Αν και δεν υπήρχε πια ούτε κραγιόν, ούτε μεικ απ πια στο πρόσωπο της, παρά μόνο λίγη πράσινη σκιά στα μάτια της, ήταν τόσο όμορφη, ήταν η προσωποίηση των φαντασιώσεων μου.