Η ιστορία:
Κατά τις 10, χτύπησε το κουδούνι και εμφανίστηκαν δυο φίλοι του θείου, ο Αλέξανδρος και ο Γιώργος. Δεν έρχονταν τόσο συχνά και η επίσκεψη τους, τέτοια ώρα και τέτοια μέρα μου έκανε εντύπωση στην αρχή, αλλά είπαν ότι είχαν έρθει για κάτι ψώνια σε ένα κοντινό κατάστημα και είπαν να σταματήσουν για ένα καφεδάκι.
Κάποια στιγμή μετά από καμία ωρίτσα, χτύπησε το τηλέφωνο. Από τον τρόπο που μιλούσε η θεία μου, κατάλαβα ότι κάτι πολύ σοβαρό είχε συμβεί και έπρεπε να φύγουν αμέσως μαζί με τον θειούλη. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεμείνω με τον Γιώργο και τον Αλέξανδρο, τους οποίους παρακάλεσε ο θείος να μείνουν μαζί μου για να με προσέχουν επειδή ήμουν πολύ χάλια και εκείνοι δέχτηκαν χωρίς καμία αντίρρηση. Άκουσα τον Αλέξανδρο να λέει με ενθουσιασμό "εννοείται ρε Γιώργο, το συζητάς; Θα αφήσουμε την μικρούλα μόνη της;" αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα ακολουθούσε.
Από την μία εγώ λοιπόν ξαπλωμένη στο υπνοδωμάτιο, να αισθάνομαι εντελώς χάλια και από την άλλη ο Γιώργος με τον Αλέξανδρο που κάθονταν στο σαλόνι και το μόνο που άκουγα ήταν κάτι ψίθυροι. Πρέπει να με είχε πάρει ο ύπνος ή να ήμουν σχεδόν σε λήθαργο όταν μετά από περίπου δέκα λεπτά ήρθε ο Αλέξανδρος στο δωμάτιο να με ρωτήσει αν είμαι καλά, αν θέλω να μου φέρει κάτι να πιώ ή αν μήπως θέλω να μου τρίψει την πλάτη για να αισθανθώ καλύτερα. Του είπα όχι και τον ευχαρίστησα.
- Άσε τα νάζια μικρούλα μου, απάντησε. Θες δεν θες εγώ θα σε τρίψω γιατί τέτοιου είδους πυρετοί είναι επικίνδυνοι.
Νόμιζα πως έκανε πλάκα και χαμογέλασα.
- Γιατί χαμογελάς;… με ρώτησε. Φαίνομαι να κάνω πλάκα;
και πριν προλάβω να του απαντήσω, φώναξε τον Γιώργο να έρθει γρήγορα μέσα. Σε χρόνο μηδέν και μην μπορώντας να πιστέψω στα μάτια μου ήρθε γρήγορα ο Γιώργος, μου τράβηξε το πάπλωμα και προσπάθησε με μια απότομη κίνηση να μου ανοίξει το πάνω μέρος της πυτζάμας μου.
- Όχι τόσο εύκολα... όχι εγώ…
σκέφτηκα και προσπάθησα να του χιμήξω, αλλά ο Αλέξανδρος πρόλαβε και μου έπιασε τα χέρια με δύναμη αφαιρώντας μου κάθε ελπίδα αυτοάμυνας. Ο Γιώργος, αφού μου έριξε μια σφαλιάρα για να με τιμωρήσει που προσπάθησα να προστατέψω τον εαυτό μου, μου τράβηξε βίαια την πυτζάμα, σπάζοντας τα κουμπιά της και μου έσκισε το σουτιέν. Όταν είδε τα μικρά καλοσχηματισμένα στήθια μου που έκαιγαν από τον πυρετό, έκανε σαν τρελός. Έπεσε πάνω μου και άρχισε να μου τα φιλάει, να τα γλείφει και να δαγκώνει τις μικρές αλλά ερεθισμένες εκείνη την στιγμή ρογούλες μου. Τότε, έχοντας χάσει πλέον κάθε έλεγχο, άρπαξε το παντελόνι της πυτζάμας, μαζί με το εσώρουχο και τα αφαίρεσε μια κίνηση. Ο Αλέξανδρος συνέχισε να μου κρατάει σφιχτά τα χέρια αλλά πλέον το στόμα του είχε πάρει την θέση στα σημεία που ήταν στιγμές πριν τα χείλη του Γιώργου.
- Αν δεν με αφήσετε μαλάκες και οι δύο, θα το πω στο θείο και θα σας γαμήσει…
του είπα ουρλιάζοντας και κλαίγοντας ταυτόχρονα, απελπισμένη, ενώ ταυτόχρονα κλωτσούσα όσο μπορούσα τον Γιώργο που έδινε μάχη για να κρατήσει ανοιχτά τα πόδια μου.
- Είσαι ηλίθιο πουτανάκι, έτσι; Δεν κατάλαβες ότι όλο αυτό είναι μια σκηνοθετημένη φάση, από τον ίδιο τον θειούλη σου τσουλάκι;
Είπε με ειρωνικό τόνο και ένα ανατριχιαστικό ύφος ο Αλέξανδρος και πάγωσα. Ένιωσα ότι σταμάτησε η καρδιά μου.
- Ο καλός θειούλης σου, μας είπε τι είδους νυμφίδιο είσαι και μας πρότεινε να έρθουμε μια μέρα να σε σκίσουμε όλοι μαζί, αλλά δυστυχώς συνέβη ότι συνέβη σήμερα και θα αναγκαστούμε να σε γλεντήσουμε μόνοι μας, έτσι Γιώργο;
Είπε και ξαφνικά όλα απέκτησαν μία εξήγηση. Η επίσκεψη τους, η επιμονή του θείου να πάει μαζί του η θεία και να μείνουν οι φίλοι του να με... "προσέχουν". Καθώς το μυαλό μου έτρεχε σε χίλια δύο πράγματα, ο Γιώργος, κατάφερε και μου άνοιξε τα πόδια και αφού πέρασε τον εαυτό του ανάμεσα, κάρφωσε το καυλί του δυνατά στο στενό μουνάκι μου. Όση ώρα έδινε την μάχη του για να μπει μέσα μου, ο Αλέξανδρος κατάφερε να μου πιάσει τα δύο χέρια μου μέσα στην μία του παλάμη και με το άλλο χέρι, προσπαθούσε, μέχρι που τα κατάφερε, να ξεκουμπώσει και να κατεβάσει το παντελόνι του.
- Τώρα, σαν καλό παιδάκι, θα ανοίξεις το στόμα στο γιατρό και δεν θα το κλείσεις με κακό σκοπό, αν δεν θέλεις να μείνεις χωρίς δόντια…
μου είπε με απειλητικό ύφος, που αρκούσε για να μου κάνει σαφές ότι το εννοούσε. Πριν καλά-καλά τελειώσει την πρόταση του, έφερε την καυλωμένη του ψωλή μέσα στο στόμα μου. Μετά από μερικά λεπτά και αφού πλέον είχα παραδοθεί στην μοίρα μου αλλά και στην ηδονή που οι δύο βιαστές μου, μου πρόσφεραν, με γύρισαν στα τέσσερα. Ο Γιώργος ξάπλωσε και αφού πέρασε ανάμεσα από τα πόδια μου, σήκωσε την λεκάνη του και έχωσε την πούτσα του στο μουνάκι μου, τραβώντας με προς τα κάτω και την ίδια στιγμή ο Αλέξανδρος ήρθε από πίσω και με κάρφωσε στην κωλάρα μου δυνατά. Ούρλιαξα από τον πόνο και ο Αλέξανδρος μου έκλεινε το στόμα για να μην ακουστούμε.
Αυτό συνεχίστηκε για πάνω από μισή ώρα. Με γάμαγαν χωρίς οίκτο και έχυσαν από δύο ή τρεις φορές ο καθένας τους. Μόλις σταμάτησε το μαρτύριο μου, με έσυραν στο μπάνιο και αφού με έπλυναν ενδελεχώς, με τρόπο σχεδόν ερωτικό, μου έβαλαν ένα άλλο ζευγάρι πυτζάμες και με πήγαν κυριολεκτικά στα χέρια, πίσω στο κρεβάτι μου.
Το βλέμμα τους είχε ένα ένοχο και απολογητικό ύφος που σχεδόν με έκανε να τους λυπηθώ, αλλά ένα κλικ πριν φτάσω στο σημείο να τους συγχωρήσω ο Αλέξανδρος με προειδοποίησε πως αν πω το παραμικρό σε οποιονδήποτε πλην του θειούλη, δεν θα είχα καθόλου καλό τέλος. Αυτό έφτανε για να με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Γύρισα την πλάτη μου, σαν να ήθελα να του πω να πάει να γαμηθεί, και πριν προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου άκουσα το κλειδί στην πόρτα. Επιτέλους, γύρισαν. Όταν δε, κατάλαβα ότι είχε γυρίσει μόνος του ο θειούλης, έτρεξα κι έπεσα στην αγκαλιά του, κλαίγοντας με αναφιλητά. Εκείνος, έσκυψε και μου ψιθύρισε…
- σώπα μωράκι μου και σου έχω καλά νέα. Η θειούλα θα λείψει για δύο μέρες.
Αυτομάτως, ο κόσμος μου χαμογέλασε. Στιγμιαία, ξέχασα τα πάντα. "Μόνη μου μαζί του... ή μήπως με παρέα; "... αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία.
Πέρασε αρκετός καιρός για να ξεπεράσω το σοκ και τα σημάδια που μου άφησε ο βιασμός πρόσκληση των δύο φίλων του θειούλη και δεν σας κρύβω ότι άλλες μέρες το σκεφτόμουν κι έκλαιγα κι άλλοτε το σκεφτόμουν και ερεθιζόμουν τρελά. Πλέον, μετά από τόσα χρόνια που έχουν περάσει, μόνο μία παράκληση έρχεται στο μυαλό μου όταν το σκέφτομαι.
"Αχ... Μια φορά ακόμα παρακαλώ;"
(Copyright protected OW ref: 61206)
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.