Μετά το πτυχίο και μη βρίσκοντας σταθερή δουλειά, έκανα για κάποιο διάστημα ιδιαίτερα στην Έκθεση σε μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου. Έβγαζα κάποιο χαρτζιλίκι αν και ήταν κουραστικό το να γυρίζω όλη την Αθήνα σχεδόν για να κάνω τα μαθήματα. Ένας από τους αγαπημένους μου μαθητές ήταν ο Σπύρος. Δεκαεπτά χρονών, ένα ήσυχο παιδί, με πολύ ωραίες ιδέες αλλά μια μικρή δυσκολία στο να τις εκφράσει γραπτά.. Του άφηνα κάθε φορά ένα θέμα να αναπτύξει και την επομένη συζητούσαμε τι είχε γράψει, τι θα μπορούσε να γράψει, πως θα μπορούσε να το εκφράσει καλύτερα κλπ….
Ήταν λίγο πριν αρχίσουν οι εξετάσεις κι ο καιρός είχε αρχίσει να ζεσταίνει. Χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού του λίγο πριν τις πέντε που είχαμε μάθημα. Μου άνοιξε η μητέρα του, χαιρετηθήκαμε, της εξήγησα ότι μιας και δε βρήκα ήρθα νωρίτερα και μου είπε ότι ο Σπύρος ήταν στο δωμάτιο του. Αφού αρνήθηκα ευγενικά την πρόταση της για καφέ (αν έπινα ένα καφέ σε κάθε μάθημα θα γινόντουσαν τα νεύρα μου κουρέλια) προχώρησα προς το δωμάτιο του μικρού και χτύπησα την πόρτα. Αντί για το συνηθισμένο «έλα» που άκουγα κάθε φορά -δεν είμαι καμιά ξινή καθηγήτρια εκατό αιώνων, είμαι κοντά τριάντα χρονών και πολύ φιλική με τα παιδιά- άκουσα ένα περίεργο θόρυβο, ένα σούρσιμο, ένα πνιγμένο «Ναι» και μετά:
- «Έλα. Νωρίς δεν ήρθες;»
Άνοιξα την πόρτα λίγο περίεργη και τον είδα καθισμένο στο γραφείο του, μπροστά στον υπολογιστή του, αναψοκοκκινισμένο, γυμνό από τη μέση και πάνω και με ένα αθλητικό σορτσάκι, που δεν κατάφερνε να κρύψει αυτό που προκάλεσε την καθυστέρηση του ανοίγματος της πόρτας. Ο νεαρός ήταν ερεθισμένος και μάλιστα για τα καλά! Καθόταν σκυφτός κάνοντας πως κάτι διαβάζει γιατί αν ανασηκωνόταν το κεφαλάκι του θα έσκαγε μύτη από το λάστιχο του σορτς!
- «Συγγνώμη αλλά δε βρήκα κίνηση» του είπα όπως - όπως. «Σε διέκοψα από κάτι;»
- «Όχι, όχι, να χαζοσερφάριζα στο ίντερνετ….» και μάλλον όχι σε κάποιο εκπαιδευτικό site σκέφτηκα από μέσα μου. «απλά δε σε περίμενα τόσο νωρίς και..»
Κάθισα απέναντι του, στην καρέκλα που καθόμουν πάντα. Το κεφαλάκι του πούτσου του είχε κάνει την εμφάνιση του πάνω από το λάστιχο του σορτς αλλά ο μικρός ή δεν το είχε καταλάβει ή δεν μπορούσε να κάνει κάτι γι’ αυτό. Όχι με μένα μπροστά τουλάχιστον. Ήταν περίεργο, τόσο καιρό που του έκανα μάθημα, τον έβρισκα πάντα πολύ γλυκό, πολλές φορές είχαμε συζητήσει και το θέμα του σεξ και των σχέσεων, αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι αυτό το αγόρι θα μπορούσε να κρύβει κάτι μέσα στα αθλητικά του σορτσάκια που θα έκανε τα μάτια μου να μη μπορούν να ξεκολλήσουν από πάνω του. Αρκετά! Πρέπει να κρατήσω και τη θέση μου! Κοιτάω αλλού: Το πρόσωπο του.
- «Έχεις τελειώσει το θέμα που κάναμε την προηγούμενη φορά;» τον ρώτησα.
Μου έδωσε ένα τετράδιο. Άτριχο στέρνο, φαρδύ, αντρικό, κάτω από ένα εφηβικό πρόσωπο. πιο κάτω προσπάθησα να μην κοιτάξω. Αλλά κατεβάζοντας τα μάτια μου στο γραπτό του ήρθα πάλι αντιμέτωπη με αυτό το ατίθασο κεφαλάκι.. και το φούσκωμα στο ύφασμα πιο κάτω. Έκανα πως διαβάζω. Το μουνάκι μου είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται για το σκανδαλιστικό θέαμα και η καρέκλα μου φαινόταν άβολη. Ξεσταύρωσα και ξανασταύρωσα τα πόδια μου. Τα μπούτια μου κολλούσαν από τον ιδρώτα κάτω από τη φούστα μου. Τα μάτια του Σπύρου ακολούθησαν την κίνηση των ποδιών μου προσπαθώντας απελπισμένα να ξεκλέψουν μια εικόνα.
- «Ζέστη κάνει» είπα ξεκουμπώνοντας δυο κουμπιά από το πουκάμισο μου.
Το χώρισμα του στήθους μου καθώς και η αρχή του σουτιέν μου φάνηκε καθαρά. Έσκυψα προς το μέρος του με το τετράδιο, έτσι που σχεδόν χάιδεψα τη μύτη του με τα βυζιά μου.
- «Καταρχήν είναι απαράδεκτο να παρουσιάζεις μια έκθεση με ορθογραφικά λάθη» του είπα. «Κάνει πάντα κακή εντύπωση από την αρχή και δεν το θέλουμε αυτό».
Σηκώθηκα από την καρέκλα, ακούμπησα το τετράδιο στο γραφείο κι έσκυψα πάλι πάνω του.
- «Η πρώτη εντύπωση είναι που μας ετοιμάζει για τα υπόλοιπα, να το θυμάσαι αυτό» συμπλήρωσα καθώς απολάμβανα το βλέμμα του να χάνεται στην καμπύλη του στήθους μου.
Του χάιδεψα το κεφάλι όπως είχα κάνει πολλές φορές πριν, κι άφησα τα δάχτυλα μου να συρθούν λίγο περισσότερο στο σβέρκο του. Τον ένιωσα να ανατριχιάζει.
- «Για να δούμε λοιπόν τι έγραψες…»
Ξανακάθισα στην καρέκλα σηκώνοντας λίγο τη φούστα και σταυρώνοντας τα πόδια όσο πιο ψιλά μπορούσα.
- «Έριξες καμιά ματιά στα βιβλία που σου είπα;»
Ο Σπύρος χάζευε τα μπούτια μου με τα χέρια σταυρωμένα υπάκουα μπροστά του. για την ακρίβεια πάνω στο επίμαχο σημείο που δεν έλεγε να καθίσει καλά.
- «E... ναι, όχι πολύ…» μουρμούρισε.
Ξάπλωσα αναπαυτικά πίσω στην πλάτη της καρέκλας και ξεσταύρωσα τα πόδια μου. Σίγουρα έβλεπε αυτό που ήθελα να δει.
- «Όταν γράφεις, πρέπει να αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο, να πει αυτό που θέλει να πει και να κάνει αυτό που θέλει να κάνει» είπα.
Άκουσα τη μαμά του να περνάει απέξω κι έπειτα τα βήματα της χάθηκαν στο βάθος του σπιτιού. Άκουσα μια τηλεόραση να ανοίγει. Τράβηξα με το τετράδιο τη φούστα μου λίγο πιο ψιλά.
- «Νομίζω ότι σε έχω διακόψει από κάτι» είπα τελικά. «Και είναι καλό να τελειώνεις ότι αρχίζεις».
Είχε γίνει κατακόκκινος ήθελε να πει κάτι αλλά δεν έβρισκε τι, και για να τον βοηθήσω άνοιξα τα πόδια μου ώστε να μπορεί να δει ανάμεσα στα πόδια μου μέχρι το σημείο που η ροζ δαντέλα από το κιλοτάκι μου είχε αρχίσει να νοτίζει από τα υγρά μου. Το χέρι του Σπύρου πήγε πάνω στο ερεθισμένο του όργανο σαν από μόνο του. Άρχισε να χαϊδεύεται όπως - όπως πάνω από το σορτς.
- «Δείξε μου κι άλλα…» είπε μέσα από τα δόντια του.
Έβαλα δυο δάχτυλα στο στόμα μου σαν να το σκεφτόμουν, τα έγλειψα καλά και τα κατέβασα στο μουνάκι μου.
- «Η σωστή έκφραση είναι πολύ μεγάλο όπλο» είπα.
Παραμέρισα το κιλοτάκι μου και τον άφηνα να απολαύσει τη θέα του υγρού μου μουνιού πριν βάλω μέσα τα δυο σαλιωμένα δάχτυλα.
- «Και το να μπορείς να εκφράζεις σωστά αυτό που αισθάνεσαι και σκέφτεσαι ακόμα μεγαλύτερο».
Ξανάβγαλα τα δάχτυλα μου και τα ξαναέβαλα στο στόμα μου. Γεύτηκα τους χυμούς μου και τον κοίταξα σοβαρά.
- «Κατάλαβες;»
- «Μμ.. μάλιστα» μουρμούρισε ο καημένος ο Σπύρος προσπαθώντας να κρατήσει τον πούτσο του μέσα στο σορτς, και χαϊδεύοντας τον πια φανερά πάνω από το ύφασμα.
Σηκώθηκα και στάθηκα όρθια ακριβώς μπροστά του. Η μαμά του θεωρούσε τις ώρες που το «παιδί διάβαζε» ιερές και ποτέ δεν διέκοπτε, ειδικά όταν είχαμε μάθημα. Ήλπιζα να είμαι τυχερή. Σήκωσα τη φούστα μου κι έφερα το μουνάκι μου ακριβώς μπροστά στη μύτη του.
- «Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο όταν θέλεις να εκφραστείς» συνέχισα το μάθημα μου.
Τράβηξα το κιλοτάκι μου προς τη μια πλευρά για να τον αφήσω να χαζεύει καλά - καλά τα μουνόχειλα μου που είχαν γίνει πια μούσκεμα.
- «Μην τον πιέζεις γιατί το αποτέλεσμα δε θα είναι καλό» συμπλήρωσα κοιτώντας με νόημα προς τα κάτω.
Επιτέλους, ο Σπύρος τράβηξε κάτω το λάστιχο του σορτς που έκρυβε αυτό που ήθελα τόσο πολύ να δω κι άρχισε να αυνανίζεται με δύναμη. Χάιδεψα το μουνάκι μου μπροστά στο πρόσωπο του.
- «Έτσι μπράβο! Η δυνατότητα να εκφράζεσαι σου δίνει ελευθερία».
Έβαλα κι εγώ δυο δάχτυλα στην τρυπούλα μου γιατί θα έσκαγα, και προσπάθησα να κρατήσω τη φωνή μου όσο γίνονταν πιο σταθερή και επαγγελματική.
- «Και το να εκφράζεσαι σωστά είναι τέχνη».
Γύρισα με τη φούστα ανασηκωμένη, έσκυψα λίγο και κατέβασα το κιλοτάκι μου.
- «Δεν είναι ανάγκη να γίνεις συγγραφέας για να μάθεις να χειρίζεσαι τη γλώσσα» είπα.
Σήκωσα πρώτα το ένα πόδι κι έπειτα το άλλο, προσφέροντας του το θέαμα του κώλου μου σε απόσταση αναπνοής, κι απαλλασσόμουν από το εσώρουχο που είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητικό. Έσκυψα λίγο ακόμα για να πιάσω το τετράδιο που είχα αφήσει στην καρέκλα. Άκουγα το Σπύρο να λαχανιάζει προσπαθώντας να ακούγεται όσο γίνεται λιγότερο. Κάθισα στην καρέκλα με τα πόδια ορθάνοιχτα, απέναντι του, συνεχίζοντας το μάθημα μου ακάθεκτη.
- «Είχες να γράψεις ένα θέμα σχετικό με τη Γαλλική Επανάσταση».
Ο Σπυράκος έπαιζε τον πούτσο του με τα μάτια καρφωμένα στο μουνί μου.
- «Και το πως μια καταπιεσμένη ομάδα μπορεί να οδηγηθεί σε ακραίες συμπεριφορές έτσι δεν είναι»
- «Ναι…» βόγκηξε ο καημένος κοιτώντας σταθερά χαμηλά.
- «Λοιπόν έλα να σου δείξω κάτι στο γραπτό σου» του είπα, καλώντας τον με το χέρι.
Με κοίταξε σα χαμένος.
- «Έλα να δεις που ακριβώς κάνεις λάθος στην έκφραση σου…» επέμεινα.
Σηκώθηκε όπως - όπως, με το σορτς μισοκατεβασμένο και τον πούτσο του να δέρνει απελπισμένα τον αέρα. Άπλωσα το χέρι και τον χάιδεψα μαλακά. Δονήθηκε μέσα στην παλάμη μου.
- «Πριν εστιάσεις στο θέμα σου θα πρέπει να ασχοληθείς με κάτι πιο γενικό» είπα χαϊδεύοντας τα πρησμένα του αρχίδια. «Κι από κει να περάσεις σιγά - σιγά στο θέμα σου».
Τύλιξα το χέρι μου γύρω από τον πούτσο του κι άρχισα να του τον παίζω. Τα χείλη μου πέντε πόντους πιο πέρα από το κατακόκκινο κεφαλάκι, σα να μιλούσα σε μικρόφωνο.
- «Να το πλησιάσεις και να το ανάπτυξης με τον καλύτερο τρόπο».
Δεν κρατήθηκα και τον έβαλα στο στόμα μου. Ο Σπύρος έκανε δυο αδέξιες κινήσεις μπρός πίσω, με αρκετή δύναμη ώστε να κοντέψει να με πνίξει, κι έχυσε με δύναμη μέσα στο λαιμό μου.. Δεν είχα κι άλλη επιλογή από το να καταπιώ, να τραβηχτώ λίγο πιο πίσω, να συμμαζέψω τη φωνή μου και να συμπληρώσω:
- «Τελειώνοντας με δυνατά συμπεράσματα που θα απορρέουν από την ανάλυση που έχεις κάνει».
Με έπιασε βήχας. Στεκόταν όρθιος μπροστά μου με το σορτσάκι του μισοκατεβασμένο, τον πούτσο του όρθιο ακόμα, με κοίταζε με ένα χαμένο ύφος, και σαν να κατάλαβε ξαφνικά τι είχε συμβεί, έσκασε στα γέλια.
- «A, ναι! Να τελειώνω με δυνατά συμπεράσματα» είπε μέσα στα γέλια του.
Τελικά αυτό το γέλιο ήταν λυτρωτικό γιατί μας έβγαλε κάπως από τη δύσκολη θέση. Έχωσα το κιλοτάκι μου στην τσάντα μου, του έκλεισα το μάτι, και κοίταξα το ρολόι μου καθώς μάζευε πάλι το σορτσάκι στη θέση του.
- «Λοιπόν μια και ξεκινήσαμε νωρίτερα, είσαι ελεύθερος και νωρίτερα» του είπα τσιμπώντας του το μάγουλο. «Για την άλλη βδομάδα θέλω να δουλέψεις πάνω στο θέμα του ίντερνετ και των ευκαιριών και παγίδων που προσφέρει».
Κοίταξα με νόημα τον υπολογιστή και συμπλήρωσα:
- «Κάτι που νομίζω ότι το έχεις μελετήσει…»
Προχώρησα στην πόρτα και τον άκουσα να λέει:
- «Αυτό δε συγκρίνεται με τίποτα που έχω δει στο ίντερνετ».
Χαμογέλασα. Πήγα να ενημερώσω τη μαμά του ότι το μάθημα είχε τελειώσει.. η μάλλον ότι ο γιος της είχε τελειώσει.. κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Γιατί βγήκα σχεδόν τρέχοντας από το σπίτι, μπήκα στο αυτοκίνητο, ακούμπησα την τσάντα μου πάνω στα γόνατα μου και μαλακίστηκα στο κάθισμα του οδηγού μέχρι που χρειάστηκε να στρώσω κάτι στο κάθισμα για να μπορέσω να οδηγήσω μέχρι το σπίτι. Δεν πήγα στο επόμενο μάθημα της ημέρας - κι έκανα μαθήματα στο Σπύρο μέχρι και της εισαγωγικές του, στις οποίες πήγε πάρα πολύ καλά παρεμπιπτόντως!
Ήταν λίγο πριν αρχίσουν οι εξετάσεις κι ο καιρός είχε αρχίσει να ζεσταίνει. Χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού του λίγο πριν τις πέντε που είχαμε μάθημα. Μου άνοιξε η μητέρα του, χαιρετηθήκαμε, της εξήγησα ότι μιας και δε βρήκα ήρθα νωρίτερα και μου είπε ότι ο Σπύρος ήταν στο δωμάτιο του. Αφού αρνήθηκα ευγενικά την πρόταση της για καφέ (αν έπινα ένα καφέ σε κάθε μάθημα θα γινόντουσαν τα νεύρα μου κουρέλια) προχώρησα προς το δωμάτιο του μικρού και χτύπησα την πόρτα. Αντί για το συνηθισμένο «έλα» που άκουγα κάθε φορά -δεν είμαι καμιά ξινή καθηγήτρια εκατό αιώνων, είμαι κοντά τριάντα χρονών και πολύ φιλική με τα παιδιά- άκουσα ένα περίεργο θόρυβο, ένα σούρσιμο, ένα πνιγμένο «Ναι» και μετά:
- «Έλα. Νωρίς δεν ήρθες;»
Άνοιξα την πόρτα λίγο περίεργη και τον είδα καθισμένο στο γραφείο του, μπροστά στον υπολογιστή του, αναψοκοκκινισμένο, γυμνό από τη μέση και πάνω και με ένα αθλητικό σορτσάκι, που δεν κατάφερνε να κρύψει αυτό που προκάλεσε την καθυστέρηση του ανοίγματος της πόρτας. Ο νεαρός ήταν ερεθισμένος και μάλιστα για τα καλά! Καθόταν σκυφτός κάνοντας πως κάτι διαβάζει γιατί αν ανασηκωνόταν το κεφαλάκι του θα έσκαγε μύτη από το λάστιχο του σορτς!
- «Συγγνώμη αλλά δε βρήκα κίνηση» του είπα όπως - όπως. «Σε διέκοψα από κάτι;»
- «Όχι, όχι, να χαζοσερφάριζα στο ίντερνετ….» και μάλλον όχι σε κάποιο εκπαιδευτικό site σκέφτηκα από μέσα μου. «απλά δε σε περίμενα τόσο νωρίς και..»
Κάθισα απέναντι του, στην καρέκλα που καθόμουν πάντα. Το κεφαλάκι του πούτσου του είχε κάνει την εμφάνιση του πάνω από το λάστιχο του σορτς αλλά ο μικρός ή δεν το είχε καταλάβει ή δεν μπορούσε να κάνει κάτι γι’ αυτό. Όχι με μένα μπροστά τουλάχιστον. Ήταν περίεργο, τόσο καιρό που του έκανα μάθημα, τον έβρισκα πάντα πολύ γλυκό, πολλές φορές είχαμε συζητήσει και το θέμα του σεξ και των σχέσεων, αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι αυτό το αγόρι θα μπορούσε να κρύβει κάτι μέσα στα αθλητικά του σορτσάκια που θα έκανε τα μάτια μου να μη μπορούν να ξεκολλήσουν από πάνω του. Αρκετά! Πρέπει να κρατήσω και τη θέση μου! Κοιτάω αλλού: Το πρόσωπο του.
- «Έχεις τελειώσει το θέμα που κάναμε την προηγούμενη φορά;» τον ρώτησα.
Μου έδωσε ένα τετράδιο. Άτριχο στέρνο, φαρδύ, αντρικό, κάτω από ένα εφηβικό πρόσωπο. πιο κάτω προσπάθησα να μην κοιτάξω. Αλλά κατεβάζοντας τα μάτια μου στο γραπτό του ήρθα πάλι αντιμέτωπη με αυτό το ατίθασο κεφαλάκι.. και το φούσκωμα στο ύφασμα πιο κάτω. Έκανα πως διαβάζω. Το μουνάκι μου είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται για το σκανδαλιστικό θέαμα και η καρέκλα μου φαινόταν άβολη. Ξεσταύρωσα και ξανασταύρωσα τα πόδια μου. Τα μπούτια μου κολλούσαν από τον ιδρώτα κάτω από τη φούστα μου. Τα μάτια του Σπύρου ακολούθησαν την κίνηση των ποδιών μου προσπαθώντας απελπισμένα να ξεκλέψουν μια εικόνα.
- «Ζέστη κάνει» είπα ξεκουμπώνοντας δυο κουμπιά από το πουκάμισο μου.
Το χώρισμα του στήθους μου καθώς και η αρχή του σουτιέν μου φάνηκε καθαρά. Έσκυψα προς το μέρος του με το τετράδιο, έτσι που σχεδόν χάιδεψα τη μύτη του με τα βυζιά μου.
- «Καταρχήν είναι απαράδεκτο να παρουσιάζεις μια έκθεση με ορθογραφικά λάθη» του είπα. «Κάνει πάντα κακή εντύπωση από την αρχή και δεν το θέλουμε αυτό».
Σηκώθηκα από την καρέκλα, ακούμπησα το τετράδιο στο γραφείο κι έσκυψα πάλι πάνω του.
- «Η πρώτη εντύπωση είναι που μας ετοιμάζει για τα υπόλοιπα, να το θυμάσαι αυτό» συμπλήρωσα καθώς απολάμβανα το βλέμμα του να χάνεται στην καμπύλη του στήθους μου.
Του χάιδεψα το κεφάλι όπως είχα κάνει πολλές φορές πριν, κι άφησα τα δάχτυλα μου να συρθούν λίγο περισσότερο στο σβέρκο του. Τον ένιωσα να ανατριχιάζει.
- «Για να δούμε λοιπόν τι έγραψες…»
Ξανακάθισα στην καρέκλα σηκώνοντας λίγο τη φούστα και σταυρώνοντας τα πόδια όσο πιο ψιλά μπορούσα.
- «Έριξες καμιά ματιά στα βιβλία που σου είπα;»
Ο Σπύρος χάζευε τα μπούτια μου με τα χέρια σταυρωμένα υπάκουα μπροστά του. για την ακρίβεια πάνω στο επίμαχο σημείο που δεν έλεγε να καθίσει καλά.
- «E... ναι, όχι πολύ…» μουρμούρισε.
Ξάπλωσα αναπαυτικά πίσω στην πλάτη της καρέκλας και ξεσταύρωσα τα πόδια μου. Σίγουρα έβλεπε αυτό που ήθελα να δει.
- «Όταν γράφεις, πρέπει να αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο, να πει αυτό που θέλει να πει και να κάνει αυτό που θέλει να κάνει» είπα.
Άκουσα τη μαμά του να περνάει απέξω κι έπειτα τα βήματα της χάθηκαν στο βάθος του σπιτιού. Άκουσα μια τηλεόραση να ανοίγει. Τράβηξα με το τετράδιο τη φούστα μου λίγο πιο ψιλά.
- «Νομίζω ότι σε έχω διακόψει από κάτι» είπα τελικά. «Και είναι καλό να τελειώνεις ότι αρχίζεις».
Είχε γίνει κατακόκκινος ήθελε να πει κάτι αλλά δεν έβρισκε τι, και για να τον βοηθήσω άνοιξα τα πόδια μου ώστε να μπορεί να δει ανάμεσα στα πόδια μου μέχρι το σημείο που η ροζ δαντέλα από το κιλοτάκι μου είχε αρχίσει να νοτίζει από τα υγρά μου. Το χέρι του Σπύρου πήγε πάνω στο ερεθισμένο του όργανο σαν από μόνο του. Άρχισε να χαϊδεύεται όπως - όπως πάνω από το σορτς.
- «Δείξε μου κι άλλα…» είπε μέσα από τα δόντια του.
Έβαλα δυο δάχτυλα στο στόμα μου σαν να το σκεφτόμουν, τα έγλειψα καλά και τα κατέβασα στο μουνάκι μου.
- «Η σωστή έκφραση είναι πολύ μεγάλο όπλο» είπα.
Παραμέρισα το κιλοτάκι μου και τον άφηνα να απολαύσει τη θέα του υγρού μου μουνιού πριν βάλω μέσα τα δυο σαλιωμένα δάχτυλα.
- «Και το να μπορείς να εκφράζεις σωστά αυτό που αισθάνεσαι και σκέφτεσαι ακόμα μεγαλύτερο».
Ξανάβγαλα τα δάχτυλα μου και τα ξαναέβαλα στο στόμα μου. Γεύτηκα τους χυμούς μου και τον κοίταξα σοβαρά.
- «Κατάλαβες;»
- «Μμ.. μάλιστα» μουρμούρισε ο καημένος ο Σπύρος προσπαθώντας να κρατήσει τον πούτσο του μέσα στο σορτς, και χαϊδεύοντας τον πια φανερά πάνω από το ύφασμα.
Σηκώθηκα και στάθηκα όρθια ακριβώς μπροστά του. Η μαμά του θεωρούσε τις ώρες που το «παιδί διάβαζε» ιερές και ποτέ δεν διέκοπτε, ειδικά όταν είχαμε μάθημα. Ήλπιζα να είμαι τυχερή. Σήκωσα τη φούστα μου κι έφερα το μουνάκι μου ακριβώς μπροστά στη μύτη του.
- «Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο όταν θέλεις να εκφραστείς» συνέχισα το μάθημα μου.
Τράβηξα το κιλοτάκι μου προς τη μια πλευρά για να τον αφήσω να χαζεύει καλά - καλά τα μουνόχειλα μου που είχαν γίνει πια μούσκεμα.
- «Μην τον πιέζεις γιατί το αποτέλεσμα δε θα είναι καλό» συμπλήρωσα κοιτώντας με νόημα προς τα κάτω.
Επιτέλους, ο Σπύρος τράβηξε κάτω το λάστιχο του σορτς που έκρυβε αυτό που ήθελα τόσο πολύ να δω κι άρχισε να αυνανίζεται με δύναμη. Χάιδεψα το μουνάκι μου μπροστά στο πρόσωπο του.
- «Έτσι μπράβο! Η δυνατότητα να εκφράζεσαι σου δίνει ελευθερία».
Έβαλα κι εγώ δυο δάχτυλα στην τρυπούλα μου γιατί θα έσκαγα, και προσπάθησα να κρατήσω τη φωνή μου όσο γίνονταν πιο σταθερή και επαγγελματική.
- «Και το να εκφράζεσαι σωστά είναι τέχνη».
Γύρισα με τη φούστα ανασηκωμένη, έσκυψα λίγο και κατέβασα το κιλοτάκι μου.
- «Δεν είναι ανάγκη να γίνεις συγγραφέας για να μάθεις να χειρίζεσαι τη γλώσσα» είπα.
Σήκωσα πρώτα το ένα πόδι κι έπειτα το άλλο, προσφέροντας του το θέαμα του κώλου μου σε απόσταση αναπνοής, κι απαλλασσόμουν από το εσώρουχο που είχε αρχίσει να γίνεται ενοχλητικό. Έσκυψα λίγο ακόμα για να πιάσω το τετράδιο που είχα αφήσει στην καρέκλα. Άκουγα το Σπύρο να λαχανιάζει προσπαθώντας να ακούγεται όσο γίνεται λιγότερο. Κάθισα στην καρέκλα με τα πόδια ορθάνοιχτα, απέναντι του, συνεχίζοντας το μάθημα μου ακάθεκτη.
- «Είχες να γράψεις ένα θέμα σχετικό με τη Γαλλική Επανάσταση».
Ο Σπυράκος έπαιζε τον πούτσο του με τα μάτια καρφωμένα στο μουνί μου.
- «Και το πως μια καταπιεσμένη ομάδα μπορεί να οδηγηθεί σε ακραίες συμπεριφορές έτσι δεν είναι»
- «Ναι…» βόγκηξε ο καημένος κοιτώντας σταθερά χαμηλά.
- «Λοιπόν έλα να σου δείξω κάτι στο γραπτό σου» του είπα, καλώντας τον με το χέρι.
Με κοίταξε σα χαμένος.
- «Έλα να δεις που ακριβώς κάνεις λάθος στην έκφραση σου…» επέμεινα.
Σηκώθηκε όπως - όπως, με το σορτς μισοκατεβασμένο και τον πούτσο του να δέρνει απελπισμένα τον αέρα. Άπλωσα το χέρι και τον χάιδεψα μαλακά. Δονήθηκε μέσα στην παλάμη μου.
- «Πριν εστιάσεις στο θέμα σου θα πρέπει να ασχοληθείς με κάτι πιο γενικό» είπα χαϊδεύοντας τα πρησμένα του αρχίδια. «Κι από κει να περάσεις σιγά - σιγά στο θέμα σου».
Τύλιξα το χέρι μου γύρω από τον πούτσο του κι άρχισα να του τον παίζω. Τα χείλη μου πέντε πόντους πιο πέρα από το κατακόκκινο κεφαλάκι, σα να μιλούσα σε μικρόφωνο.
- «Να το πλησιάσεις και να το ανάπτυξης με τον καλύτερο τρόπο».
Δεν κρατήθηκα και τον έβαλα στο στόμα μου. Ο Σπύρος έκανε δυο αδέξιες κινήσεις μπρός πίσω, με αρκετή δύναμη ώστε να κοντέψει να με πνίξει, κι έχυσε με δύναμη μέσα στο λαιμό μου.. Δεν είχα κι άλλη επιλογή από το να καταπιώ, να τραβηχτώ λίγο πιο πίσω, να συμμαζέψω τη φωνή μου και να συμπληρώσω:
- «Τελειώνοντας με δυνατά συμπεράσματα που θα απορρέουν από την ανάλυση που έχεις κάνει».
Με έπιασε βήχας. Στεκόταν όρθιος μπροστά μου με το σορτσάκι του μισοκατεβασμένο, τον πούτσο του όρθιο ακόμα, με κοίταζε με ένα χαμένο ύφος, και σαν να κατάλαβε ξαφνικά τι είχε συμβεί, έσκασε στα γέλια.
- «A, ναι! Να τελειώνω με δυνατά συμπεράσματα» είπε μέσα στα γέλια του.
Τελικά αυτό το γέλιο ήταν λυτρωτικό γιατί μας έβγαλε κάπως από τη δύσκολη θέση. Έχωσα το κιλοτάκι μου στην τσάντα μου, του έκλεισα το μάτι, και κοίταξα το ρολόι μου καθώς μάζευε πάλι το σορτσάκι στη θέση του.
- «Λοιπόν μια και ξεκινήσαμε νωρίτερα, είσαι ελεύθερος και νωρίτερα» του είπα τσιμπώντας του το μάγουλο. «Για την άλλη βδομάδα θέλω να δουλέψεις πάνω στο θέμα του ίντερνετ και των ευκαιριών και παγίδων που προσφέρει».
Κοίταξα με νόημα τον υπολογιστή και συμπλήρωσα:
- «Κάτι που νομίζω ότι το έχεις μελετήσει…»
Προχώρησα στην πόρτα και τον άκουσα να λέει:
- «Αυτό δε συγκρίνεται με τίποτα που έχω δει στο ίντερνετ».
Χαμογέλασα. Πήγα να ενημερώσω τη μαμά του ότι το μάθημα είχε τελειώσει.. η μάλλον ότι ο γιος της είχε τελειώσει.. κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Γιατί βγήκα σχεδόν τρέχοντας από το σπίτι, μπήκα στο αυτοκίνητο, ακούμπησα την τσάντα μου πάνω στα γόνατα μου και μαλακίστηκα στο κάθισμα του οδηγού μέχρι που χρειάστηκε να στρώσω κάτι στο κάθισμα για να μπορέσω να οδηγήσω μέχρι το σπίτι. Δεν πήγα στο επόμενο μάθημα της ημέρας - κι έκανα μαθήματα στο Σπύρο μέχρι και της εισαγωγικές του, στις οποίες πήγε πάρα πολύ καλά παρεμπιπτόντως!
(Copyright protected OW ref: 8389 "Straight erotic stories archive")
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.