Ώρα μηδέν

Έκλεισα το τηλέφωνό μου. Είχα αργήσει, είχε μπει μες στην πόλη, τον οδήγησα όσο καλύτερα μπορούσα αλλά ποτέ δεν ήμουν καλή στο να δίνω ακριβείς οδηγίες. Είχα αγχωθεί, δεν ήθελα να τον αφήσω να περιμένει ούτε λεπτό. Μόλις είχα βγει από το μπάνιο. Ντύθηκα όσο ποιο γρήγορα μπορούσα. "Γρήγορα πήγαινε κοντά του..." ήταν το μονό που σκεφτόμουν.

 

Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε.

 

- Πες μου τι βλέπεις. Ναι... ξέρω που είναι αυτό, είσαι κοντά, μείνε εκεί, έρχομαι.

 

"Ωραία αρχή" σκέφτηκα. Κατέβηκα τις σκάλες σαν αθόρυβη γάτα, τρέχοντας. Σταμάτησα την πόρτα μη βροντήσει. Έβρεχε, αυτό μου έλειπε! Ξεκίνησα το τρέξιμο. Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη αντοχή ή ταχύτητα στο τρέξιμο μα εκείνη τη στιγμή μπορώ να πω ότι θα κατατρόπωνα οποιοδήποτε ολυμπιονίκη μου πήγαινε κόντρα. Για πότε βρέθηκα στην άκρη του πάρκου και από κει στο δρόμο, με σκυλιά να με έχουν πάρει στο κατόπι και να μη με φτάνουν, ούτε που το κατάλαβα. Όταν έστριψα στον δρόμο που ήταν μισό χιλιόμετρο από το σπίτι μου και ένιωσα τους μύες μου να καίνε και τα πνευμόνια μου να πονάνε κατάλαβα ότι σαν να το είχα παρατραβήξει λίγο με το τρέξιμο.

 

Προσπάθησα να ελαττώσω ταχύτητα μα το κορμί μου δεν υπάκουε στις εντολές μου, σα να είχα βάλει αυτόματο πιλότο. Πλησίαζα... είναι στην επομένη στροφή. Τον βλέπω, το τηλέφωνο μου ξαναχτυπά, δεν κάνω τον κόπο να το πιάσω να το σηκώσω απλά πλησιάζω. Γυρνά προς το μέρος μου. Χαμογελά, χαμόγελο κι εγώ. Φοράει μαύρο κουστούμι, γραβάτα, κρατά μια μαύρη ομπρέλα κι εγώ είμαι με τα αθλητικά, το κολάν και το πλεχτό το ζακετάκι. Καθόλου ο τρόπος που ήθελα να τον υποδεχτώ αλλά ποιος νοιάζεται. Τρέχω τα υπόλοιπα μετρά που μας χωρίζουν, θέλω να πηδήξω στην αγκαλιά του.

 

"Συγκρατήσου..." λέω μέσα μου - δεν είσαι καμιά παιδούλα.

 

Πήγα κοντά του λαχανιασμένη. Προσπαθούσα να σκεφτώ κάτι να πω. Μου έλεγαν πάντα ότι δεν έχω τίποτα στο κεφάλι μου αλλά όχι και έτσι.

 

- Καλώς σε βρήκα... κατάφερα να πω.

 

- Καλώς με βρήκες... είπε και μου άνοιξε την αγκαλιά του. Έπεσα μέσα της.

 

"Ήρθε, ήρθε για μένα". Μονό αυτό ήταν στο μυαλό μου. Με κράτησε απαλά μες στην αγκαλιά του, ήμουν μια πορσελάνινη κούκλα που θα έσπαγε, τα απαλά του χείλια δε με αφήναν να σκεφτώ κάτι άλλο. Δεν άντεξα, πίεσα την γλώσσα μου στο στόμα του να βρω τη δίκια του. Αυτό το φιλί το περίμενα, το ήθελα, είναι δικό μου ή... λάθος αυτό το φιλί είναι δικό του.

 

- Μήπως να πηγαίναμε σπίτι σου;... ρώτησε.

 

- Ναι... απάντησα.

 

Πήγαμε στο αμάξι και μου άνοιξε την πόρτα να μπω μέσα. "Πάνω από όλα κύριος..." σκέφτηκα. Πριν ξεκινήσουμε πέσαμε πάλι ο ένας πάνω στον άλλο. Νομίζω ότι και οι δυο θέλαμε να βεβαιωθούμε ότι δεν ήταν όνειρο.

 

Όχι δεν ήταν.

 
-----

 

Καθόταν στο κρεβάτι μπροστά μου.

 

- Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις είπε.

 

Ήξερα. Κάθισα στα γόνατα μπροστά του ακούμπησα το κεφάλι μου στους μηρούς του, τους έσφιξα στην αγκαλιά μου, τους φίλησα. Μετά από τόση σκέψη ήταν μαζί μου, χάιδευε τα μαλλιά μου απαλά. Θα είναι η πρώτη φορά που θα προσφέρω τον εαυτό μου σε Εκείνον, αγωνιά και νευρικότητα, σαν παρθένα σε νυφικό κρεβάτι. Κάτι τέτοιο περίπου ήμουν.

 

- Πάρε με στο στόμα σου διέταξε.

 

Τον έπιασα στα χέρια μου, ακούμπησα την γλώσσα μου στο κεφάλι του απαλά, το έφερα δυο κύκλους πιέζοντας το, έβαλα τα χείλη μου πάνω κατέβασα το κεφάλι μου αργά και σταθερά μέχρι την βάση του και μετά πάλι έξω κι επανέλαβα την κίνηση άλλες δυο φορές. Μια ουδέτερη γεύση πλημμύρισε το στόμα μου. Ήταν σκληρός όταν τον πήρα στο στόμα μου μα έγινε πέτρα όταν άρχισα ταυτόχρονα να τον ρουφάω και να παίζω με τη γλώσσα μου. Αργά και σταθερά τον εξαφάνιζα στο βάθος του λαιμού μου σφίγγοντας απαλά τα χείλη μου. Πάλεψα με την ανάσα μου να κρατήσω ένα ρυθμό. Η υγρασία ανάμεσα στα ποδιά μου άρχισε να φουντώνει. Ικανοποιούσα τις ορέξεις του.

 

Αύξησα το ρυθμό μου σταθερά και την πίεση τις γλώσσας μου. Μου έπιασε τα μαλλιά και μου πίεσε το κεφάλι μου προς τα κάτω δυνατά. Καρφώθηκε στο λαιμό μου. Πνιγόμουν μα ήθελα να του δώσω ότι καλύτερο μπορούσα. Ο ρυθμός έγινε πιο γρήγορος, πιο απαιτητικός, βίαιος, σα να ήθελε να σφηνωθεί στον λαιμό μου, να βεβηλώσει το στόμα μου. Έχασα το ρυθμό τις ανάσας μου, κόντεψα να πνιγώ από τα σάλια μου αλλά κράτησα τον έλεγχο.

 

- Έτσι πουτανάκι μου συνέχισε πιο γρήγορα.

 

Δε μπορούσα να πάρω ανάσα πια μα δε με ένοιαζε. Καρφώθηκε βαθιά στο λαιμό μου και άφησε το σπέρμα του να γεμίσει το στόμα μου με ορμή. Η γεύση του με πλημμύρισε. Μου άρεσε, δεν είμαι ο τύπος τις γυναίκας που καταπίνει αλλά μου άρεσε, δεν ήταν πικρό η ξινό ήταν απλά τέλειο.

 

- Μην καταπιείς. Κοίτα με στα ματιά, άνοιξε το στόμα σου και βγάλε τη γλώσσα έξω.

 

Υπάκουσα. Τον κοίταξα στα μάτια.

 

- Κάταπιε.

 

Κατάπια και χαμογέλασα.

 

- Μου φαίνεται θα τα πάμε καλά εμείς οι δυο άθλιο μειράκιο... είπε και χαμογέλασε.

 

Το δικό μου χαμόγελο έγινε ακόμα πιο πλατύ. Έπεσα πάνω στους μηρούς του. Άρχισα να τους φίλώ ξανά. Μου χάιδευε πάλι τα μαλλιά φτιάχνοντας τα. Ηρεμία, χαρά. Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ που υπάρχεις, που ήρθες, που με κρατάς, που με ανέχεσαι, που μου έδωσες ένα όνομα που υπάρχουμε και οι δυο.

 

-----

 

Έπιασε τα χέρια μου. "Σήκω" μου είπε. Με στήριξε για να σηκωθώ, πέρασε το χέρι του πάνω από το μάγουλο μου αγγίζοντας με απαλά... ένα χάδι λες και ήμουν γυάλινη.

 

- Ξάπλωσε...

 

Ξάπλωσα στο κρεβάτι, ξάπλωσε δίπλα μου και με πήρε αγκαλιά. Πως γίνεται να αισθάνομαι τόσο όμορφα, ζεστά για κάποιον που ξέρω τόσο λίγο. Ποτέ δεν κατάλαβα τον τρόπο που δουλεύει η καρδιά και δε θέλω να προσπαθήσω. Αυτή την στιγμή θέλω να τη θυμάμαι για πάντα. Βρήκε τα χείλη μου, πόσο απαλά είναι τα δικά του! Θα μπορούσα να λιώσω τώρα εδώ μέσα στα χέρια του με τα φιλιά του, να σταματήσω να υπάρχω και θα ήμουν χαρούμενη, ολοκληρωμένη, γεμάτη. Τα χέρια του κατέβηκαν στο στήθος μου. Τσίμπησε μαλακά τις ρώγες μου. Το κορμί μου ταράχτηκε. Με κοιτούσε στα ματιά και έβαλε περισσότερη δύναμη σταδιακά.

 

- Αν δεν αντέχεις, πες το όνομα μου.

 

Ποσό πόνο μπορεί να αντέξει ένα κορμί ; Δεν ξέρω αλλά για Εκείνον θέλω να μπορώ να αντέχω. Ο πόνος έγινε αφόρητος γρήγορα μα κρατήθηκα.

 

- Σου είπα αν δεν μπορείς να αντέξεις πες το όνομα μου...

είπε ασκώντας περισσότερη δύναμη. Δάγκωσα τα χείλη μου και ένας δυνατός αναστεναγμός πόνου ξέφυγε από τα χείλη μου, μα δεν τον σταμάτησα. Πρέπει να κατάλαβε ότι πονούσα πολύ και σταμάτησε.

 

- Δεν είπες το όνομα μου, γιατί; Δεν πονούσε αρκετά;

 

- Ναι Αφέντη μου... πονούσε, απάντησα.

 

- Τότε γιατί δεν είπες το όνομα μου;

 

- Γιατί πιστεύω ότι μπορώ να αντέξω Αφέντη μου.

 

Το βλέμμα του σκοτείνιασε.

 

- Σήκω!

 

Άφησα την αγκαλιά του απρόθυμα.

 

- Δώσε μου μια ζώνη

 

Πήγα στην κρεμάστρα πήρα 2-3 και του τις έδωσα.

 

- Αυτή δεν κάνει, είναι πολύ φθαρμένη, μου είπε, ούτε αυτή, είναι πολύ μαλακή. Χμ... αυτή είναι ότι πρέπει.

Κρατούσε στο χέρι του μια ζώνη με ασπρόμαυρα σχεδία. Την είχα αγοράσει αυτό το καλοκαίρι. Σίγουρα όταν την πήρα δεν είχα κάτι τέτοιο στο μυαλό μου.

 

- Σκύψε... με διέταξε και υπάκουσα. Φτιάξε την καμπύλη στην μέση σου... έτσι.

 

Έκανε ένα βήμα πίσω, όσο του επέτρεπε ο χορός του μικρού μου δωματίου. Η ζώνη έπεσε πάνω μου, ο πόνος της έμοιαζε με αυλάκι φωτιάς πάνω στο δέρμα που είχε ακουμπήσει. Κάθισα ακίνητη και προσπάθησα να μη φωνάζω δυνατά, το μυαλό μου μπήκε σε μια κατάσταση παύσης. Ποτέ πριν στην ζωή μου δεν είχα ζήσει κάτι τέτοιο. Μου άρεσε;... δεν ξέρω, ναι, ίσως, δεν ξέρω. Ήταν Εκείνος που κρατούσε τη ζώνη. Το μόνο που ήθελα ήταν να προσφέρω σε Εκείνον τα πάντα. Κάθε που σταματούσε και με κοίταζε να δει πως είμαι. Του χαμογελούσα να του δείξω ότι είμαι καλά κΙ αντέχω, για σένα αντέχω. Το δέρμα μου κοκκίνισε, έκαιγε, δεν ήθελα να κλάψω από φόβο μην του δώσω την ιδέα πως δεν αντέχω και φύγει. Αυτό με τρόμαζε πιο πολύ από κάθε ζώνη του κόσμου.

 

Μετά από λίγο σταμάτησε.

 

- Αυτές είναι για την προθέρμανση... είπε χαϊδεύοντας το κόκκινο μου δέρμα. Τώρα θα μπούμε στις πραγματικά δυνατές. Μέτρα...

 

Η ζώνη έπεσε πάνω στους γλουτούς μου, πιο δυνατά από πριν, άρχισα να μετρώ. Κάθε χτύπημα πονούσε πιο πολύ από το προηγούμενο. Στο 10 σφίχτηκα στο 20 προσπαθούσα να ελέγχω την ανάσα μου στο 30 προσπαθούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου στο 40 έτρεμε το σώμα μου πάλευα με τον εαυτό μου να το σταματήσω. Αντέχω, αντέχω, η φωνή μου έσπασε, τα δάκρυα μου κύλισαν. 50... και σταμάτησε.

 

Το τρέμουλο μου ήταν δυνατό, τα δάκρυα μου επίσης, δε μπορούσα να ελέγξω τίποτα από τα δυο.

 

- Μείνε ακίνητη...

 

Με άγγιξε. Το χέρι του έφερε περισσότερους λυγμούς, το δέρμα μου δροσιζόταν κάτω από το άγγιγμα του, αυτή η απαλότητα του με έκανε να τρέμω πιο πολύ. Ήρθε από πίσω μου και με μια κίνηση διείσδυσε πίσω μου, κράτησα την ανάσα μου.

 

Πόνος. Αφόρητος, δυνατός πόνος, προσπάθησα να ελέγξω τον εαυτό μου να μην κάνω ακουσία κίνηση να ξεφύγω. Ήξερα ότι δε θα του άρεσε. Μου ξέσχιζε τα σωθικά. Καιγόμουν εξωτερικά και εσωτερικά. Έσφιξε τους γλουτούς μου ένα νέο κύμα πόνου με παρέλυσε, αναμειγμένο με ηδονή. Σε λίγο ο πόνος σταμάτησε και έμεινε μονό η ηδονή. Σε κάθε κίνηση του έλιωνα, ήθελα να ουρλιάξω από ευχαρίστηση! Μου έκλεισε το στόμα με το χέρι του.

 

- Απαγορεύεται να τελειώσεις, μόνο εγώ θα τελειώσω, κατάλαβες πουτανάκι μου;

 

Έγνεψα ναι. Το να μην τελειώσω ήταν κάτι δύσκολο, φυσικά δεν μου το έκανε εύκολο. Βρήκε το σημείο μου και επικεντρώθηκε εκεί δυνατά. Έφτασα στο σημείο να θέλω να τελειώσω. 3 φορές κρατήθηκα με μεγάλη προσπάθεια, όταν λίγο πριν χύσει έγινε πιο άγριος. Ένοιωσα το κορμί μου να τρέμει. Κράτησα την ανάσα μου. Δεν παρακούμε εντολές, σε αυτό ήταν σαφής από την αρχή. Δεν έπρεπε να τελειώσω. Τέλειωσε μέσα μου δυνατά, στο βάθος του κώλου μου, δε σταμάτησε όμως να κουνιέται, με τρέλαινε. Έτρεμα, αυτή η στέρηση της ευχαρίστησης με βασάνιζε πιο πολύ και από τον πόνο. Νόμιζα...

 

- Τελείωσες καμάρι μου;... με ρώτησε περνώντας το χέρι του από το στόμα μου.

 

- Όχι αφέντη μου.

 

- Ωραία, ξάπλωσε. Τώρα θα τελειώσεις αλλά όπως θέλω εγώ.

 

- Μάλιστα Αφέντη μου.

 

- Ανάσκελα στο κρεβάτι γρήγορα.

 

Ξάπλωσα, ήρθε δίπλα μου και κάθισε το κρεβάτι. Ήταν σιωπηλός το βλέμμα του ένα αίνιγμα. Μια αγωνία και ένας φόβος ξύπνησε μέσα μου. Τώρα τι;" σκέφτηκα.

 

- Θα πρέπει να μάθεις πώς να τελειώνεις κατά εντολή. Τέλειωσε.

 

Πήγα να αγγίξω το με το χέρι μου την κλειτορίδα. Με σταμάτησε πιάνοντας τα χέρια μου και φέρνοντας τα πάνω από το κεφάλι μου. Τον κοίταξα μπερδεμένη.

 

- Σου είπα να τέλειώσεις, όχι να παίξεις με το μουνάκι σου.

 

Εξακολουθούσα να μην ξέρω τι να κάνω. Μου φάνταζε αδιανόητο πως μπορεί κάποιος να τελειώσει χωρίς άλλους παράγοντες; Εδώ δεν το κατάφερνα καλά ούτε καν με αυτούς τις περισσότερες φορές.

 

- Μήπως δε με άκουσες;

 

- Σε άκουσα Αφέντη μου.

 

- Τότε τι περιμένεις, τέλειωσε.

 

Μην ξέροντας τι να κάνω και πως, έμεινα παγωμένη στη θέση μου.

 

- Κουφή δεν είσαι το διαπιστώσαμε. Μήπως είσαι ηλίθια;

 

Πάγωσα περισσότερο, φόβος, σκέψου... πώς να το κάνω αυτό;

 

- Όχι Αφέντη μου δεν είμαι.

 

- Ωραία, γιατί σιχαίνομαι τις ηλίθιες γυναίκες.

 

Άρχισα να σφίγγω και να χαλαρώνω τους μύες του κόλπου μου ίσως αυτό βοηθήσει.

 

Τίποτα, πανικός.

 

- Αργείς, περιμένω και δεν μου αρέσει να περιμένω. Τέλειωνε!

Παρά τον ερεθισμό μου από πριν το σώμα μου αρνούνταν πεισματικά να ενδώσει.

- Δεν εκτελείς. Ακόμα περιμένω.

 

Τίποτα.

 

- Δε μπορώ Αφέντη μου.

 

- Τι είπες; Μου φάνηκε ότι είπες "δε μπορώ";

 

- Μάλιστα Αφέντη μου.

 

- Δεν υπάρχει δεν μπορώ. Μονό δε θέλω, αυτό εννοείς;

 

Τα ματιά μου βούρκωσαν.

 

- Όχι Αφέντη μου. Προσπαθώ μα δεν μπορώ μόνη μου.

 

- Θέλεις να σε αγγίζω για να τελειώσεις;

 

Δεν απάντησα.

 

- Απάντησε μου. Θέλεις να σε αγγίξω για να τελειώσεις; Δε μπορείς να το κάνεις αλλιώς;

 

- Ναι Αφέντη μου, δε μπορώ να τελειώσω χωρίς να αγγίζομαι η να με αγγίζουν.

 

Κάτι στο βλέμμα του με φόβισε ακόμα πιο πολύ.

 

- Ωραία λοιπόν. Τέλειωσε είπε τσιμπώντας τις ρώγες μου δυνατά.

 

Ο πόνος έκανε το κορμί μου να τιναχτεί. Μια κραυγή ξέφυγε από τα χείλη μου.

 

- Τέλειωσε, μη με κάνεις να το επαναλάβω.

 

- Μάλιστα Αφέντη μου... απάντησα με κομμένη την ανάσα από τον πόνο που όλο δυνάμωνε.

 

- Αργείς... τέλειωσε τώρα...

είπε και σφαλιάρισε δυνατά την κλειτορίδα μου. Το κορμί μου αντέδρασε με βίαιο τίναγμα δάκρυα ήρθαν στα ματιά μου. Έριξε άλλες 2 και στο καθένα στήθος μου.

 

Ηδονή.

 

Τσίμπησε δυνατά την κλειτορίδα μου, το κορμί μου έγινε σαν τόξο. Πόνος. Τέλειωσα με δυνατούς σπασμούς, με άφησε να ηρεμήσω.

 

- Μπράβο, άθλια!

 

Χαμογέλασα προσπαθώντας να κερδίσω πάλι την ανάσα μου και τον έλεγχο του κορμιού μου. Με πηρέ αγκαλιά. Σκούπισε τα δάκρυα μου φίλησε την κορυφή του κεφαλιού μου.

 

- Ηρέμησε. είπε με γλυκιά φωνή γεμάτη τρυφερότητα. Χαμογελούσα.

 

- Τι θα κάνω με σένα μου λες;

 

Το χαμόγελο μου έγινε πιο ζωντανό.

 

- Ό,τι θες, Αφέντη μου. Ό,τι θες...


Copyright Ref Number: 16151100522S029