«Πόσα άλλα τέτοια σατανικά έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια…», σκέφτομαι, καθώς περνάω απέναντι. Έχω γυρίσει σπίτι από τις τέσσερις. πρόλαβα να κάνω μπάνιο, να ξυριστώ (παντού) μέσα σε μισή ωρίτσα και να βάλω πάλι τα ρούχα της δουλειάς. Κουβαλάω μαζί μου και τον ιατρικό μου χαρτοφύλακα, σχεδόν άδειο, αλλά σιγά μην τον ανοίξει, τουλάχιστον έχω μέσα το στηθοσκόπιο.
Η ώρα είναι έξι και δέκα, πρέπει να την έχω στήσει δέκα λεπτά. Μου λέει ότι κι αυτή μόλις έφτασε και δεν την έστησα καθόλου. Μαλακία.
Δεν έχουμε χαιρετηθεί ακόμα με τη γλώσσα του σώματος. Η αμηχανία της είναι τόσο ευανάγνωστη. Τα μάτια της όμως μόνο αμήχανα δεν μοιάζουν. Προσπαθεί να τα εστιάσει στα δικά μου, αλλά δε μπορεί, με σκανάρει απ’ την κορφή ως τον καβάλο. Λες να με βγάλει φωτοτυπία; Δε θα της κακόπεφτε, σε κανέναν μας δηλαδή. Να γουστάρουμε κάποιον και να μπορούμε να έχουμε τον ίδιο και έναν κλώνο του, ο οποίος δεν θα πολυσκέφτεται και θα είναι για… άλλες χρήσεις, να του κάνουμε ό, τι θέλουμε, διαθέσιμος 24 ώρες το 24ωρο. Πόσο τέλειο θα ήταν αυτό! Της αρέσω πάντως, αυτό κάνει μπαμ. Καταλαγιάζει ακόμα μια στρώση σιγουριάς μέσα μου. Δεν είναι καλό αυτό.
Σκύβω να τη φιλήσω στο μάγουλο. Φροντίζω να δώσω μόνο ένα φιλί. Αλλά είναι ένα ωραίο φιλί και δεν το έκανα εγώ ωραίο, αυτό είναι το περίεργο. Σκόπευα να της δώσω μόνο ένα φιλί και όχι δύο, σταυρωτά, για να περάσω το μήνυμά μου. Βρίσκω το σωστό σημείο, το κέντρο του στόχου, εκεί στα χιλιοστά ανάμεσα στο μάγουλο, το σαγόνι και το αυτί. Πιέζω τα χείλη μου παραπάνω, είναι φιλί – φιλί, όχι μαλακίες. Εκεί την πατάω όμως.
Τα χείλη μου ξαφνιάζονται, αλλά ευχάριστα, νιώθουνε μια φρεσκάδα, σαν ποδαράκια που βουτάνε στο νερό ενός ποταμού κάποια άνοιξη. Το λεπτό άρωμα της τυλίγει το πρόσωπό μου και είναι… τόσο θηλυκό. Οι πόροι του δέρματός της μαζί με αυτό το άρωμα είναι κάτι φρέσκο, αδυνατώ να το προσδιορίσω αλλά θέλω να το μυρίσω κι άλλο. Είναι προφανώς από ταξίδι, σίγουρα είχε κάνει μπάνιο αμέσως πριν πάρει το τρένο για Αθήνα και μυρίζει αυτόν τον σέξι ιδρώτα που έκανε αυτό το ταξίδι και για εμένα, μαζί με το τέλειο άρωμα που διάλεξε. Και η πρώτη μου αισθητική μνήμη με το όνομά της, μόλις παίρνει σάρκα και οστά. Γιατί αυτή η αφή των χειλιών μου στο πρόσωπό της, με αυτήν την μυρωδιά και αυτήν την πρώτη αμήχανη γνωριμία, δεν θα μπορούν να αναπαραχθούν ποτέ και πουθενά. Ένα στρώμα σιγουριάς χάθηκε, αλλά δε με νοιάζει καθόλου.
Βαίνουμε προς αναζήτηση καφεΐνης. Τα στενά πεζοδρόμια του κέντρου της Αθήνας είναι με το μέρος μου. Εκείνη προπορεύεται συνεχώς. Χαζεύω το σώμα της με την ησυχία μου. Κολάν με φόρεμα και smart casual παπούτσια; Τρέλα. Διαγράφει πολύ σωστά το κορμάκι της, το οποίο ήδη θέλω να γλείψω γιατί είναι λίγο κόλαση, αλλά ας μην υπερβάλλω... βασικά αδιαφορώ, εγώ το γράφω, δεν είμαι εκείνη ώστε να είμαι μετριόφρων, οπότε ναι, είναι λίγο κόλαση αυτό που παρακολουθώ. Σκέφτομαι πως ήδη ο κώλος της μου φαίνεται πεταχτός και λαχταριστός και φαντάζομαι πως θα είναι αν φύγει και το κολάν, που όσο να 'ναι συμπιέζει εις βάρος της την κατάσταση, αλλά μόνο προς το παρόν. Θέλω να είμαι εγώ αυτός που θα τον απελευθερώσει από το στενό ρούχο και μπορεί σε λίγο να το κάνω.
Ίσως κουνιέται περισσότερο απ’ ότι συνήθως, προς δική μου τέρψη, ίσως πάλι εγώ να θέλω να το δω αυτό και να το βλέπω. Πάντως περνάω τέλεια, η κουβέντα μας είναι ανάλαφρη και αστεία και τα πρώτα λεπτά κυλάνε καταπληκτικά. Ανεβαίνουμε κάτι σκάλες κι εκείνη την ώρα γυρνάει το κεφάλι της να με κοιτάξει όταν λέω ένα κρύο αστείο και το προφίλ της είναι κι αυτό κόλαση. Τραβάω μια νοητική φωτογραφία στο μυαλό μου, τα γρανάζια στον εγκέφαλό μου τρίβονται πολύ, γιατί αυτή η εικόνα είναι το λιγότερο αναζωογονητική. Γιατί όπως με κοιτάει, πλάγια, με τον κώλο της σχεδόν στο πρόσωπό μου λόγω της σκάλας, μπορώ να τη φανταστώ στα τέσσερα, να με κοιτάει γεμάτη ευχαρίστηση ενώ είμαι βαθιά μέσα της, με αυτό το δολοφονικό, πλάγιο βλεμματάκι. Ο πούτσος μου θα φαίνεται τεράστιος μπροστά στο σωματάκι της, σκέφτομαι. Ακόμη καλύτερα.
Παραγγέλνει διπλό καπουτσίνο. Θέλω κι εγώ, αλλά νομίζω ότι ο διπλός εσπρέσσο θα της φανεί πιο αντρίλα, γελάω μέσα μου με την μαλακία που σκέφτομαι, αλλά θα νιώσω καλύτερα με δυνατή γεύση καφέ, οπότε ούτως ή άλλως καταλήγω εκεί. Προσεύχομαι 10 φορές μέχρι να φύγει η σερβιτόρα να ζητήσει τον καφέ της με σαντιγύ. Δεν υπάρχει θεός. Αδιαφορώ και πάλι. Το μυαλό μου ήδη την κάνει εικόνα σε ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι, κι εγώ να ετοιμάζω πολλούς καπουτσίνο με σαντιγύ, να την περιχύνω αργά και να γλείφω λαίμαργα από το γυμνό κορμί της την τέλεια γεύση. Που θα είναι φυσικά χωρίς κανέλα, γιατί φοράει κρέμα σώματος σοκολάτα. Έτσι κι αλλιώς, οι Ιταλοί δεν πίνουν ποτέ τον καφέ με κανέλα, παρά μόνο με σοκολάτα.
Μιλάει πολύ. Μου αρέσει. Μιλάει έξυπνα και προσεκτικά. Μου αρέσει. Μιλάμε για τη γλυπτική, το περίεργο χόμπι της. Τρομερή ιστορία όταν μου εξήγησε γιατί της αρέσει, αλλά είναι από τις πιο όμορφες ιστορίες που έχω ακούσει ποτέ. Οι ζωές μας άλλωστε είναι μια σειρά από χωροχρονικές τυχαιότητες και σε αυτό το μικρό κομματάκι, στάθηκε πολύ τυχερή. Μιλάει με πάθος, χάνεται και εγώ τρελαίνομαι με αυτό. Δείχνει μια γυναίκα με αρχή, μέση και τέλος. Για να είμαι ακριβής ένα κορίτσι και μια γυναίκα στα σπάργανα, και αυτό είναι ωραίο επίσης. Μπορώ να τη φανταστώ σε 5 χρόνια από τώρα, πιο ώριμη, πιο σίγουρη, πιο θελκτική. Ήδη όσο μου λέει τέτοια, τη βλέπω πιο όμορφη. Άντε γαμήσου εαυτέ μου που σκέφτηκες ότι αυτό ακούγεται μελό. Και ω ναι, τώρα φαντάζομαι τον εγκέφαλο μου με ανοιχτά πόδια και κάτι απροσδιορίστου σχήματος να τον πηδάει. Έτσι είναι όταν είσαι εγκεφαλικός άνθρωπος, συνήθισέ το.
Είναι αέρινη, μου αρέσει αυτό. Προσέχω τι θα πω, δεν το συνηθίζω. Κάτι άλλο όμως με μαγνητίζει και προσπαθώ να το προσδιορίσω. Τα αυτιά μου τεντώνονται και τα γρανάζια πιάνουν πάλι δουλειά. Σχολιάζω μαλακίες για τον καφέ και τα μπισκότα για να κερδίσω χρόνο. Πηγαίνω αμέσως την κουβέντα στις σχέσεις, εκεί θα τεστάρω αν όντως μαντεύω σωστά. Και, διάνα.
Αυτό που με μαγνητίζει είναι ότι βλέπει σοβαρά αυτό το ραντεβού, εμένα σαν άνθρωπο, τον εαυτό της και ταυτόχρονα δεν συμπεριφέρεται εντελώς αυθόρμητα. Έχει προετοιμαστεί, προσέχει τι λέει, τι δείχνει, καταβάλλει προσπάθεια να της αρέσω, στοχεύει και κάνει στρατηγικές κινησούλες που με βρίσκουν απροετοίμαστο, δεν έχει κόμπλεξ να υπονοήσει ότι με θέλει, ούτε ότι βρίσκει ότι μπορεί να πάρει από μένα πράγματα και να δώσει καινούρια πίσω. Δεν είναι χύμα, είναι σοβαρή. Αφήνεται τόσο όσο και δε φαίνεται να την νοιάζει αν δείχνει ότι θέλει σίγουρα. Ίσως είναι έτσι από φυσικού της, ίσως επηρεάστηκε από τις κουβέντες μας, πάντως δείχνει ότι θέλει να χαρεί την ζωή της και εμένα. Επιτέλους.
Μας φαντάζομαι ζευγαράκι, να κάνουμε βόλτα στην παραλία, ρομαντζάδα και ηλιοβασίλεμα. Εμ… δεν μπορώ. Αλλά κατάφερες εσύ να βάλεις φρένο στις δισεκατομμύρια σκέψεις που το ψυχάκι μυαλό σου επινοεί κάθε στιγμή; Πέρασε κι αυτό και το ότι πέρασε δείχνει ότι μάλλον μπορώ να την δω σαν άνθρωπο και ενώ θέλω πάρα πολύ να τη γαμήσω αυτές τις μέρες, δε θέλω μόνο να τη γαμήσω αυτές τις μέρες και μετά να βάλω ένα τικ στη λίστα που έχουμε όλοι οι άντρες και μετά να μην με ξανανοιάξει. Το εντελώς αντίθετο, φαίνεται να τα βρίσκουμε. Είναι αστεία, είναι ανθρώπινη. Αλλά η ζευγαρίστικη εικόνα δε μένει παρά κλάσματα του δευτερολέπτου. Όχι, μόνο καλό είναι αυτό. Χαμογελάω από μέσα μου σαρδόνια, έχω πολλά τρελά σχέδια για εκείνη, πονηρά και ερωτικά, που αρμόζουν τόσο στη διάρκεια της γνωριμίας μας.
Θέλω να κάνω κάτι τρελό. Γιατί νιώθω άνετα; Γιατί έτσι...
Επινοώ ένα ιατρικό αστείο. Βγάζω το στυλό από την εσωτερική τσέπη του σακακιού μου και δήθεν μου πέφτει κάτω. Σκύβω να το πιάσω. Και επιδέξια, λύνω το κορδόνι του αθλητικού της. Γελάει, απορημένη, αλλά εντάξει, δεν ενοχλήθηκε. Με ρωτάει γιατί το έκανα αυτό. Της απαντάω ότι θέλω να γίνει κάτι, αλλά πρέπει πρώτα να γίνουν άλλα τρία πράγματα. Ποια τρία πράγματα, με ρωτάει. Αφήνω μερικά δευτερόλεπτα σιωπής και έντονου βλέμματος, για το σασπένς. Και μετά σκύβω αργά προς το μέρος της και την φιλάω απαλά στο στόμα.
Παίρνω τα χείλη της στο στόμα μου, με δυναμισμό και τα πιπιλάω δυνατά, ενώ τα χέρια μου πιάνουν τα μάγουλά της και δεν της αφήνω περιθώρια. Δείχνει να της αρέσει πολύ. Προσπαθεί να ξεφύγει από την λαβή των χειλιών μου, εις μάτην. Γελάω, και το χαμόγελό μου της επιτρέπει να ελευθερωθεί. Γελώντας, με ρωτάει γιατί γελάω. Της απαντώ ότι μόλις έγινε το πρώτο από τα τρία. Τα άλλα δύο; Μόνο αν μου υποσχεθεί ότι θα μ’ αφήσει να τα κάνω θα της τα πω. Το διαπραγματευόμαστε. Τα πονηρά γελάκια στέλνουν τους πρώτους ηλεκτρισμούς στο δικό μου κορμί. Τα γυαλιά της πάνε πολύ τελικά, τα άτιμα. Σοφιστικέ σέξι. Μου το υπόσχεται. Την καλώ να παρατηρήσει.
Κοιτάω γύρω μου σκανταλιάρικα. Είμαστε στην γωνία του μαγαζιού, στρατηγική μου επιλογή με το που μπήκαμε, σχεδόν αθέατοι από όλους. Αν ήμασταν εντελώς αθέατοι δε θα είχε πλάκα. Σκύβω πάλι. Της βγάζω με μια κίνηση το παπούτσι, τραβιέται, αλλά τελικά κάθεται. Μετά βγάζω την λεπτή, διάφανη καλτσούλα της. Η στάση υποταγής, η ζωηράδα και η αθωότητα αυτής της ιδέας μου, το θέαμα του υπέροχου ποδιού της και το απορημένο, φρέσκο γέλιο της πάνω από το τραπέζι, μου προκαλούν στύση ακαριαία. Το πόδι της είναι απλά να το φας στο πιάτο. Τόσο καλοσχηματισμένο πέλμα, μαλακό, λεπτό, μακρύ. Και η μικρή καργιολίτσα έχει βάψει τα νύχια της βαθύ μωβ. Λες και το ήξερε. Ήδη φαντάζομαι τα ακροδάχτυλα των ποδιών της τυλιγμένα γύρω από την βάση του πούτσου μου, να είναι η πρώτη τους φορά που ικανοποιούν άντρα με τέτοιο τρόπο, ενώ το μουνάκι της γυαλίζει από τις περιποιήσεις που δέχτηκε προ ολίγου.
Λες να μην είναι η πρώτη φορά που το κάνει σε άντρα; Με αυτή την σκέψη, η στύση μου σχεδόν διπλασιάζεται.
Το μυαλό μου καλπάζει, και παίρνω μια ορμητική οσμή από τα δαχτυλάκια της. Νιώθω λίγο περίεργος, αλλά το άρωμα διαλύει τις αναστολές σαν αεροπλάνο που περνά μέσα από το σύννεφο. Τι άρωμα μπορεί να έχει μια ξένη γυναίκα; Τι άρωμα έχουν δύο πόδια καυλωμένα; Τι άρωμα έχει η θηλυκότητα παγιδευμένη σε λεπτή καλτσούλα και αθλητικά παπούτσια; Δεν ήταν ευωδία σίγουρα. Ήταν ένα μείγμα απαγορευμένου, ιδρώτα, ερωτισμού, αγνώστου, ζέσης και… σοκολάτας. Η κρέμα σώματος που μου είχε υποσχεθεί όλες τις προηγούμενες φορές. Δεν έχω ξεπεράσει εκείνη την σκηνή ακόμα.
Κουνάει τα δαχτυλάκια της με νάζι. Ακόμα ένα μικρό εγκεφαλικό.
Πρέπει να σηκωθώ, ντρέπομαι λίγο, θα μας πάρουν χαμπάρι. Σηκώνομαι. Το παντελόνι τώρα με σφίγγει πολύ. Χαμογελάει τόσο ναζιάρικα, σχεδόν δεν το αντέχω. Και δε σταματάει εκεί. Με ρωτάει αν μου άρεσε αυτό που είδα. Γνέφω με κλειστά μάτια. Και δε σταματάει εκεί. Με ρωτάει αν μου άρεσε αυτό που χάιδεψα. Νεύω. Και δεν σταματάει εκεί. Με ρωτάει αν μου άρεσε αυτό που μύρισα. Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να το φανταστώ. Θα υποθέσει πως ναι, λέει. Αλλά θα το διαπιστώσει κιόλας, λέει.
Και δεν σταματάει εκεί.
Το γυμνό της πόδι ακουμπάει αποφασιστικά τον καβάλο μου. Και η αντίδραση του νεύρου στον πούτσο μου, ορκίζομαι, πίστευα ότι θα τον κάνει να σκίσει το ρούχο που φορούσα.
Η συνέχεια είναι θολή. Πώς να μην είναι. Τα είχα χάσει, δε θα το αρνηθώ. Όλες μου οι αισθήσεις είχαν οξυνθεί, αλλά η μνήμη, μερικώς τυφλωθεί. Θυμάμαι το χέρι μου που την τράβηξε, μάλλον όχι και τόσο διακριτικά. Θυμάμαι να αφήνω ένα χαρτονόμισμα στο τραπέζι. Θυμάμαι τις στριφογυριστές σκάλες προς τις τουαλέτες του υπογείου. Θυμάμαι ότι ήταν καθαρές.
Θυμάμαι εσένα, χωρίς να με ρωτήσεις, να κατεβάζεις το καπάκι της τουαλέτας. Να βγάζεις το άλλο παπούτσι και το καλτσάκι σου. Να βγάζεις έξω τον πούτσο μου με προσοχή κι εκείνος να σε υπακούει με απόλυτη πειθαρχία. Θυμάμαι να με τοποθετείς σταθερά με την πλάτη στην πόρτα του θαλάμου Να κάθεσαι πάνω στην κλειστή τουαλέτα. Να σαλιώνεις τα δάχτυλα των χεριών σου. Να απλώνεις τα σάλια στα μωβ ακροδάχτυλα των ποδιών σου και ανάμεσα στα κενά τους. Να τυλίγεις με τα δάχτυλα σου το κεφάλι του πούτσου μου, ενώ το πέλμα σου με πλαγιοκοπεί ύπουλα και κάνει την αίσθηση πιο γεμάτη. Θυμάμαι να κάνεις μικρές παύσεις, στις οποίες με τα περίτεχνα δαχτυλάκια σου πιέζεις τελετουργικά τα αρχίδια μου με διάφορους τρόπους. Θυμάμαι τα γυαλιά σου να έχουν πέσει μπροστά, τα μάτια σου από αυτό να γίνονται τόσο βρώμικα και το στοματάκι σου μισάνοιχτο από την καύλα.
Και δε σταματάει εκεί.
Θυμάμαι να με ρωτάς αν θέλω να τελειώσω έτσι. Θυμάμαι, αν και τώρα δεν ξέρω γιατί, αλλά να λέω όχι. Μάλλον δεν ήθελα να αφεθώ τότε, μάλλον ήθελα να επιδειχθώ ως εραστής σε σένα τότε και κατάφερα να αφεθώ μόνο στις μνήμες του τώρα. Είπα όχι πάντως. Και σηκώθηκες. Και κατέβασες το κολάν μέχρι τα γόνατά σου. Και κάθισες με αυτά πάνω στην κλειστή τουαλέτα. Και το μουνάκι σου όντως, γυάλιζε. Και μου είπες πως δεν θα πάθουμε τίποτα με λίγο σεξ χωρίς προφυλακτικό. Και με αγκάλιασες. Και σε λέρωσα σε όλη την πλατούλα σου και γέλασες τόσο τότε.
Από τότε η σοκολάτα δεν είχε ποτέ ξανά το ίδιο άρωμα για μένα.
Copyright protected OW ref: 125969
Η ώρα είναι έξι και δέκα, πρέπει να την έχω στήσει δέκα λεπτά. Μου λέει ότι κι αυτή μόλις έφτασε και δεν την έστησα καθόλου. Μαλακία.
Δεν έχουμε χαιρετηθεί ακόμα με τη γλώσσα του σώματος. Η αμηχανία της είναι τόσο ευανάγνωστη. Τα μάτια της όμως μόνο αμήχανα δεν μοιάζουν. Προσπαθεί να τα εστιάσει στα δικά μου, αλλά δε μπορεί, με σκανάρει απ’ την κορφή ως τον καβάλο. Λες να με βγάλει φωτοτυπία; Δε θα της κακόπεφτε, σε κανέναν μας δηλαδή. Να γουστάρουμε κάποιον και να μπορούμε να έχουμε τον ίδιο και έναν κλώνο του, ο οποίος δεν θα πολυσκέφτεται και θα είναι για… άλλες χρήσεις, να του κάνουμε ό, τι θέλουμε, διαθέσιμος 24 ώρες το 24ωρο. Πόσο τέλειο θα ήταν αυτό! Της αρέσω πάντως, αυτό κάνει μπαμ. Καταλαγιάζει ακόμα μια στρώση σιγουριάς μέσα μου. Δεν είναι καλό αυτό.
Σκύβω να τη φιλήσω στο μάγουλο. Φροντίζω να δώσω μόνο ένα φιλί. Αλλά είναι ένα ωραίο φιλί και δεν το έκανα εγώ ωραίο, αυτό είναι το περίεργο. Σκόπευα να της δώσω μόνο ένα φιλί και όχι δύο, σταυρωτά, για να περάσω το μήνυμά μου. Βρίσκω το σωστό σημείο, το κέντρο του στόχου, εκεί στα χιλιοστά ανάμεσα στο μάγουλο, το σαγόνι και το αυτί. Πιέζω τα χείλη μου παραπάνω, είναι φιλί – φιλί, όχι μαλακίες. Εκεί την πατάω όμως.
Τα χείλη μου ξαφνιάζονται, αλλά ευχάριστα, νιώθουνε μια φρεσκάδα, σαν ποδαράκια που βουτάνε στο νερό ενός ποταμού κάποια άνοιξη. Το λεπτό άρωμα της τυλίγει το πρόσωπό μου και είναι… τόσο θηλυκό. Οι πόροι του δέρματός της μαζί με αυτό το άρωμα είναι κάτι φρέσκο, αδυνατώ να το προσδιορίσω αλλά θέλω να το μυρίσω κι άλλο. Είναι προφανώς από ταξίδι, σίγουρα είχε κάνει μπάνιο αμέσως πριν πάρει το τρένο για Αθήνα και μυρίζει αυτόν τον σέξι ιδρώτα που έκανε αυτό το ταξίδι και για εμένα, μαζί με το τέλειο άρωμα που διάλεξε. Και η πρώτη μου αισθητική μνήμη με το όνομά της, μόλις παίρνει σάρκα και οστά. Γιατί αυτή η αφή των χειλιών μου στο πρόσωπό της, με αυτήν την μυρωδιά και αυτήν την πρώτη αμήχανη γνωριμία, δεν θα μπορούν να αναπαραχθούν ποτέ και πουθενά. Ένα στρώμα σιγουριάς χάθηκε, αλλά δε με νοιάζει καθόλου.
Βαίνουμε προς αναζήτηση καφεΐνης. Τα στενά πεζοδρόμια του κέντρου της Αθήνας είναι με το μέρος μου. Εκείνη προπορεύεται συνεχώς. Χαζεύω το σώμα της με την ησυχία μου. Κολάν με φόρεμα και smart casual παπούτσια; Τρέλα. Διαγράφει πολύ σωστά το κορμάκι της, το οποίο ήδη θέλω να γλείψω γιατί είναι λίγο κόλαση, αλλά ας μην υπερβάλλω... βασικά αδιαφορώ, εγώ το γράφω, δεν είμαι εκείνη ώστε να είμαι μετριόφρων, οπότε ναι, είναι λίγο κόλαση αυτό που παρακολουθώ. Σκέφτομαι πως ήδη ο κώλος της μου φαίνεται πεταχτός και λαχταριστός και φαντάζομαι πως θα είναι αν φύγει και το κολάν, που όσο να 'ναι συμπιέζει εις βάρος της την κατάσταση, αλλά μόνο προς το παρόν. Θέλω να είμαι εγώ αυτός που θα τον απελευθερώσει από το στενό ρούχο και μπορεί σε λίγο να το κάνω.
Ίσως κουνιέται περισσότερο απ’ ότι συνήθως, προς δική μου τέρψη, ίσως πάλι εγώ να θέλω να το δω αυτό και να το βλέπω. Πάντως περνάω τέλεια, η κουβέντα μας είναι ανάλαφρη και αστεία και τα πρώτα λεπτά κυλάνε καταπληκτικά. Ανεβαίνουμε κάτι σκάλες κι εκείνη την ώρα γυρνάει το κεφάλι της να με κοιτάξει όταν λέω ένα κρύο αστείο και το προφίλ της είναι κι αυτό κόλαση. Τραβάω μια νοητική φωτογραφία στο μυαλό μου, τα γρανάζια στον εγκέφαλό μου τρίβονται πολύ, γιατί αυτή η εικόνα είναι το λιγότερο αναζωογονητική. Γιατί όπως με κοιτάει, πλάγια, με τον κώλο της σχεδόν στο πρόσωπό μου λόγω της σκάλας, μπορώ να τη φανταστώ στα τέσσερα, να με κοιτάει γεμάτη ευχαρίστηση ενώ είμαι βαθιά μέσα της, με αυτό το δολοφονικό, πλάγιο βλεμματάκι. Ο πούτσος μου θα φαίνεται τεράστιος μπροστά στο σωματάκι της, σκέφτομαι. Ακόμη καλύτερα.
Παραγγέλνει διπλό καπουτσίνο. Θέλω κι εγώ, αλλά νομίζω ότι ο διπλός εσπρέσσο θα της φανεί πιο αντρίλα, γελάω μέσα μου με την μαλακία που σκέφτομαι, αλλά θα νιώσω καλύτερα με δυνατή γεύση καφέ, οπότε ούτως ή άλλως καταλήγω εκεί. Προσεύχομαι 10 φορές μέχρι να φύγει η σερβιτόρα να ζητήσει τον καφέ της με σαντιγύ. Δεν υπάρχει θεός. Αδιαφορώ και πάλι. Το μυαλό μου ήδη την κάνει εικόνα σε ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι, κι εγώ να ετοιμάζω πολλούς καπουτσίνο με σαντιγύ, να την περιχύνω αργά και να γλείφω λαίμαργα από το γυμνό κορμί της την τέλεια γεύση. Που θα είναι φυσικά χωρίς κανέλα, γιατί φοράει κρέμα σώματος σοκολάτα. Έτσι κι αλλιώς, οι Ιταλοί δεν πίνουν ποτέ τον καφέ με κανέλα, παρά μόνο με σοκολάτα.
Μιλάει πολύ. Μου αρέσει. Μιλάει έξυπνα και προσεκτικά. Μου αρέσει. Μιλάμε για τη γλυπτική, το περίεργο χόμπι της. Τρομερή ιστορία όταν μου εξήγησε γιατί της αρέσει, αλλά είναι από τις πιο όμορφες ιστορίες που έχω ακούσει ποτέ. Οι ζωές μας άλλωστε είναι μια σειρά από χωροχρονικές τυχαιότητες και σε αυτό το μικρό κομματάκι, στάθηκε πολύ τυχερή. Μιλάει με πάθος, χάνεται και εγώ τρελαίνομαι με αυτό. Δείχνει μια γυναίκα με αρχή, μέση και τέλος. Για να είμαι ακριβής ένα κορίτσι και μια γυναίκα στα σπάργανα, και αυτό είναι ωραίο επίσης. Μπορώ να τη φανταστώ σε 5 χρόνια από τώρα, πιο ώριμη, πιο σίγουρη, πιο θελκτική. Ήδη όσο μου λέει τέτοια, τη βλέπω πιο όμορφη. Άντε γαμήσου εαυτέ μου που σκέφτηκες ότι αυτό ακούγεται μελό. Και ω ναι, τώρα φαντάζομαι τον εγκέφαλο μου με ανοιχτά πόδια και κάτι απροσδιορίστου σχήματος να τον πηδάει. Έτσι είναι όταν είσαι εγκεφαλικός άνθρωπος, συνήθισέ το.
Είναι αέρινη, μου αρέσει αυτό. Προσέχω τι θα πω, δεν το συνηθίζω. Κάτι άλλο όμως με μαγνητίζει και προσπαθώ να το προσδιορίσω. Τα αυτιά μου τεντώνονται και τα γρανάζια πιάνουν πάλι δουλειά. Σχολιάζω μαλακίες για τον καφέ και τα μπισκότα για να κερδίσω χρόνο. Πηγαίνω αμέσως την κουβέντα στις σχέσεις, εκεί θα τεστάρω αν όντως μαντεύω σωστά. Και, διάνα.
Αυτό που με μαγνητίζει είναι ότι βλέπει σοβαρά αυτό το ραντεβού, εμένα σαν άνθρωπο, τον εαυτό της και ταυτόχρονα δεν συμπεριφέρεται εντελώς αυθόρμητα. Έχει προετοιμαστεί, προσέχει τι λέει, τι δείχνει, καταβάλλει προσπάθεια να της αρέσω, στοχεύει και κάνει στρατηγικές κινησούλες που με βρίσκουν απροετοίμαστο, δεν έχει κόμπλεξ να υπονοήσει ότι με θέλει, ούτε ότι βρίσκει ότι μπορεί να πάρει από μένα πράγματα και να δώσει καινούρια πίσω. Δεν είναι χύμα, είναι σοβαρή. Αφήνεται τόσο όσο και δε φαίνεται να την νοιάζει αν δείχνει ότι θέλει σίγουρα. Ίσως είναι έτσι από φυσικού της, ίσως επηρεάστηκε από τις κουβέντες μας, πάντως δείχνει ότι θέλει να χαρεί την ζωή της και εμένα. Επιτέλους.
Μας φαντάζομαι ζευγαράκι, να κάνουμε βόλτα στην παραλία, ρομαντζάδα και ηλιοβασίλεμα. Εμ… δεν μπορώ. Αλλά κατάφερες εσύ να βάλεις φρένο στις δισεκατομμύρια σκέψεις που το ψυχάκι μυαλό σου επινοεί κάθε στιγμή; Πέρασε κι αυτό και το ότι πέρασε δείχνει ότι μάλλον μπορώ να την δω σαν άνθρωπο και ενώ θέλω πάρα πολύ να τη γαμήσω αυτές τις μέρες, δε θέλω μόνο να τη γαμήσω αυτές τις μέρες και μετά να βάλω ένα τικ στη λίστα που έχουμε όλοι οι άντρες και μετά να μην με ξανανοιάξει. Το εντελώς αντίθετο, φαίνεται να τα βρίσκουμε. Είναι αστεία, είναι ανθρώπινη. Αλλά η ζευγαρίστικη εικόνα δε μένει παρά κλάσματα του δευτερολέπτου. Όχι, μόνο καλό είναι αυτό. Χαμογελάω από μέσα μου σαρδόνια, έχω πολλά τρελά σχέδια για εκείνη, πονηρά και ερωτικά, που αρμόζουν τόσο στη διάρκεια της γνωριμίας μας.
Θέλω να κάνω κάτι τρελό. Γιατί νιώθω άνετα; Γιατί έτσι...
Επινοώ ένα ιατρικό αστείο. Βγάζω το στυλό από την εσωτερική τσέπη του σακακιού μου και δήθεν μου πέφτει κάτω. Σκύβω να το πιάσω. Και επιδέξια, λύνω το κορδόνι του αθλητικού της. Γελάει, απορημένη, αλλά εντάξει, δεν ενοχλήθηκε. Με ρωτάει γιατί το έκανα αυτό. Της απαντάω ότι θέλω να γίνει κάτι, αλλά πρέπει πρώτα να γίνουν άλλα τρία πράγματα. Ποια τρία πράγματα, με ρωτάει. Αφήνω μερικά δευτερόλεπτα σιωπής και έντονου βλέμματος, για το σασπένς. Και μετά σκύβω αργά προς το μέρος της και την φιλάω απαλά στο στόμα.
Παίρνω τα χείλη της στο στόμα μου, με δυναμισμό και τα πιπιλάω δυνατά, ενώ τα χέρια μου πιάνουν τα μάγουλά της και δεν της αφήνω περιθώρια. Δείχνει να της αρέσει πολύ. Προσπαθεί να ξεφύγει από την λαβή των χειλιών μου, εις μάτην. Γελάω, και το χαμόγελό μου της επιτρέπει να ελευθερωθεί. Γελώντας, με ρωτάει γιατί γελάω. Της απαντώ ότι μόλις έγινε το πρώτο από τα τρία. Τα άλλα δύο; Μόνο αν μου υποσχεθεί ότι θα μ’ αφήσει να τα κάνω θα της τα πω. Το διαπραγματευόμαστε. Τα πονηρά γελάκια στέλνουν τους πρώτους ηλεκτρισμούς στο δικό μου κορμί. Τα γυαλιά της πάνε πολύ τελικά, τα άτιμα. Σοφιστικέ σέξι. Μου το υπόσχεται. Την καλώ να παρατηρήσει.
Κοιτάω γύρω μου σκανταλιάρικα. Είμαστε στην γωνία του μαγαζιού, στρατηγική μου επιλογή με το που μπήκαμε, σχεδόν αθέατοι από όλους. Αν ήμασταν εντελώς αθέατοι δε θα είχε πλάκα. Σκύβω πάλι. Της βγάζω με μια κίνηση το παπούτσι, τραβιέται, αλλά τελικά κάθεται. Μετά βγάζω την λεπτή, διάφανη καλτσούλα της. Η στάση υποταγής, η ζωηράδα και η αθωότητα αυτής της ιδέας μου, το θέαμα του υπέροχου ποδιού της και το απορημένο, φρέσκο γέλιο της πάνω από το τραπέζι, μου προκαλούν στύση ακαριαία. Το πόδι της είναι απλά να το φας στο πιάτο. Τόσο καλοσχηματισμένο πέλμα, μαλακό, λεπτό, μακρύ. Και η μικρή καργιολίτσα έχει βάψει τα νύχια της βαθύ μωβ. Λες και το ήξερε. Ήδη φαντάζομαι τα ακροδάχτυλα των ποδιών της τυλιγμένα γύρω από την βάση του πούτσου μου, να είναι η πρώτη τους φορά που ικανοποιούν άντρα με τέτοιο τρόπο, ενώ το μουνάκι της γυαλίζει από τις περιποιήσεις που δέχτηκε προ ολίγου.
Λες να μην είναι η πρώτη φορά που το κάνει σε άντρα; Με αυτή την σκέψη, η στύση μου σχεδόν διπλασιάζεται.
Το μυαλό μου καλπάζει, και παίρνω μια ορμητική οσμή από τα δαχτυλάκια της. Νιώθω λίγο περίεργος, αλλά το άρωμα διαλύει τις αναστολές σαν αεροπλάνο που περνά μέσα από το σύννεφο. Τι άρωμα μπορεί να έχει μια ξένη γυναίκα; Τι άρωμα έχουν δύο πόδια καυλωμένα; Τι άρωμα έχει η θηλυκότητα παγιδευμένη σε λεπτή καλτσούλα και αθλητικά παπούτσια; Δεν ήταν ευωδία σίγουρα. Ήταν ένα μείγμα απαγορευμένου, ιδρώτα, ερωτισμού, αγνώστου, ζέσης και… σοκολάτας. Η κρέμα σώματος που μου είχε υποσχεθεί όλες τις προηγούμενες φορές. Δεν έχω ξεπεράσει εκείνη την σκηνή ακόμα.
Κουνάει τα δαχτυλάκια της με νάζι. Ακόμα ένα μικρό εγκεφαλικό.
Πρέπει να σηκωθώ, ντρέπομαι λίγο, θα μας πάρουν χαμπάρι. Σηκώνομαι. Το παντελόνι τώρα με σφίγγει πολύ. Χαμογελάει τόσο ναζιάρικα, σχεδόν δεν το αντέχω. Και δε σταματάει εκεί. Με ρωτάει αν μου άρεσε αυτό που είδα. Γνέφω με κλειστά μάτια. Και δε σταματάει εκεί. Με ρωτάει αν μου άρεσε αυτό που χάιδεψα. Νεύω. Και δεν σταματάει εκεί. Με ρωτάει αν μου άρεσε αυτό που μύρισα. Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να το φανταστώ. Θα υποθέσει πως ναι, λέει. Αλλά θα το διαπιστώσει κιόλας, λέει.
Και δεν σταματάει εκεί.
Το γυμνό της πόδι ακουμπάει αποφασιστικά τον καβάλο μου. Και η αντίδραση του νεύρου στον πούτσο μου, ορκίζομαι, πίστευα ότι θα τον κάνει να σκίσει το ρούχο που φορούσα.
Η συνέχεια είναι θολή. Πώς να μην είναι. Τα είχα χάσει, δε θα το αρνηθώ. Όλες μου οι αισθήσεις είχαν οξυνθεί, αλλά η μνήμη, μερικώς τυφλωθεί. Θυμάμαι το χέρι μου που την τράβηξε, μάλλον όχι και τόσο διακριτικά. Θυμάμαι να αφήνω ένα χαρτονόμισμα στο τραπέζι. Θυμάμαι τις στριφογυριστές σκάλες προς τις τουαλέτες του υπογείου. Θυμάμαι ότι ήταν καθαρές.
Θυμάμαι εσένα, χωρίς να με ρωτήσεις, να κατεβάζεις το καπάκι της τουαλέτας. Να βγάζεις το άλλο παπούτσι και το καλτσάκι σου. Να βγάζεις έξω τον πούτσο μου με προσοχή κι εκείνος να σε υπακούει με απόλυτη πειθαρχία. Θυμάμαι να με τοποθετείς σταθερά με την πλάτη στην πόρτα του θαλάμου Να κάθεσαι πάνω στην κλειστή τουαλέτα. Να σαλιώνεις τα δάχτυλα των χεριών σου. Να απλώνεις τα σάλια στα μωβ ακροδάχτυλα των ποδιών σου και ανάμεσα στα κενά τους. Να τυλίγεις με τα δάχτυλα σου το κεφάλι του πούτσου μου, ενώ το πέλμα σου με πλαγιοκοπεί ύπουλα και κάνει την αίσθηση πιο γεμάτη. Θυμάμαι να κάνεις μικρές παύσεις, στις οποίες με τα περίτεχνα δαχτυλάκια σου πιέζεις τελετουργικά τα αρχίδια μου με διάφορους τρόπους. Θυμάμαι τα γυαλιά σου να έχουν πέσει μπροστά, τα μάτια σου από αυτό να γίνονται τόσο βρώμικα και το στοματάκι σου μισάνοιχτο από την καύλα.
Και δε σταματάει εκεί.
Θυμάμαι να με ρωτάς αν θέλω να τελειώσω έτσι. Θυμάμαι, αν και τώρα δεν ξέρω γιατί, αλλά να λέω όχι. Μάλλον δεν ήθελα να αφεθώ τότε, μάλλον ήθελα να επιδειχθώ ως εραστής σε σένα τότε και κατάφερα να αφεθώ μόνο στις μνήμες του τώρα. Είπα όχι πάντως. Και σηκώθηκες. Και κατέβασες το κολάν μέχρι τα γόνατά σου. Και κάθισες με αυτά πάνω στην κλειστή τουαλέτα. Και το μουνάκι σου όντως, γυάλιζε. Και μου είπες πως δεν θα πάθουμε τίποτα με λίγο σεξ χωρίς προφυλακτικό. Και με αγκάλιασες. Και σε λέρωσα σε όλη την πλατούλα σου και γέλασες τόσο τότε.
Από τότε η σοκολάτα δεν είχε ποτέ ξανά το ίδιο άρωμα για μένα.
Copyright protected OW ref: 125969
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.