Το e-mail μου είναι το:
Μεσημέρι στο τρόλεϊ… συνωστισμός, κίνηση, ιδρωτίλα… Και ξαφνικά, νιώθω κάτι να χαϊδεύει τον πωπό μου... Σκέφτομαι ότι είναι η ιδέα μου... κάποιο τυχαίο άγγιγμα στο συνωστισμό...
Όχι, δεν είναι η ιδέα μου... Και δε μπορεί να είναι τυχαίο… μια σταθερή πίεση πάνω κάτω στον πωπό μου… Που γίνεται εντονότερη όταν φτάνει κάτω… Δεν μπορώ να καλοκοιτάξω δεξιά κι αριστερά μου... Μετακινούμαι ελαφρά... πίσω μου στέκεται ένας καθώς πρέπει εξηντάρης κύριος… από κείνους που τους προσφέρεις τη θέση σου συνήθως...
Δεν μπορεί... αριστερά μου μια ευτραφής κυρία… και δεξιά μου καθισμένη, μια νεαρή....
Η αίσθηση σταματά.... ξαναγυρίζω το βλέμμα μπροστά... θα μου φάνηκε... Αλλά μετά από λίγο ξαναρχίζει... Τι στον κόρακα…; Και είναι και ακριβώς εκεί που πρέπει, με κάνει και ερεθίζομαι... βλέμμα πίσω... ο καθώς πρέπει εξηντάρης... τι στο καλό...; Η κίνηση συνεχίζεται κι έχει αρχίσει να μου αρέσει... πιέζω κόντρα στην πίεση που νιώθω... τοποθετώ το κορμί μου έτσι που να έχω περισσότερη ευχαρίστηση... πλέον δεν κάνω λάθος... κάποιο χέρι με χουφτώνει κανονικά, πιέζει και τα δάχτυλα του στο επίμαχο σημείο... και μου αρέσει...
Ξανακοιτάω πίσω μου με τρόπο... ο καθώς πρέπει κύριος χαμογελά ελαφρά... και εγώ λέω να παίξω το παιχνίδι, μια και η κίνηση δείχνει αδιαπέραστη και η διαδρομή μακριά....
Κινούμαι ελαφρά μπρος πίσω πάνω στο χέρι του... Τον νιώθω να διστάζει... του χαμογελάω μέσα από το τζαμί του τρόλεϊ.... κοιτάζει αλλού... όμως το χέρι του δε τον έχει τραβήξει... Κάνω λίγο πίσω... σχεδόν εφαρμόζω πάνω στο χέρι του… και τώρα είμαι εγώ που κουνιέμαι, διακριτικά και σιγανά, πάνω του...
Μου αρέσει... Εύχομαι να μην πάρει το χέρι του από κει, να συνεχίσω να τρίβομαι πάνω του μέχρι να τελειώσω... Και δεν το παίρνει... Προσπαθώ να είμαι διακριτική, αλλά νιώθω τα μαγουλά μου να έχουν φλογιστεί, και με κόπο συγκρατώ την ανάσα μου από το να αρχίσει να βγαίνει κοφτή... Μου ανασηκώνει τη φούστα... δε θέλει και προσπάθεια είναι πολύ κοντή... νιώθω το χέρι του στο εσώρουχο μου, το χέρι του στο μουνί μου... Κοιτάζω πάλι από το τζάμι... Χαμογελάει...
Το τρόλεϊ ακίνητο στη Σταδίου... Μου το κάνει κανονικά με το δάχτυλό του, και δαγκώνω τα χείλη μου για να μη φωνάξω... Η χοντρή κυρία δίπλα μου κοιτάει περίεργα... Μεταφέρω το χαρτοφύλακα μου στο αριστερό χέρι, για να μην μπορεί να δει... η νεαρή στη θέση δεξιά μου κοιτάει έξω από το παράθυρο... ο κύριος πίσω μου εξακολουθεί να με στέλνει στον έβδομο ουρανό με το δάχτυλο του....
Ένα απότομο φρενάρισμα του οδηγού στέλνει το δάχτυλο ακριβώς εκεί που πρέπει για να καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να μην ουρλιάζω... ο κύριος αποσύρει το χέρι του... και εγώ κολλάω πάνω του... το παιχνίδι αλλάζει και αρχίζω να τρίβομαι εκεί που ελπίζω ότι είναι το ευαίσθητο σημείο του... και μάλλον το κάνω σωστά... γιατί νιώθω κάτι να σκληραίνει... και να με πιέζει... Αντιστέκομαι στην πίεση και κάνω ελαφρές κινήσεις πάνω κάτω, κάπως σαν να θέλω να ξεπιαστώ από την ορθοστασία... Άλλο ένα φρενάρισμα... ο καθώς πρέπει κύριος κολλάει πίσω μου, το κεφάλι του πάνω στον ώμο μου...
\"Με συγχωρείτε…\". Τίποτα… Δεν απομακρύνεται...
Κουνάω κυκλικά τους γοφούς μου πάνω στο ερεθισμένο του πέος και κοιτάζω έξω από το παράθυρο... Νιώθω το χέρι του ξανά ανάμεσα μας... Τον τρίβει, το νιώθω... Του χαμογελάω μέσα από το τζάμι... Νιώθω το χέρι του να αλλάζει φορά, μια να με χουφτώνει και μια να τον τρίβει... νιώθω την ανάσα του στο σβέρκο μου... Ομόνοια... το τρόλεϊ θα αδειάσει... Οι πόρτες ανοίγουν και νιώθω το χέρι του πιο βαθιά από ποτέ... και μετά τον βλέπω να κατεβαίνει... κοιτάζω από το παράθυρο... Ένας καθώς πρέπει εξηντάρης κύριος... με κάτι σα λεκέ στο γκρι του παντελόνι... βάζει το χαρτοφύλακά του μπροστά.... και περιμένει το πράσινο στο φανάρι...
Όχι, δεν είναι η ιδέα μου... Και δε μπορεί να είναι τυχαίο… μια σταθερή πίεση πάνω κάτω στον πωπό μου… Που γίνεται εντονότερη όταν φτάνει κάτω… Δεν μπορώ να καλοκοιτάξω δεξιά κι αριστερά μου... Μετακινούμαι ελαφρά... πίσω μου στέκεται ένας καθώς πρέπει εξηντάρης κύριος… από κείνους που τους προσφέρεις τη θέση σου συνήθως...
Δεν μπορεί... αριστερά μου μια ευτραφής κυρία… και δεξιά μου καθισμένη, μια νεαρή....
Η αίσθηση σταματά.... ξαναγυρίζω το βλέμμα μπροστά... θα μου φάνηκε... Αλλά μετά από λίγο ξαναρχίζει... Τι στον κόρακα…; Και είναι και ακριβώς εκεί που πρέπει, με κάνει και ερεθίζομαι... βλέμμα πίσω... ο καθώς πρέπει εξηντάρης... τι στο καλό...; Η κίνηση συνεχίζεται κι έχει αρχίσει να μου αρέσει... πιέζω κόντρα στην πίεση που νιώθω... τοποθετώ το κορμί μου έτσι που να έχω περισσότερη ευχαρίστηση... πλέον δεν κάνω λάθος... κάποιο χέρι με χουφτώνει κανονικά, πιέζει και τα δάχτυλα του στο επίμαχο σημείο... και μου αρέσει...
Ξανακοιτάω πίσω μου με τρόπο... ο καθώς πρέπει κύριος χαμογελά ελαφρά... και εγώ λέω να παίξω το παιχνίδι, μια και η κίνηση δείχνει αδιαπέραστη και η διαδρομή μακριά....
Κινούμαι ελαφρά μπρος πίσω πάνω στο χέρι του... Τον νιώθω να διστάζει... του χαμογελάω μέσα από το τζαμί του τρόλεϊ.... κοιτάζει αλλού... όμως το χέρι του δε τον έχει τραβήξει... Κάνω λίγο πίσω... σχεδόν εφαρμόζω πάνω στο χέρι του… και τώρα είμαι εγώ που κουνιέμαι, διακριτικά και σιγανά, πάνω του...
Μου αρέσει... Εύχομαι να μην πάρει το χέρι του από κει, να συνεχίσω να τρίβομαι πάνω του μέχρι να τελειώσω... Και δεν το παίρνει... Προσπαθώ να είμαι διακριτική, αλλά νιώθω τα μαγουλά μου να έχουν φλογιστεί, και με κόπο συγκρατώ την ανάσα μου από το να αρχίσει να βγαίνει κοφτή... Μου ανασηκώνει τη φούστα... δε θέλει και προσπάθεια είναι πολύ κοντή... νιώθω το χέρι του στο εσώρουχο μου, το χέρι του στο μουνί μου... Κοιτάζω πάλι από το τζάμι... Χαμογελάει...
Το τρόλεϊ ακίνητο στη Σταδίου... Μου το κάνει κανονικά με το δάχτυλό του, και δαγκώνω τα χείλη μου για να μη φωνάξω... Η χοντρή κυρία δίπλα μου κοιτάει περίεργα... Μεταφέρω το χαρτοφύλακα μου στο αριστερό χέρι, για να μην μπορεί να δει... η νεαρή στη θέση δεξιά μου κοιτάει έξω από το παράθυρο... ο κύριος πίσω μου εξακολουθεί να με στέλνει στον έβδομο ουρανό με το δάχτυλο του....
Ένα απότομο φρενάρισμα του οδηγού στέλνει το δάχτυλο ακριβώς εκεί που πρέπει για να καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να μην ουρλιάζω... ο κύριος αποσύρει το χέρι του... και εγώ κολλάω πάνω του... το παιχνίδι αλλάζει και αρχίζω να τρίβομαι εκεί που ελπίζω ότι είναι το ευαίσθητο σημείο του... και μάλλον το κάνω σωστά... γιατί νιώθω κάτι να σκληραίνει... και να με πιέζει... Αντιστέκομαι στην πίεση και κάνω ελαφρές κινήσεις πάνω κάτω, κάπως σαν να θέλω να ξεπιαστώ από την ορθοστασία... Άλλο ένα φρενάρισμα... ο καθώς πρέπει κύριος κολλάει πίσω μου, το κεφάλι του πάνω στον ώμο μου...
\"Με συγχωρείτε…\". Τίποτα… Δεν απομακρύνεται...
Κουνάω κυκλικά τους γοφούς μου πάνω στο ερεθισμένο του πέος και κοιτάζω έξω από το παράθυρο... Νιώθω το χέρι του ξανά ανάμεσα μας... Τον τρίβει, το νιώθω... Του χαμογελάω μέσα από το τζάμι... Νιώθω το χέρι του να αλλάζει φορά, μια να με χουφτώνει και μια να τον τρίβει... νιώθω την ανάσα του στο σβέρκο μου... Ομόνοια... το τρόλεϊ θα αδειάσει... Οι πόρτες ανοίγουν και νιώθω το χέρι του πιο βαθιά από ποτέ... και μετά τον βλέπω να κατεβαίνει... κοιτάζω από το παράθυρο... Ένας καθώς πρέπει εξηντάρης κύριος... με κάτι σα λεκέ στο γκρι του παντελόνι... βάζει το χαρτοφύλακά του μπροστά.... και περιμένει το πράσινο στο φανάρι...
(Copyright protected OW ref: 8389 "Straight erotic stories archive")
Δεν έχετε εξουσιοδότηση να δημοσιεύετε σχόλια. Πρέπει να έχετε συνδεθεί.
Τα σχόλια θα περάσουν από διαδικασία έγκρισης.