Τα αίσχη της εκβιαζόμενης καθηγήτριας (5ο μέρος)

Η ιστορία:

Κεφάλαιο 17ο

Η Μαρία καλωσόρισε το Νίκο και τα παιδιά, για πρώτη φορά μετά από καιρό, με αναπτερωμένο ηθικό, βλέποντας επιτέλους διέξοδο απ’ την κόλαση που βίωνε τους τελευταίους έξι μήνες. Ακόμα και προοπτική του να καταστεί σεξουαλικό υποχείριο εκείνων των ηλίθιων ζωντόβολων, του Άκο και του Έντι, δεν την αποθάρρυνε. Αν αυτό απαιτείτο για να ευοδωθεί το σχέδιό της, χαλάλι.

Τρεις μέρες μετά, ο άντρας της είχε νυχτερινή υπηρεσία στη μονάδα. Η Μαρία άρπαξε αμέσως την ευκαιρία, ‘πάρκαρε’ τα παιδιά στη μάνα της -ικανοποιώντας έτσι εξάλλου την από καιρό εκπεφρασμένη επιθυμία της- κι ενημέρωσε τον Ελία τον ότι θα τον επισκεπτόταν. Όταν έφτασε στον προορισμό της, ο Άκο και ο Έντι, που ήταν ήδη εκεί, πετάχτηκαν γελαστοί απ’ τις θέσεις τους και την καλωσόρισαν εγκάρδια, επιδεικνύοντας μια στάση εξόφθαλμα υποκριτική, δεδομένου του πόσο αμείλικτα της έκαναν τη ζωή πατίνι μες στην τάξη.

-    «Ζητάμε συγνώμη, κυρία, που είμαστε… ζωηροί στο μάθημα. Είναι γιατί βαριόμαστε…», είπε το παχύδερμο ο Άκο.

Είχε μια συστολή τόσο φανερά προσποιητή, που η Μαρία με το ζόρι κρατήθηκε να μην τον... φτύσει στη φουσκομάγουλη μούρη του που θύμιζε μπουλντόγκ!

-    «Συγνώμη κυρία που σας παιδεύουμε. Θέλουμε να ξέρετε πως είστε η αγαπημένη μας καθηγήτρια…», πρόσθεσε γαλίφικα κι εκείνος ο λιπόσαρκος, ελεεινός πανίβλακας ο Έντι, με την όμοια μ’ αρπακτικού φάτσα του, όπου δέσποζε η τεράστια, γαμψή μυτόγκα του.

«Φυσικά και είμαι η αγαπημένη σας καθηγήτρια, τώρα που θέλετε να με γαμήσετε!», συλλογίστηκε η Μαρία με οργή, χωρίς, ωστόσο, να εξωτερικεύσει τα πραγματικά της συναισθήματα, σκεφτόμενη ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

-    «Κόψτε ρε μαλάκες την πάρλα και ορμήστε της! Για να της πετάξετε τα μάτια έξω έχει έρθει εδώ η πουτάνα! Δε χρειάζεται ψήσιμο…», επενέβη ο Ελία, κάνοντας στους λακέδες του μια θρασύδειλη επίδειξη εξουσίας πάνω στο θύμα του.

Εκείνοι χιχίρισαν δυνατά, βλέποντας τη Μαρία να χαμηλώνει το βλέμμα, αποδεχόμενη παθητικά το χυδαίο σχόλιο του αρχηγού τους. Κατανοώντας ότι δεν υπήρχε λόγος να τη σέβονται ή να τη φοβούνται, την πλησίασαν θαρρετά και οι δυο μαζί, βάζοντάς τη σε κλοιό.
Αναλαμβάνοντας την ‘κατά μέτωπο επίθεση’, ο Άκο έτριψε το παχύ, αηδιαστικό κορμί του πάνω στο δικό της και την απάλλαξε απ’ το πουκάμισο και το σουτιέν της, βγάζοντας έξω τις βυζάρες της. Το γουρούνι ξεροκατάπιε στη θέα τους, κι έπιασε να τις μαλάσει επίμονα, δίνοντάς της συνάμα ένα βαθύ, γλοιώδες γλωσσόφιλο, το οποίο εκείνη, μην έχοντας άλλη επιλογή, αναγκάστηκε ν’ ανταποδώσει.

-    «Πω ρε κάτι… πεπόνια!», θαύμασε ο τόφαλος.

Έχωσε τη μούρη του ανάμεσα στα δίδυμα όρη λαχταριστής σάρκας και γέμισε φιλιά το μεταξένιο εσωτερικό τους, για να καταλήξει να ροκανίζει εναλλάξ τις ρώγες της λιγωμένα, ενώ ο Έντι, που διενεργούσε επίθεση απ’ τα… νώτα, έχοντας ήδη κατεβάσει τη φούστα και το βρακάκι της, είχε χουφτώσει με το ένα χέρι του τον κώλο της, θωπεύοντας τα κωλομέρια της, και με το άλλο είχε… καπακώσει το μουνί της, τρίβοντας με δύναμη τη μουνοχαράδρα της και την κλειτορίδα της. Το τριβέλισμα των πιο ερωτογενών ζωνών του κορμιού της, υπέταξε, για άλλη μια φορά, τη Μαρία στην επιτακτικότητα της ανόσιας λαγνείας της, γι’ αυτό όταν ο Άκο πίεσε τα χέρια του στους ώμους της, γνωστοποιώντας της έτσι την πρόθεσή του να τη ρίξει στα γόνατα, εκείνη υπάκουσε στη στιγμή, καρφώνοντας το βλέμμα της στους καβάλους των δυο ρεμπεσκέδων, που ξεβρακώνονταν πυρετωδώς.

Πρώτος γδύθηκε ο Έντι, του οποίου το ροδόχρωμο καυλί, αν και όχι εντυπωσιακό, δεν ήταν διόλου άσχημο. Ήταν σαφώς πιο μεγάλο απ’ το… τσουτσουνάκι του άντρα της, σκληρό σα σίδερο, με καλοθρεμμένη βάλανο και συνοδευόμενο από δυο τεζαρισμένα αρχίδια. Αλλά εκεί που η Μαρία έχασε τη μιλιά της, ήταν όταν ξεβρακώθηκε ο Άκο. Ο χοντρέλας διέθετε έναν... ελεφαντίσιο, σοκολατί πούτσο, μακρύτερο ακόμα κι απ’ του Ελία, κι απείρως πιο χοντρό -σαν καλυβιώτικο αγγούρι- πλαισιωμένο από ένα πελώριο ψωλοκέφαλο, όμοιο με γιγαντιαίο μανιτάρι και δυο κολοσσιαίες, κρεμαστές και βαριές σαν πατάτες αρχιδάρες!

Μαγεμένη από το θέαμα, η γυναίκα άπλωσε το χέρι της, άδραξε το στραμμένο απειλητικά προς το μέρος της, υπερφυσικό παλαμάρι, κι έπιασε να το μαλακίζει ξέφρενα, βαριανασαίνοντας από καύλα. Ύστερα κόλλησε τα χείλια της στο… αχανές ψωλοκέφαλο και το βύζαξε με τέτοιο κανιβαλικό μένος, που ανάγκασε τον Άκο να της ρίξει ένα παταγώδες χαστούκι, ενώ χοροπηδούσε από πόνο.

-    «Αχ μη, μωρή σκατοπουτάνα! Πονάω! Μη, σου λέω!»

Κραύγασε μάταια, αφού η Μαρία συνέχισε να κριτσανίζει σαδιστικά τον πούτσο του, ανεπηρέαστη, τόσο απ’ τα λόγια του, όσο κι απ’ τη μπούφλα που της έριξε!

-    «Ρίξε της κι άλλο ρε μαλάκα! Μην τη λυπάσαι! Γουστάρει να τη δέρνουν, η κάργια!», μαύλισε ο Ελία το τσιράκι του.

Έχωσε αμέσως και δεύτερο φούσκο στην καθηγήτριά του, η οποία άφησε το μαρκούτσι του στην ησυχία του και βόγκηξε αναίσχυντα:

-    «Ουχ ναι, δείρε με κι άλλο! Μ’ αρέσει! Μόνο γάμε με! Έχω ανάγκη να νιώσω την πουτσάρα σου στο μουνί μου!»

Παρακινημένος από την αισχρή ομολογία της, ο Άκο σήκωσε την ποδάρα του και της έριξε έναν γερό κλώτσο κατευθείαν στα μούτρα, πετώντας την κάτω ανάσκελα σα... σακί. Γονάτισε μπροστά της, της άνοιξε τα πόδια και με μια αστραπιαία μετατόπιση των λαγόνων του, κάρφωσε μεμιάς στο μουσκεμένο φύλο της ολόκληρη την εξωπραγματική μαλαπέρδα του, φτάνοντας μέχρι τις σάλπιγγές της. Κατόπιν, έπιασε να τη γαμάει με ασύλληπτη βιαιότητα, ξηλώνοντάς της τα πάντα εκεί μέσα, ενώ φρούμαζε κι ιδροκοπούσε σαν κάπρος!

-    «Σ’ αρέσει, μωρή γαμιόλα; Γουστάρεις που σου ξεσκίζω το μούνο;», τη ρώτησε με δόντια σφιγμένα από μίσος.

-    «Αχ ναι! Μ’ αρέσει! Έτσι, ξεκατίνιασε με, παίδαρε! Δώσε μου το μουνί στο χέρι!», παραδέχθηκε ξεδιάντροπα η Μαρία.

Τη στιγμή μάλιστα που ο παραμελημένος Έντι, που την είχε εντωμεταξύ, πλησιάσει απ’ τη μεριά του κεφαλιού της, έπεφτε στα τέσσερα βάζοντας τη στραμμένη προς το ταβάνι μούρη της ανάμεσα στα γόνατά του, σε στάση κλασσικού εξήντα εννιά, με συνέπεια τα γεννητικά του όργανα να βρεθούν να κρέμονται με… χάρη, ακριβώς πάνω απ’ το στόμα της, μπλοκάροντας ολόκληρο το οπτικό της πεδίο. Δίχως ίχνος δισταγμού, η γυναίκα ανασήκωσε το κεφάλι της, άρπαξε με τα χείλη της το καυλί του μαθητή της κι έπιασε να το βυζαίνει μ’ απροσχημάτιστη βουλιμία, ενώ συνάμα γρατζουνούσε τα οπίσθιά του και τίναζε το κεφάλι της άγρια δεξιά και αριστερά, κοπανώντας το πάνω στα μπούτια του και μουγκρίζοντας ατέρμονα απ’ την ηδονή που της χάριζε το ξεμούνιασμα που της έκανε ο Άκο.

Αντιδρώντας στο ντελίριό της, ο Έντι έπιασε να χοροπηδάει βίαια πάνω - κάτω, γαμώντας της, κυριολεκτικά, το στόμα μ’ απερίγραπτο μένος, οδηγώντας την στα πρόθυρα της ασφυξίας, όπως αποδείκνυαν οι αηδιαστικοί ρόγχοι που ‘βγαζε το λαρύγγι της. Ωστόσο, ήταν τόσο διαβρωτική η επιρροή του μιαρού πάθους της, που όχι μόνο δεν την πτόησε το πάθημά της, ίσα - ίσα, έσφιξε με τα χείλια της ακόμα πιο φανατικά τον εισβολέα που πολεμούσε να την πνίξει και σήκωσε το κεφάλι της ακόμα ψηλότερα, καταπίνοντάς τον ολόκληρο, με τη μύτη της ν’ ακουμπάει στ’ αρχίδια του βασανιστή της!

-    «Ωωχχ, τι πιπίλα είναι αυτή! Δεν αντέχω άλλο, χύνωωωω!», κραύγασε ο λέτσος.

Αμόλησε ένα παχύρρευστο ποτάμι κρέμας κατευθείαν στο λαρύγγι της, το οποίο η Μαρία καταβρόχθισε, κλαίγοντας σχεδόν από καύλα και σπαρταρώντας ακατάσχετα, καθώς, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο Άκο, μ’ έναν τελικό, σαδιστικό διεμβολισμό του φύλου της, οδηγούσε κι εκείνη σ’ έναν εκπληκτικό οργασμό.

-    «Άκο, αγόρι μου, είσαι μεγάλος μπήχτης! Η σκρόφα χύνει σα σιντριβάνι!», σχολίασε ο Ελία, παρατηρώντας αδηφάγα τον πίδακα που πεταγόταν με πίεση απ’ το μουνί της Μαρίας, ενώ ο λακές του φούσκωνε σα διάνος από περηφάνια.

-    «Εσύ, μαλακάκο, δε μας είπες; Σε άρμεξε καλά;», αποτάθηκε έπειτα στον Έντι, που εξακολουθούσε να βογκάει και να μαστίζεται από ακανόνιστους σπασμούς, με την ψωλή πιασμένη στα χείλια της Μαρίας σα θήραμα παγιδευμένο σε δόκανο.

-    «Αν μ’ άρμεξε λέει! Όλα τα έφαγε η πουτάνα! Κι ακόμα ρουφάει, το κέρατό μου! Είναι απίστευτο!», αποκρίθηκε ο Έντι αγκομαχώντας.

-    «Κι ακόμα δεν είδες τίποτα, μικρέ, ηλίθιε φίλε μου…!», αντιγύρισε ο Ελία με αινιγματικό στόμφο.

-    «Τίποτα; Τίποτα το λες εσύ αυτό; Τι άλλο υπάρχει δηλαδή;», απόρησε ο Έντι.

-    «Θα σου δείξω εγώ τι άλλο υπάρχει. Κάνε πέρα!», τον πρόσταξε ο αρχηγός του κι εκείνος συμμορφώθηκε πειθήνια.

Ο Ελία γδύθηκε απ’ τη μέση και κάτω, γονάτισε πλάι στην ‘ισοπεδωμένη’ απ’ τον οργασμό που της είχε χαρίσει ο Άκο Μαρία, η οποία πάλευε να ανασάνει και της τάπωσε το ορθάνοιχτο στόμα της, που ρουφούσε άπληστα αέρα, με το ντούρο εργαλείο του.

-    «Ρούφα τον, μωρή! Κάν’ τον να γλιστράει, για το… καλό σου. Ξέρεις τι θα ακολουθήσει…», της είπε κυνικά.

Φυσικά και ήξερε τι θ’ ακολουθούσε. Και το ήθελε.. το ήθελε μέχρι τρέλας. Πλέοντας, για πολλοστή φορά, ξυλάρμενη στην άβυσσο των καταναγκαστικών, πάναισχρων ορμών της, κι έχοντας απολέσει κάθε ίχνος λογικής, τιμής κι αξιοπρέπειας, η Μαρία έσφιξε ζηλότυπα τον πούτσο του Ελία με τα χείλη της κι έπιασε να τον βυζαίνει, μουγκρίζοντας με πρόστυχη αυτοεγκατάλειψη. Και ακόμα πιο μεγάλη αυτοεγκατάλειψη έδειξε ένα λεπτό μετά, όταν ο Ελία έκανε πέρα αυταρχικά τον Άκο, την οδήγησε να διπλωθεί στα δυο, όπως ήταν ξαπλωμένη ανάσκελα, λυγίζοντας τα ανοιχτά πόδια της τέρμα πίσω, ώσπου ακούμπησαν το δάπεδο εκατέρωθεν της μούρης της, αναδεικνύοντας έτσι την κωλάρα της σ’ όλο το μεγαλείο της, άνοιξε τα κωλομέρια της, κι έπιασε να καμακώνει πόντο - πόντο, την εκτεθειμένη σε κοινή θέα κωλοτρυπίδα της με τον ψώλαρό του, κι εκείνη, όχι μόνο δε διαμαρτυρήθηκε, αλλά δήλωσε αναίσχυντα:

-    «Αουχχχ, ναι πουτσαρά μου ατελείωτε… όλο στον κώλο! Σκίσε μου τα ράμματα! Σακάτεψέ με!»

-    «Τι έχετε να πείτε γι’ αυτό, μαλάκες;», ο τσόγλανος ρώτησε αλαζονικά τους υποτακτικούς του.

Αυτοί τον κοιτούσαν με στόματα ανοιχτά σα χάνοι να έχει καρφώσει ολόκληρη την πούτσα του στον κώλο της καθηγήτριάς τους κι εκείνη να του δίνει… συγχαρητήρια!

-    «Μα την πίστη μου, θα της γαμήσω κι εγώ τον κώλο μετά! Θα της τον κάνω σουρωτήρι!», υποσχέθηκε σκληρά ο Άκο, μαλακίζοντας το πάντα ντούρο ‘τέρας’ που προεξείχε σαν κολώνα της ΔΕΗ απ’ τα χοντρόπουτσα του.

-    «Δώσ’ του, αρχηγέ! Σκίσε της τον πάτο! Ξεκώλιασε την, την κάργια!», φώναξε ο Έντι.

Κοιτούσε τον Ελία να εκτελεί μακριές σε μήκος, γρήγορες ταλαντώσεις, με συνέπεια η ατσαλωμένη μαλαπέρδα του να μπαινοβγαίνει σαν έμβολο στην ξεσκισμένη κωλάρα της Μαρίας.

-    «Έχετε ξαναδεί, ρε σεις, γυναίκα να γουστάρει τόσο το κωλοσφήνωμα;», κόμπασε το τσουτσέκι.

Γκάζωσε κι άλλο, ανασκάπτοντας πλέον σαν κομπρεσέρ τη σούφρα της καθηγήτριάς του, η οποία ούρλιαζε σπαραχτικά και συνάμα μαλάκιζε το μουνί της με μανία.

-    «Έρχονται τα χύσια μου, μωρή βρόμα. Που τα θες;», τη ρώτησε λίγο μετά, πετσοκόβοντας τα σωθικά της με τις τελευταίες και μακράν πιο απάνθρωπες γαμιές, καθώς πλησίαζε στην κορύφωση.

-    «Στο στόμα, ψωλαρά μου! Θέλω να φάω το ψωλόχυμα σου εδώ και τώρα!», αποκρίθηκε η Μαρία με ωμή, ξεδιάντροπη ειλικρίνεια.

-    «Έφτασεεεε!», αναφώνησε χιουμοριστικά το τσουτσέκι.

Ξεκαλούπωσε τον πούτσο του απ’ τον κώλο της και της μπούκωσε μ’ αυτόν το στόμα, δένοντας τα χέρια του πίσω απ’ την πλάτη του και προτάσσοντας τα ισχία του.

-    «Είναι όλος δικός σου, μανάρα μου!», της είπε.

Εκείνη τύλιξε αμέσως τα δάχτυλά της γύρω από τον πουτσοκορμό του, πιλατεύοντάς τον με λύσσα, ενώ συνάμα βύζαινε το πρησμένο του ψωλοκέφαλο σα να μην υπήρχε αύριο.

-    «Αουχ, χύνωωω! Χύνω μωρή, χύνωωω!!!», κραύγασε ο Ελία.

Η γυναίκα ένιωσε το παλαμάρι του να εκπυρσοκροτεί σαν επαναληπτικό πιστόλι, ‘γαζώνοντας’ το στόμα της μ’ αλλεπάλληλες ριπές πηχτού σπέρματος, το οποίο κατάπιε μ’ ασύλληπτη πρεμούρα, μουγκρίζοντας σα ζώο απ’ την εμετική πείνα που φλόγιζε τα φυλλοκάρδια της. Τελείως ξεζουμισμένος και ξεθεωμένος απ’ την υπερπροσπάθεια που κατέβαλε, ο νεαρός κατέρρευσε ανάσκελα πλάι της, βογκώντας και λαχανιάζοντας σα λοκομοτίβα, καθώς αγωνιζόταν να ξαναβρεί την αναπνοή του, αφήνοντας έτσι το πεδίο ελεύθερο για τον Άκο, που έσπευσε να πάρει τη θέση του κολλητού του, κραδαίνοντας απειλητικά το… τέρας που είχε για πούτσο.

-    «Και τώρα η σειρά μου. Θα σε ξεσκίσω γαμιόλα κι εσύ θα βλέπεις τα πάντα!», της είπε με μίσος.

Άρπαξε μια τούφα απ’ τα μαλλιά που στόλιζαν την κορυφή του κεφαλιού της και την τράβηξε μ’ όλη του τη δύναμη προς το μέρος του, αναγκάζοντάς τη Μαρία να κολλήσει το σαγόνι της πάνω στο μουνί της, μοναχά δυο δάχτυλα μακριά απ’ τη σούφρα της. Ύστερα, τίναξε τα λαγόνια του μπροστά με την ταχύτητα και τη βιαιότητα κόμπρας, μπήγοντας στον κώλο της τη μισή εξωπραγματική πουτσάρα του σε πρώτη φάση και μ’ ένα δεύτερο τίναγμα, εξίσου άγριο κι ανελέητο με το πρώτο, και την άλλη μισή.

-    «Αϊχχχχχ», τσίριξε σπαραχτικά η Μαρία.

Τσίριζε τόσο από πόνο, καθώς ένιωθε σα να της είχαν μπήξει ένα δόρυ στα εντόσθια -τα οποία, προς επαλήθευση της αίσθησής της, έβγαλαν ένα εύηχο γουργουρητό διαμαρτυρίας- όσο κι από τρόμο, καθώς είδε από απόσταση αναπνοής, ένα φαιοκαφέ ρυάκι από ζουμιά που έζεχναν σκατίλα, να αναβλύζει απ’ την ανοιχτή σαν πιατέλα σούφρα της!

-    «Είδατε τι της έκανα, ρε; Με παραδέχεστε;», καμάρωσε σα γύφτικο σκεπάρνι ο κτηνώδης χοντρομπαλάς.

-    «Μαλάκα μου, τη σακάτεψες! Της έλυσες το άντερο! Μήπως πάθει τίποτα;», ρώτησε ο Έντι, δείχνοντας πραγματικά φοβισμένος.

-    «Ότι κι αν πάθει, εμάς δε μας κόφτει. Είναι πρόβλημα του κερατά. Άκο, αγόρι μου, σκίσε της τον κώλο και μη μασάς!», είπε ο Ελία.

-    «Ποιος μασάει; Θα την πετσοκόψω, την ξεκωλιάρα! Μου γέμισε τον πούτσο σκατοζούμι!», φρύαξε ο Άκο κι έπιασε να παλουκώνει τον κώλο της καθηγήτριάς του με ολόκληρο τον αλογίσιο ψώλαρο του τόσο βάναυσα, που την έκανε να βάλει τα κλάματα.

-    «Κλαψ, κλαψ, ξεφτιλισμένη κάργια! Πονάς, ε; Μήπως θες να σταματήσω;», την ειρωνεύτηκε ανάλγητα το απάνθρωπο γουρούνι.

-    «Όχι, μη σταματάς! Δώσ’ το μου! Ξέσκισέ μου την κωλάρα! Καν’ τη μου πηγάδι! Ουχχχχ, είναι τόσο ωραίο! Χύνωωωω! Τελειώνωωω!!!», ούρλιαξε η Μαρία, απολιθώνοντας τους πάντες με το δυσθεώρητο μέγεθος της πουτανιάς της, μαζί τον ίδιο της τον εαυτό.

-    «Να ρε, που φοβόσουν μην πάθει τίποτα! Σα βρύση χύνει η σκατοκαριόλα! Από καύλα κλαίει! Ψοφάει για κωλοσφήνωμα!», πρόγκηξε ο Άκο τον Έντι, ρίχνοντάς του μια μεγαλοπρεπή μούντζα, και συνέχισε απτόητος να κατακρεουργεί τον κώλο της Μαρίας δίχως έλεος.

-    «Πιάσε τα κωλομέρια σου κι άνοιξέ τα τέρμα, μωρή βρομιάρα! Γουστάρω να βλέπω την ψωλάρα μου να ξεχειλώνει το γαμημένο σου κωλοτρυπίδι!», την πρόσταξε.

Στο καπάκι της άστραψε ένα ασύλληπτο φούσκο στη μάπα, για να εμπεδώσει τα λόγια του. Εκείνη σκοτώθηκε να υπακούσει, ωστόσο, το εφιαλτικό στοιχείο του σκηνικού δεν ήταν η δουλοπρέπεια της, αλλά πως η απάνθρωπη μεταχείριση που της επεφύλασσε το σαδιστικό παχύδερμο την προκάλεσε έναν ηφαιστειακό οργασμό!

-    «Το κέρατό μου, χύνει ξανά. Κυρία, είστε ανωμαλιάρα; Γουστάρετε να σας γαμάνε και να σας δέρνουν;», τη ρώτησε ο χοντρέλας.

-    «Αχ ναι, πουτσαρά μου. Βάρα με όσο μου ξεσκίζεις την κωλάρα! Είναι τόσο ωραίο! Γάμα με και δέρνε με μαζί…», βόγκηξε εκείνη.

-    «Πάρε να ‘χεις τότε!», είπε ο Άκο.

Και εμπλούτισε το ατέρμονο ξεκώλιασμα της με διαδοχικές, δυνατές μπούφλες, τόσο με την καλή όσο και με την ανάποδη της παλάμης του, παγιδεύοντάς την έτσι σ’ ένα συνεχή, ατέλειωτο, εξαντλητικό οργασμό!

-    «Έχεις κάνει φίνα δουλειά, αρχηγέ. Της έχεις ανοίξει τον κώλο για τα καλά. Μπράβο! Αλλά κι εγώ… είμαι σε φόρμα, ε;», είπε ύστερα το χοντρογούρουνο στον Ελία με περίσσια αυτοπεποίθηση, δείχνοντας προκαταβολικά σίγουρος για την απάντησή του αφεντικού του.

-    «Μόνο σε φόρμα; Ζωγραφίζεις, αγορίνα μου!», απάντησε μεγάθυμα ο Ελία.

-    «Ναι, έχω έμπνευση, ο πούστης! Δες κι αυτό…», δευτερολόγησε ο Άκο.

Απέσυρε τον ψώλαρο του απ’ την ξεχαρβαλωμένη πατούρα της Μαρίας, την έστρωσε χάμω ανάσκελα, μαλακίστηκε πάνω απ’ τη μούρη της κι έπιασε να τη λούζει με τα χοντράδια του. Κι εκείνη έπιασε να πασαλείφει ξέφρενα και με τις δυο παλάμες της, κάθε τετραγωνικό εκατοστό του μούτρου της μ’ όσο ψωλόχυμα μπορούσε ν’ απορροφήσει το δέρμα της, και να καταβροχθίζει το υπόλοιπο, πλαταγίζοντας τα χείλη της από αξεθύμαστη λαιμαργία.


Κεφάλαιο 18ο

Αμέσως μετά το διπλό ξεκώλιασμα της απ’ τις ψωλάρες του Ελία και του Άκο, η Μαρία έφυγε… αστραπή για την τουαλέτα, κρατώντας μάλιστα τα κωλομέρια της κλειστά με τα χέρια της, αφού η ανάγκη της για… εκκένωση ήταν τόσο έντονη, που ένιωθε να καρκινοβατεί στο μεταίχμιο της απόλυτης ξευτίλας του να της φύγουν τα σκατά μπρος στα μάτια των έφηβων γαμιάδων της.

-    «Για πού τρέχει έτσι η πουτάνα; Γιατί κρατάει τον κώλο της; Φοβάται μην της… φύγει;», απόρησε ο Έντι.

-    «Τα σκατά φοβάται μην της φύγουν, όχι ο κώλος της! Τη σακατέψαμε τελείως τη σκύλα! Κόλλα το ρε φίλε!», αναφώνησε περιχαρής ο Ελία, ανταλλάσοντας χάι φάιβ με τον Άκο, το συνέταιρό του στο λυσσαλέο ξεχείλωμα της σούφρας της καθηγήτριάς τους.

Εκείνη δεν είχε χρόνο ούτε την πόρτα της τουαλέτας να κλείσει, πριν καθίσει στη λεκάνη και αμολήσει, πρώτα μια βροντερή ριπή από… πορδές, την οποίαν έκανε εκκωφαντική η αντήχηση στα τοιχώματα του απόπατου, ταξιδεύοντάς την έως το σαλόνι, όπως απόδειξαν τα ανεξέλεγκτα και ξέφρενα γέλια των τσογλαναράδων, κι ύστερα ένα ποτάμι από διάρροια, που κράτησε τουλάχιστον ένα λεπτό. Όταν κίνησε να φύγει, έχοντας πλέον ανακουφίσει τα δόλια άντερά της, είδε το είδωλό της στον καθρέφτη που ήταν απέναντί της. «Χριστέ μου! Εγώ είμαι αυτή;», αναρωτήθηκε έντρομη, ατενίζοντας την αναμαλλιάρα φιγούρα, με το πασαλειμμένο με ψωλόχυμα και πρησμένο απ’ τις μπούφλες του Άκο πρόσωπο.

Σε μια κίνηση απελπισίας, μπήκε στη μπανιέρα, έριξε νερό στο κορμί της κι έπιασε να το τρίβει με μανία, σα να πάσχιζε να διώξει, όχι τη βρόμα, αλλά τις αήθεις ορμές της, που ευθύνονταν για την κατάντια της. Όμως ούτε και τότε μπόρεσε ν’ ‘αγιάσει’, καθώς δέχτηκε την… επίσκεψη των τριών βασανιστών της, που απαίτησαν να τους πλύνει, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στα… επίμαχα σημεία τους. Υποκύπτοντας στωικά στις επιθυμίες τους, έπιασε να τρίβει σχολαστικά τα ψωλάρχιδα τους κι ενώ τα κοιτούσε να θεριεύουν, ένιωθε ότι είχε μπλέξει σ’ ένα φαύλο κύκλο απ’ τον οποίον δε θα ξέμπλεκε ποτέ. Και η αίσθησή της αυτή έγινε πολύ πιο έντονη όταν τα ρεμάλια την ανάγκασαν να τους… τσιμπουκώσει τον έναν μετά τον άλλον, ώσπου την τάισαν ξανά με τα χύσια τους.

Τουλάχιστον είχαν τη στοιχειώδη αβρότητα να της ανταποδώσουν τη χάρη, πλένοντάς την κι αυτοί με τη σειρά τους, ή έτσι πίστευε, ωσότου της άνοιξαν τα οπίσθια κι άρχισαν να σχολιάζουν, δήθεν συμπονετικά -στην πραγματικότητα όμως με το ζόρι κρατιούνταν να μη βάλουν τα γέλια- το πρησμένο, κατακόκκινο και γδαρμένο απ’ το… ξέσκισμα στόμιο της κωλοτρυπίδας της. Παρόλα αυτά, υπέμεινε κι αυτήν την ταπείνωση με καρτερία, δίχως την παραμικρή ένδειξη εκνευρισμού, αντλώντας δύναμη απ’ την επίγνωση ότι πλησίαζε στην πραγμάτωση του απώτερου στόχου της. Το παράθυρο της ευκαιρίας άνοιξε αργά τη νύχτα, όταν ο Ελία, δίπλα στον οποίον είχε ξαπλώσει δήθεν για να κοιμηθεί, παραδόθηκε σε βαθύ ύπνο, ροχαλίζοντας ξέγνοιαστα. Τότε εκείνη σηκώθηκε αθόρυβα και βούτηξε αποφασιστικά το κινητό του απ’ το παντελόνι του.

«Πάει αυτό. Τώρα μένουν άλλα δυο», σκέφτηκε πανευτυχής απ’ την ομαλή εξέλιξη του σχεδίου της και νυχοπάτησε μέχρι το δεύτερο υπνοδωμάτιο, όπου είχαν καταλύσει ο Άκο κι ο Έντι, διαπιστώνοντας, εξίσου πανευτυχής, ότι κι αυτοί κοιμούνταν του καλού καιρού. Ψάρεψε πανεύκολα απ’ τα πεσμένα στο πάτωμα ρούχα τους και τα δικά τους κινητά και κατέληξε στο σαλόνι. Απέχοντας μονάχα ένα βήμα απ’ την ευόδωση του σχεδίου της, ένα αίσθημα θριάμβου την κατέκλυσε, ωστόσο δεν επιχείρησε να παρατείνει την απόλαυση της στιγμής. Έχοντας επίγνωση της κρισιμότητας της κατάστασης, έλαβε ανά χείρας πρώτο το τηλέφωνο του Ελία, πάτησε μερικά πλήκτρα κι έφτασε εκεί που ο τσόγλανος είχε αποθηκεύσει το βίντεο της ντροπής, με τον εμετικό τίτλο ‘ψωλορούφηγμα πουτάνας καθηγήτριας’!

«Τώρα θα σου δείξω εγώ, μαλάκα!», σκέφτηκε χαιρέκακα η Μαρία, επιτρέποντας στο δάχτυλό της την πολυτέλεια να αιωρηθεί λιγάκι πάνω απ’ το πλήκτρο της διαγραφής, γευόμενη ηδονικά τη διαφαινόμενη επικράτησή της στη σύγκρουση με τον αρχιεκβιαστή της. Επιτέλους θα έπαιρνε τη ζωή της πίσω. Θα ξαναγινόταν η αξιότιμη εργαζόμενη σύζυγος και μητέρα που ‘ταν κάποτε. Θα γινόταν πάλι αφέντρα του εαυτού της, δίχως να είναι υποχρεωμένη να υποκύπτει στο ερωτικό κάλεσμα του ανήλικου τυράννου και των λακέδων του. Κομμένες οι κρυφές συναντήσεις με άφθονο, παράνομο, κτηνώδες πήδημα. Κομμένος ο Ελία, κομμένος ο Έντι, κομμένος κι ο Άκο!

«Κομμένα όλα», ψέλλισε κι ένιωσε, όλως αναπάντεχα, να την κυριεύει ένα κύμα… θλίψης, στην προοπτική να μη ξαναγευτεί ποτέ τα τεράστια μαρκούτσια των μαθητών της, αρκούμενη μοναχά στο ανιαρό σεξ που της πρόσφερε ο σύζυγός της με την τσουτσουνίτσα του. Αμήχανη και γεμάτη αμφιβολίες απ’ την απρόσμενη κατεύθυνση που είχαν πάρει οι σκέψεις της, μετέφερε το κινητό απ’ το δεξί χέρι στ’ αριστερό, πασχίζοντας να καταλήξει σε μιαν απόφαση. Έκλεισε τα μάτια στιγμιαία, κράτησε την ανάσα της και πάτησε το πλήκτρο…

(Copyright protected OW ref: 31737)